Małkocinwieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim, w gminie Stargard.
Wieś typu ulicówka o układzie południkowym, położona nad rzeką Małką, 7 km na północ od Stargardu, przy nieczynnej linii Stargardzkiej Kolei Wąskotorowej. Początki istnienia wsi sięgają IX-X wieku, świadczą o tym ślady grodziska nad Małką. W latach 1490-1790 Małkocin był lennem rodziny Weyer, zaś od 1867 do 1945 należał do rodu von Leoper. W centralnej części wsi w XV wieku wzniesiono salowy kościół pw. św. Józefa Oblubieńca, który w końcu XVI wieku uległ spaleniu. Świątynię odbudowano dopiero w 1854. Wieża kościelna wykonana z ciosów granitowych i cegieł na planie kwadratu, o zdobieniach wzorowanych na wieżach kościoła Mariackiego w Stargardzie. W kościele zachowały się dwa oryginalne witraże z 1888 i 1903, dzwon z 1594, dziewiętnastowieczna pseudogotycka wapienna chrzcielnica oraz starsza granitowa na zewnętrznej ścianie kościoła. Na przykościelnym cmentarzu wznosi się obelisk wykonany z czarnego granitu poświęcony mieszkańcom Małkocina i Małkowin poległym podczas I wojny światowej. Na północno-zachodnim skraju wsi znajduje się XIX-wieczny dwupiętrowy pałac w stylu klasycystycznym do którego przylega zespół parkowy (5 ha) z ciekawą architekturą krajobrazu i wiekowymi okazami drzew. Obecnym właścicielem pałacu oraz parku jest Uniwersytet Szczeciński. Obok pałacu zobaczyć można kompleks dawnych, kamienno-ceglanych budynków folwarcznych.
Późnoklasycystyczny pałac zbudowany został w 2 ćw. XIX wieku. Powstała wówczas II-kondygnacyjna budowla z kolumnowym portykiem i trójkątnym frontonem na osi. Posiadłość była przez kilka stuleci lennem rodu Weyherów. W początkach XVIII wieku majątek uległ rozdrobnieniu, został bowiem podzielony między członków rodziny. Taki stan utrzymał się aż do 1775, kiedy to Christian von Weyher scalił majątek. Po jego śmierci posiadłość staje się własnością jego sióstr, później , bo w 1790 roku, zostaje sprzedany mjr. Mateuszowi Ferdynandowi von Karmer. Taki stan zachował się aż do 1945 roku. W czasie II w. św. służył jako magazyn broni. Pałac zbudowany w konstrukcji ryglowej pochodzi z XVIII wieku. Wewnątrz podziw budzi sala myśliwska, piękne boazerie, drewniane stropy z balkonem. Pałac otoczony jest pięknym parkiem, który stanowi bogate źródło informacji przyrodniczej. Obiekt rozbudowany w końcu XIX w. o skrzydło boczne – oficynę. Po wojnie obiekt użytkowany był przez Państwowe Gospodarstwo Rolne, które w latach 1977-1987 przeprowadziło jego remont kapitalny. Obecnym właścicielem zespołu pałacowo-parkowego jest Uniwersytet Szczeciński. W latach 2005-2007 przeprowadzono adaptację obiektu na Centrum Edukacji Środowiskowej Uniwersytetu Szczecińskiego.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015