Pławniowicewieś sołecka położona w województwie śląskim, w powiecie gliwickim, w gminie Rudziniec.
Wieś wzmiankowana w 1317 roku. Pierwsza wzmianka o miejscowości Pławniowice pochodzi z 1317 r., druga znajduje się w dokumentach z 1364 r., w których figuruje nazwisko Marcusa de Plawniowitz, jako właściciela okolicznych terenów. W latach 1936-1945 miejscowość nosiła nazwę Flößingen.
Zespół pałacowo-parkowy znany przede wszystkim jako Pałac Ballestremów. W rachunkach dworu króla Władysława Jagiełły z 1393 roku znajduje się wzmianka, że w Pławniowicach znajdowała się warownia obsadzona przez polskie rycerstwo pod dowództwem Piotra Szafrańca herbu Starykoń, dla wzmocnienia której wysłano następnie ekspedycję z Krakowa na początku 1394 r. W latach 60. XX wieku odkryto mury nieznanej warowni na skarpie przy ul. Gliwickiej, kilkaset metrów od obecnie istniejącego pałacu. Prawdopodobnie była to właśnie warownia Piotra Szafrańca, o której wspominają źródła. W roku 1525 dobra pławniowickie nabył Lorenz Seydlitz, a w 1532 r. wieś odziedziczyli Jerzy i Mikołaj Seydlitz. W następstwie działań wojny trzydziestoletniej (1618-1648) doszło do upadku znaczenia Pławniowic. Po wojnie właściciele Pławniowic przeszli na protestantyzm. W roku 1737 wieś została kupiona przez barona Franza Wolfganga von Stechow. Był on założycielem majoratu (fideikomisu), którego dobra w 1751 r. obejmowały Rudę, Biskupice i Pławniowice. Na własność rodziny Ballestremów dobra te przeszły drogą dziedziczenia w 1798 r. i pozostały własnością tego rodu do 1945 r. Rodzina Ballestremów pochodziła z płn. Włoch. Początek śląskiej linii tego rodu dał w poł. XVIII wieku Giovanni Babtista Angelo Graf von Ballestrem di Castellengo, poprzez małżeństwo z córką barona von Stechow, Marią Elżbietą Augustą. W 1737 r. powstała pierwsza budowla pałacowa czasów nowożytnych; wzniósł ją Zygmunt Mikołaj von Göerz. Obecny pałac wzniesiono w latach 1882-1885 (w miejscu istniejącego z 1737 roku), według projektu mistrza budowlanego Konstantego Heidenreicha z Kopic. Budowę pałacu, który przeznaczony został do pełnienia roli rezydencji rodzinnej, zlecił hrabia Franciszek II Ballestrem. Całkowity koszt budowy kompleksu pałacowego wyniósł 386 000 ówczesnych marek. Zespół pałacowo-parkowy tworzą pałac z kaplicą, zabudowania folwarczne, oficyna ze stajnią i wozownią – wszystko w stylu neomanieryzmu niderlandzkiego z wieloma dodatkami neogotyckimi oraz otaczający pałac park krajobrazowy. Część reprezentacyjną nowego pałacu stanowiła fasada środkowa, z poprzedzającą ją fontanną i umieszczonym na wysokości piętra, pochodzącym z 1620 roku, hrabiowskim herbem rodziny Ballestremów. Pałac jest budowlą trójskrzydłową i prezentuje styl neomanieryzmu niderlandzkiego oraz romantyzmu eklektycznego. W odróżnieniu od innych rezydencji tego okresu, nie posiada tzw. kostiumu francuskiego, lecz zupełnie nową konwencję stylową, tzw. styl północnoniemiecki, wykształcony po wojnie francusko-pruskiej. Jest obiektem dwukondygnacyjnym na planie litery „U”, przykryty wysokimi dachami czterospadowymi. Dachy budynku zdobią liczne wieże i wieżyczki, iglice, pinakle i lukarny. Elewacje wykonane z cegły klinkierowej, są bogato zdobione detalami kamieniarskimi. Nad całym obiektem góruje, czworoboczna wieża z zegarem, przykryta wysokim dachem namiotowym w narożniku północno-zachodnim.W skrzydle południowo-zachodnim znajduje się kaplica Niepokalanego Poczęcia