Otyńwieś położona w województwie lubuskim, w powiecie nowosolskim, w gminie Otyń, nad rzeką Śląska Ochla.
Otyń posiadał prawa miejskie w latach 1329–1945. Pierwsze wzmianki o Otyniu pochodzą z roku 1322, gdzie występuje pod nazwą Wartinberg. Było to miasto otwarte bez obwarowań należące do księstwa żagańskiego. Od połowy XV wieku staje się własnością rycerską, kiedy to bracia Hans i Nikiel von Rechenberg kupują majątek otyński od króla czeskiego Władysława. W latach 1649–1776 miasto należy do zakonu Jezuitów. W 1702 roku w mieście wybucha pożar niszczący jego znaczną część. W roku 1945, 14 lutego Otyń został bez walk zajęty przez armie radziecką. Podczas zajmowania miasta Rosjanie spalili fabrykę rowerów i zrabowali klasztor. Odebranie po wojnie Otyniowi tytułu miasta znacznie zmniejszyło jego rolę w okolicy. W okresie PRL największym zakładem produkcyjnym był PGR. W latach 90. Otyń rozpoczął intensywny rozwój gospodarczy.
Ratusz - późnoklasycystyczny z XVIII wieku.
Sanktuarium Matki Bożej Królowej Pokoju to kościół parafialny. Pierwsze wzmianki o kościele pochodzą z 1332. Obecny kościół wybudowano w latach 1585-1587 w stylu późnogotyckim, z wykorzystaniem wcześniejszych murów. W 1676 dobudowano barokową wieżę. Kościół spłonął w 1702, został odbudowany w 1704. 8 sierpnia 2012 koło godziny 16 zawaliła się część wieży[1], kolejna ściana zawaliła się nad ranem 9 sierpnia. W październiku 2014 zakończone zostały prace przy rekonstrukcji wieży. Kościół jednonawowy zakończony prostokątnym prezbiterium. Wieża barokowa czworoboczna trzykondygnacyjna. Wyposażenie wnętrza barokowe. Ołtarz z XVIII wieku. W centralnej części ołtarza znajduje się Cudowna Figura Klenickiej Matki Bożej z Dzieciątkiem z XV wieku, rekoronowana przez biskupa Adama Dyczkowskiego 25 czerwca 2006.
Zamek – powstał w formie gotyckiej, prawdopodobnie na przełomie XIV i XV wieku. W wieku XVI doszło do pierwszej przebudowy, w duchu renesansowym. Sto lat później czeska prowincja jezuitów przebudowała go na klasztor, który funkcjonował tu do 1776 roku. Rezydencja nie została zniszczona w czasie II wojny światowej. W roku 1945 została znacjonalizowana i przydzielona miejscowemu PGR, który zaadaptował ją na mieszkania i magazyny. Po serii dewastacji i pożarów popadł w ruinę. Wykupiony na początku lat 90. przez prywatnego właściciela z Warszawy, był przez krótki okres poddawany zabiegom konserwatorskim, jednak właściciel nie dokończył remontu zabudowań.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015