wieś w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Józefów nad Wisłą.
W zachodniej części wyżyny Lubelskiej, w miejscu, w którym Wzniesienia Urzędowskie stykają się z Małopolskim Przełomem Wisły, leży Józefów. Jako prywatne miasto na prawie magdeburskim, został założony w 1687 r. Trzy lata później przywilej lokacyjny wydany przez Andrzeja Potockiego, kasztelana krakowskiego, został zatwierdzony przez króla Jana III Sobieskiego. Przywilej dawał równe prawo do osiedlania się ludności wszystkich wyznań, wraz z gwarancją wytyczenia placów pod budowę obiektów sakralnych, łaźni i kramów przy rynku. Wkrótce w Józefowie pojawiła się liczna grupa osadników żydowskich, którzy w XVII i XVIII w. stali się najliczniejszą grupą mieszkańców. Wraz z przywilejem lokacyjnym Józefów otrzymał prawo organizowania pięciu jarmarków rocznie i dwóch targów w tygodniu, prawo do wolnego wyrębu lasu, wyrobu i wyszynku alkoholu. Później przywileje te zostały ograniczone lub cofnięte. Wojna północna na początku XVIII w. zahamowała rozwój Józefowa, w 1729 r. zaś miasto spłonęło. W czasie zaborów Józefów przez krótki czas był siedzibą cyrkułu (powiatu), co przyczyniło się do rozwoju miasta i wzrostu jego znaczenia. W 1803 r. powstała apteka, w 1805 r. – przytułek dla starców i kalek. Pod koniec stulecia na skutek zmian polityki celnej doszło do osłabienia pozycji Józefowa jako ośrodka handlowego. Miasto zubożało, zmniejszyła się liczba jego mieszkańców. W 1868 r. Józefów stracił prawa miejskie. Tutejsza ludność trudniła się głównie rolnictwem, rybołówstwem, handlem i przewoźnictwem po Wiśle. W 1882 r. działało pięć młynów, dwa tartaki, dwie gorzelnie, browar, cegielnia i 55 kramów należących do Żydów. W czasie I wojny światowej Józefów został niemal całkowicie zniszczony na skutek pożarów. W 1915 r. mieszkało tu zaledwie 215 osób. W 1919 r. właścicielami Józefowa i dóbr klucza józefowskiego zostali Roman i Teresa Roztworowscy, którzy podjęli działania na rzecz odbudowy osady. Wysiłki te przerwała II wojna światowa. W czasie niemieckiej okupacji w mieście działały trzy obozy pracy.
Pałac Potockich wybudowano w w pierwszej połowie XVIII w. na wysokiej skarpie nad Wisłą. W zachodniej części pałacu znajduje się taras widokowy, skąd można podziwiać malowniczy fragment doliny Wisły. Tu mieszkał założyciel Józefowa Andrzej Potocki i fundator kościoła pw. Bożego Ciała Józef Potocki. Dzisiaj w pałacu ma swoją siedzibę Urząd gminy. Pałac otacza niewielki park z rzeźbioną ławką z podobizną Chrystusa. W sumie pałac Potockich to można powiedzieć, że jest tylko z nazwy i miejsca. Dawny pałac zniszczony został doszczętnie podczas I i II wojny światowej. Dwukrotnie go też odbudowywano. Najpierw w okresie międzywojennym, a później w latach 60-tych XX w. Obydwie odbudowy były wg całkiem nowych założeń, więc nie wiemy nawet jak wyglądał dawny pałac. Wskutek wielokrotnych zniszczeń jedynym elementem pierwotnego pałacu, który się zachował jest jeden element tarasu – kula.
Jedyny zachowany detal pierwotnego pałacu - kula.
Ławka z figurą Chrystusa w parku pałacowym (XVII–XVIII w.)
Umieszczone zdjęcia wykonano: wrzesień 2014