Bąkówwieś w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Kluczbork.
Wieś leży nad rzeką Stobrawą. Pierwsza zachowana informacja źródłowa o Bąkowie pochodzi już z 1258 r. W średniowieczu właścicielami wioski była znana rodzina von Frankenberg. W pierwszej połowie XVI w. dobra należały do rodziny von Stertz. W czasach późniejszych właścicielami majątku były między innymi rodziny von Seydlitz i von Salisch. W 1792 r. inkolta śląski uzyskał hrabia Ernest Filip Elżbieta von Bethusy-Huc z Saksonii, małżonek Anny Eleonory Amalii (1763-1836), córki Fryderyka Wilhelma von Posadowski, która wniosła mu w posagu Bąków. Następnie hrabia Ernest zakupił od Franciszka von Gaschin kolejne majątki w powiecie oleskim i kluczborskim (miasto Olesno, wioski: Wojciechów, Maciejów, Paruszowice i Dobiercice). W 1799 r. uczynił z Bąkowa główną rezydencję swej rodziny. W rękach jego potomków majątek pozostał do 1943 r. Jeden z przedstawicieli rodu, Eugeniusz hrabia von Bethusy-Huc (1842-1926) w 1869 r. w Oleśnie ożenił się z Valeską von Reiswitz z Wędryni, znaną pisarką śląską. Jego krewniak hrabia Edward Jerzy, został w 1880 r. landratem powiatu kluczborskiego i przyczynił się do powstania linii kolejowej z Kluczborka do Tarnowskich Gór. W 1902 r. Henryk von Bethusy-Huc z Bąkowa poślubił Astrid von Moltke, córkę adiutanta cesarza Helmuta Jana Ludwika ze znanego rodu niemieckich wojskowych. Wieś posiada zabytkowy neoklasycystyczny pałac i drewniany kościół z przełomu XV i XVIw. należący do Parafii Bąków. Jest to budowla późnogotycka na ceglanym podmurowaniu o konstrukcji zrębowej, natomiast wieża szkieletowo-słupowej. W 1550 roku kościół został przejęty przez ewangelików, w których posiadaniu był do zakończenia II wojny światowej. Od 1945 roku świątynia ponownie służy katolikom i parafii w Bąkowie.
Zmartwiło nas bardzo, że na Opolszczyźnie znów spotkaliśmy zdewastowany i całkowicie zaniedbany pałac. Przed wyjazdem czytaliśmy w internecie, że pałac jest zamieszkały i pełni funkcję budynku mieszkalnego. Niestety to nie prawda. Zabytek obecnie jest opuszczony, dlatego można go zwiedzać tylko z zewnątrz.
Neoklasycystyczny Pałac w Bąkowie, wzniesiony około 1855 r. nawiązujący do architektury tzw. willi włoskiej i projektów Carla F. Schinkla. Przebudowany w czasach późniejszych z zatarciem części cech stylowych. Wzniesiony z cegły, potynkowany. Składa się z korpusu i dwóch węższych skrzydeł. Skrzydła i korpus zbudowane na planie prostokątów, dwukondygnacjowe, nad częścią centralną dach naczółkowy z powiekami, nad skrzydłami bocznymi dachy siodłowe z nowszymi lukarnami. Fasada (elewacja północna) dwudziestotrzyosiowa, korpus dziewięcioosiowy, z centralnym pozornym ryzalitem, zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem i poprzedzonym portykiem filarowym podtrzymującym taras. W elewacji ogrodowej, w części środkowej, trójboczny ryzalit i taras. Na osiach skrzydeł bocznych wejścia, ponad nimi spłaszczone trójkątne przyczółki. Elewacje korpusu ozdobione boniowaniem, oknami w prostokątnych obramieniach oraz wydatnymi gzymsami. Reszta budynku ze znacznie uproszczonymi elewacjami. Po drugiej wojnie światowej majątek upaństwowiono, a pałac przekształcono w wielorodzinny budynek mieszkalny. Dawną rezydencję otacza zaniedbany park krajobrazowy, w pobliżu zachowane zabudowania folwarczne.
Więcej zdjęć pałacu na stronie: http://majkad.blogspot.com/
Umieszczone zdjęcia wykonano: wrzesień 2015