Działdowomiasto w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie działdowskim, położone nad rzeką Działdówką.
Teren Działdowa i okolic był pierwotnie zamieszkany przez pruskie plemię Sasinów. W latach 1303–1306 załoga krzyżacka zajęła gród sasiński, który został przekształcony w strażnicę graniczną. Od 1340 roku trwały prace nad budową zamku. Wokół niego zaczęła się rozwijać osada rzemieślniczo-handlowa. Wreszcie, 13 sierpnia 1344 roku wielki mistrz Ludolf König nadał jej prawa miejskie i nazwę Soldov. W 1391 roku Działdowo zostało otoczone murami obronnymi. W XV wieku miasto było nękane skutkami wojen polsko-krzyżackich. Ucisk podatkowy ze strony zakonu krzyżackiego w 1444 roku doprowadził do przyłączenia się Działdowa do antykrzyżackiej koalicji, tj. Związku Pruskiego. Po 1525 roku zamek stał się własnością państwową i utracił dawne znaczenie. Stał się siedzibą starosty. Mury obronne wkrótce rozebrano. W 1550 roku Albrecht Hohenzollern odnowił przywilej lokacyjny Działdowa. W tym samym okresie rozwijała się szkoła parafialna. W okresie wojen polsko-szwedzkich w XVII wieku na miejscowym zamku przebywał król Szwecji Karol X Gustaw. W 1656 roku na miasto uderzyli Tatarzy. W XVIII wieku, za sprawą lokalizacji miasta przy trakcie handlowym Warszawa – Królewiec – Gdańk – Elbląg – Lidzbark Warmiński – Olsztyn Działdowo zaczęło rozkwitać, lecz w 1794 roku miasto padło ofiarą pożaru, który strawił praktycznie wszystkie zabudowania. Na początku XIX wieku kolejnym ciosem dla Działdowa okazali się żołnierze francuscy stacjonujący w mieście w latach 1806–1807. Przymusowy kwaterunek, kontrybucje, podatki i samowola Francuzów wyniszczyły lokalną gospodarkę. W czasie I wojny światowej miasto było bombardowane przez rosyjskie lotnictwo. Postanowienia traktatu wersalskiego zadecydowały o przyłączeniu Działdowszczyzny do Polski. W okresie międzywojennym rozwijały się liczne stowarzyszenia, organizacje oraz inicjatywy kulturalne i polityczne zmierzające do zbliżenia miejscowych Mazurów do Polski. Emilia Sukertowa-Biedrawina i Józef Biedrawa doprowadzili do utworzenia Mazurskiego Domu Ludowego oraz Muzeum Mazurskiego. Pastor Ewald Lodwich w 1921 roku powołał do życia Polsko-Mazurskie Towarzystwo Ewangeliczne. W celu reprezentowania interesów ludności mazurskiej utworzono Związek Mazurów I, a następnie Związek Mazurów II. W czasie II wojny światowej Niemcy założyli obóz przejściowy, przekształcony w obóz koncentracyjny. Oddziały Armii Czerwonej wkroczyły do miasta w nocy z 17 na 18 stycznia 1945 roku.
Chociaż zamek jest zagospodarowany i zabezpieczony przed dalszym niszczeniem to jest mały szczegół, który psuje tą całość obiektu. A mianowicie to, że na dziedzińcu zamku urzędnicy miejscy urządzili sobie parking. Nie spotkaliśmy się do tej pory z takim nieposzanowaniem zabytku. Niby włodarze chełpią się tym, że zadbali o zamek ale... niesmak pozostaje. A pod zamkiem jest duży parking.
Warownię wznieśli rycerze zakonu krzyżackiego w latach 1344-1391. Budowla powstała wokół dziedzińca na planie kwadratu o boku 46 m. Zamek otoczony był murem i fosą. Z trzech stron zamku broniły bagna, z czwartej zaś, rzeka Działdówka. Od strony podjazdu stały dwie wieże smukła, okrągła, na ośmiobocznej podstawie i masywna, czworoboczna, obok bramy. Do dnia dzisiejszego zachowało się południowo-zachodnie skrzydło zamku z pierwszej połowy XIV wieku - tzw. Dom Duży, z gotyckimi sklepieniami w piwnicach oraz obszerna sala stanowiąca dawniej refektarz i kaplicę. Zamek posiadał własne zaplecze gospodarcze - młyn, browar i folusz. Zamek był wyodrębnioną z obszaru miejskiego jednostką terytorialną, administracyjną i gospodarczą. W jego murach swoją siedzibę miał prokurator zakonny, a od 1383 roku wójt. Zamek był wielokrotnie przedmiotem walk między wojskami krzyżackimi czy pruskimi a polskimi, litewskimi i szwedzkimi. W XVII wieku (1676 rok) przebudowany został w stylu renesansowym. Później był stopniowo rozbierany, odnowiony pod koniec XIX wieku. Jeszcze raz uszkodzony podczas II wojny światowej. W ostatnich latach odbudowane zostało zachodnie skrzydło zamku wraz z dziedzińcem. Podstawę dla tego skrzydła stanowią zachowane piwnice z lochem dla więźniów i ścianami o grubości około 4 m. W tej części swoją siedzibę ma Urząd Miasta. Badania archeologiczne prowadzone na zamku w latach 1981-1989 ukazały bogatą przeszłość tego miejsca. W wyniku prac ziemnych wydobyto około 300 000 sztuk znalezisk ruchomych (głównie starożytnych).
