wieś położona w województwie lubelskim, w powiecie opolskim, w gminie Łaziska.
W 1252 roku wydano dokument, w którym Bolesław Wstydliwy potwierdził posiadanie komory celnej w Piotrawinie. kKściół w Piotrawinie zbudowano przed 1253 r. W 1310 roku Władysław Łokietek przekazał Piotrawin "wraz z przynależnościami i wszystkimi prawami, po wieczne czasy katedrze krakowskiej jako ofiarę dla świętego Stanisława", w ten sposób miejscowość przestała być własnością państwową i stała się kościelną. W sposób pewny istnienie kościoła w latach 1325-1374 potwierdzają rejestry świętopietrza, jednak był to jeszcze kościół drewniany. W latach 1440-1441 wybudowano tu kościół gotycki i kaplicę z inicjatywy biskupa Oleśnickiego. W 1671 w Piotrawinie istniał zespół budynków Canonicorum Collegium. Miasteczko zostało zniszczone w czasie walk w 1944 roku. Piotrawin był od średniowiecza znanym ośrodkiem pielgrzymkowym związanym z cudem wskrzeszenia rycerza Piotra Strzemieńczyka, jakiego w 1079 roku miał tu dokonać św. Stanisław, a co opisał między latami 1230 a 1266 Wincenty z Kielczy. Według owego przekazu biskup Stanisław kupił od rycerza Piotra Strzemieńczyka wieś Piotrawin. Spadkobiercy Piotra zakwestionowali legalność nabycia dóbr. Nieprzychylny biskupowi król Bolesław Śmiały popierał spadkobierców, dlatego aby udowodnić legalność zakupu biskup Stanisław wskrzesił zmarłego Piotra, spoczywającego już ponad 2 lata w grobie, a ten zaświadczył o prawidłowym przebiegu transakcji. W związku z tym wydarzeniem na terenie Piotrawina z inicjatywy biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego zbudowano około 1440 roku Sanktuarium św. Stanisława z gotyckim kościołem i kaplicą.
Pałac Piotrawin - prace wykopaliskowe, prowadzone przez dr Marię Sułowską w latach 1968 – 1972 pozwoliły na stwierdzenie ciągłości osadnictwa od neolitu. Odkrycia: m.in. skarb siekier z VII -VIII w. potwierdzają hipotezę, że przez teren dzisiejszego Piotrawina wiódł szlak handlowy, prowadzący przez Morawy i dolinę Wisły do Bałtyku. Książęca włość w XI wieku została przekazana rycerzowi Piotrowi Strzemieńczykowi. Pod koniec XI wieku, dobra należały do Biskupstwa Krakowskiego, natomiast w XII wieku, stały się własnością Księcia Henryka Sandomierskiego. W 1310 roku Władysław Łokietek przekazał Piotrawin „Wraz z przynależnościami i wszystkimi prawami po wieczne czasy, katedrze krakowskiej jako ofiarę dla świętego Stanisława” – cyt. z Aktu nadania. Rok 1437 – do Piotrawina przyjeżdża Biskup Oleśnicki oraz Jan Długosz. Powstaje dzieło „Liber Beneficjorum”, Długosz opisuje Piotrawin jako bardzo dobry folwark biskupi w skład którego wchodzi dwór. W 1670 roku, w dokumentach źródłowych budynek jest nazwany Rezydencją Prałacką Sufragana Krakowskiego Mikołaja Oborskiego. W roku 1671, podróżujący po Polsce Ulryk Werdum podczas przeprawy w Piotrawinie, opisuje budynek „Bardzo piękny z grubymi murami i wielu wieżami”. Opis budynku z 1725 roku mówi: „Na przodku altana, do której schody z poręczami circum circa i ganek. Balasy (tralki) płasko wycinane. Tymi gankami idąc, na drugą stronę ku Wiśle – galerye dwie.” Biskup Kajetan Sołtyk, w 1772 roku pisze o zamiarze kolejnej przebudowy istniejącej rezydencji. W dokumentach historycznych pojawia się nazwa: Pałacyk Biskupów Krakowskich w Piotrawinie. W XVIII wieku, w budynku mieścił się Rektorat Piotrawiński, a w połowie XIX wieku -plebania. W 1880 roku do Piotrawina przybył Ludomir Cywiński, wykupił na licytacji dobra kościelne za kwotę 60800 rubli w złocie. Następnie na przełomie wieków, Pałac został przebudowany w stylu klasycystycznym. Po II Wojnie Światowej, w pałacu mieściła się szkoła, biura Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej oraz mieszkania pracownicze. Obiekt popadł w ruinę, w końcu został opuszczony. Prace renowacyjno – odtworzeniowe trwały 14 lat.
Niewątpliwą zaletą Pałacu jest jego położenie, obiekt usytuowany jest na wysokiej skarpie nad Wisłą.
Zaraz obok Pałacu stoi kościół Sanktuarium św. Stanisława B.M. Jest to najstarsza parafia diecezji Lubelskiej. Na terenie parafii znajduje się Kalwaria Piotrawińska. Projekt Drogi Krzyżowej przygotował i czuwał nad jego realizacją Ks. proboszcz kan. Tadeusz Walczuk. Jest to dar parafian ku czci św. Stanisława B.M. patrona Parafii i archidiecezji z 2007 roku.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2014