Kliczkówwieś w województwie dolnośląskim, w powiecie bolesławieckim, w gminie Osiecznica.
Miejscowość leży na pograniczu Górnych Łużyc i Dolnego Śląska, w dolinie Kwisy pośród Borów Dolnośląskich. Pierwotną nazwa miasta był Kleszczów, która pochodziła od nazwy słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych - leszcza. Heinrich Adamy swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia nazwę miasta zanotowaną w dokumencie z 1297 roku Kleszczów podając jej znaczenie "Ort wo der Blei (Brassen) gefangen wird" - "miejscowość, w której łapano leszcze.
Ukryta w przepastnych Borach Dolnośląskich miejscowość słynie z renesansowego zamku z XVI w. i ta sława przywiodła nas w to miejsce. I było tak jak myśleliśmy przepiękny zamek i uroczy park. Ten kto poleca to miejsce jako jedno z najbardziej urodziwych w Polsce to wierzcie mi nie kłamie.
Obecnie zamek wznosi się na skraju wsi, na leśnym terenie, na wschodnim brzegu rzeki Kwisy. Pierwotnie warownia najprawdopodobniej była obiektem nawodnym. Założenie zostało ufundowane w końcu XIII wieku przez księcia świdnicko-jaworskiego Bolka I. Pierwsza wzmianka wymieniająca obiekt jako castrum Clieczchdorf lub Cliczchdorff pochodzi z 1291 roku. Po śmierci Bolka I zamek pozostawał w posiadaniu wdowy po nim, księżnej Agnieszki. Po jej śmierci stanowił własność prywatną i należał kolejno do: Kittlitzów, Zedlitzów. Na lata 1391-1631 przypada okres władania zamkiem rodziny Rechenbergów. Na drugą połowę XVI wieku przypada przebudowa zamku na renesansowy pałac. Na lata 1631-1703 przypada okres władania pałacem hrabiowskiego rodu Schellendorfów. Po nich pałac przeszedł w posiadanie Frankenbergów, którzy w roku 1728 ufundowali dla pałacu nową kaplicę. Od nich rezydencję przejął Seyfried von Promnitz. W roku 1764 posiadłość została przejęta przez hr. Solm- Tecklenburga z Baruth. Spadkobiercy tego ostatniego byli właścicielami pałacu aż do zakończenia II Wojny Światowej. Budowla właśnie im zawdzięcza rozbudowę w duchu eklektycznym mającą swój czas między 1881 a 1883 rokiem. Po zakończeniu działań wojennych w pałacu ulokowano różne instytucje państwowe co niestety sprzyjało jego dewastacji. Stan zabytku pogorszył się znacznie po pożarze w 1948 roku. W latach 70 tych XX wieku całe założenie zostało przejęte przez Politechnikę Wrocławską celem wykorzystania go jako ośrodek konferencyjno-wypoczynkowy. Niestety prace adaptacyjno-remontowe zostały zaniechane w 1982 roku. W latach 90 tych obiekt został zakupiony przez prywatnego właściciela. Obecnie założenie jest częściowo zrujnowane. Całość stanowi bardzo malowniczy zespół, składający się z dwóch czworobocznych dziedzińców otoczonych skrzydłami w stylu neorenesansowym i gotyckim. Skrzydła pełniły funkcje mieszkalne i gospodarcze. Były wyposażone w kilka wieżyczek. W murach budynku południowo-zachodniego odnajdziemy pozostałości po średniowiecznym zamku. Skrzydło południowe, wyposażone w bramę i poprzedzone nawodnioną fosą pochodzi z XVI wiecznej rozbudowy zamku, prowadzonej przez Rechenbergów. Ciekawym zabytkiem towarzyszącym założeniu rezydencjonalnemu jest nekropolia koni wierchowych i wyścigowych umiejscowiona na terenie parku przypałacowego. Nie zachowała się do dzisiejszych czasów nekropolia psów, które pierwotnie towarzyszyła nekropolii koni.
Naturalnym otoczeniem kompleksu Zamku Kliczków jest romantyczny park. Dyskretny urok bujnej zieleni okalającej zamek promieniuje tu aż na osiemdziesięciu hektarach. Park tworzy naturalny pomost pomiędzy Zamkiem Kliczków a gęstwiną Borów Dolnośląskich, do których prowadzą kręte aleje i bajeczne dukty widokowe. Historia parku sięga 1881 i wiąże się z osobą Eduarda Petzolda. Ten znakomity architekt krajobrazu, zainspirowany stylem angielskim, nadał niepowtarzalny charakter założeniu parkowemu. Wzbogacił je o niewystępujące tu naturalnie gatunki drzew takie, jak: kasztanowce, daglezje czy choiny kanadyjskie. Stworzył także miejsce absolutnie wyjątkowe w skali europejskiej architektury krajobrazu - mianowicie cmentarz koni, który stanowi najbardziej charakterystyczną część parku także dziś. Obecny Park Petzolda chłodzi cieniem miłorzębów i platanów. Kusi subtelnym śpiewem ptaków, stając się idealnym plenerem do aktywnego wypoczynku z całą rodziną i doskonałym miejscem na romantyczny spacer dla zakochanych.
Pałac Wdowy znajduje się w zachodniej części parku. Zwany jest też Domem Spangenberga. Jest to dawna leśniczówka z 1800 roku z loggią. Powstał on z inicjatywy ostatniego właściciela i został ufundowany dla Luizy von Pless. Jest on częścią zespołu zamkowego i folwarcznego z końca XIV w. , w skład którego wchodzą jeszcze: park powstały po 1880 r.; zamek z XVI w.; szachulcowy dom myśliwych, obecnie budynek mieszkalno-gospodarczy nr 26 z XVIII/XIX w.; dom podskarbiego, obecnie dom mieszkalny nr 7 z XVIII/XIX w.; budynek mieszkalno-gospodarczy, obecnie nr 11 z 1901 r.; dom robotników folwarcznych, ob. nr 12 z 1870 r.; nowy folwark, z XX w.: dom pracowników folwarcznych; stajnia koni wyjazdowych z wozownią; stodoła z magazynem; budynek wagi.
Dom szachulcowy k. kościoła pw. Trzech Króli
Kościół pw. Trzech Króli, wzniesiony w 1417 r., przebudowywano w XVI, XVIII, XIX w. We wnętrzu świątyni znajdują się dwa rzeźbione drewniane ołtarze. Trzyczęściowy ołtarz główny przedstawia Pokłon Trzech Króli. Boczny ołtarz, zaliczany do najcenniejszych zabytków w kościele, to wykonane z drewna sosnowego i lipowego epitafium rodziny Rechenbergów.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2015