NMP. Kaplica została konsekrowana 15 października 1885 r. i służyła wiernym jako kościół parafialny. Kościół podlegał do 1945 r. pod parafię Rudno. Dawne wnętrza pałacowe były urządzone bogato, choć bez przesadnego przepychu. Pałac zdobiły cenne meble oraz unikatowe zbiory broni białej i palnej, trofea myśliwskie, a także liczne kosztowne portrety i płótna znanych mistrzów. Główną salę pałacową zdobił kiedyś duży obraz olejny, przedstawiający praprzodka śląskiej linii Ballestremów, hrabiego Giovanniego Battistę Angelo w białym mundurze majora huzarów. Obraz był dziełem z 1907 r., artysty berlińskiego Józefa Limburga[c] Obraz ten, a także dwie akwarele J. Limburga przedstawiające pałac pławniowicki z początku XX w. zostały uratowane i znajdują się obecnie w zbiorach rodziny hrabiowskiej w Straubing. J. Limburg w tym samy roku wykonał również marmurowe popiersie hrabiego, pomnik protoplasty hrabiowskiego rodu Giovanniego Ballestrema, a także brązowe statuetki hrabiego i jego żony. Hrabia Franciszek posiadał również bogaty księgozbiór z wieloma pozycjami starodruków. Biblioteki pałacowej nie zdołano jednak zabezpieczyć w końcu ostatniej wojny i dlatego znaczna część księgozbioru bezpowrotnie przepadła. Na dziedzińcu wewnętrznym pałacu usytuowana jest fontanna, figura Matki Boskiej z Dzieciątkiem z ok. 1870 r., otoczona kutym płotkiem oraz pomnik z popiersiem Giovanniego Ballestrema. Popiersie zostało ustawione na granitowym cokole, zdobionym herbami hrabiowskimi. Granit pod cokół sprowadzony był wtedy z Selb w Bawarii. Uroczyste odsłonięcie pomnika odbyło się 5 września 1907 r. Pomnik miał symbolizować nieznany grób przodka rodu, znajdujący się prawdopodobnie w Świdnicy[d]. Pałac Ballestremów przechodził różne koleje losu po II wojnie światowej. Już na początku 1945 roku, ówczesny właściciel hrabia Mikołaj Ballestrem, zmuszony był opuścić Pławniowice przed nadchodzącą Armią Czerwoną. Tak jak wielu innych Ślązaków schronił się w Dreźnie. Miasto w tym czasie stało się obiektem amerykańskich nalotów dywanowych, które obracały wszystko w ruinę. Pod gruzami tego miasta 13 lutego 1945 r. zginął ostatni właściciel Pławniowic. Sama wojna nie zniszczyła obiektu, jednak późniejsze losy znacznie nadwerężyły jego kondycję. Po stacjonującym w pławniowickich dobrach marszałku Iwanie Koniewie pozostały jedynie zdewastowane meble i zniszczone wnętrza. Zniknęło cenne wyposażenie z niepowtarzalnymi kolekcjami porcelany, sreber i naczyń.Po wojnie pałac – podobnie jak wszystkie dobra Ballestremów (m.in. kopalnie i huty) – został jako majątek poniemiecki, przejęty bez odszkodowania na własność państwa. Obiekt przekazany został do dyspozycji władz kościelnych. Już w 1945 r. ustanowiona została tu samodzielna parafia z własnym kościołem parafialnym i plebanią, którą administrował wówczas ks. Franciszek Pawlar. Parafii przydzielono skrzydło pałacu z kaplicą pałacową. Pozostałą jego część (2/3) otrzymały z przeznaczeniem na klasztor, przesiedlone ze Lwowa, Siostry Benedyktynki od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu, które przebywały tu do 1976 roku. Od sierpnia 1946 r. do stycznia 1949 r. parafią zarządzali oo. kapucyni z prowincji krakowskiej. W latach 1949-1975 w Pławniowicach pracowali księża diecezjalni, a od sierpnia 1975 r. do stycznia 1978 r. 00. Augustianie. W styczniu 1978 r. parafię objęli ponownie księża diecezjalni. Od tego roku w pałacu funkcjonuje Diecezjalny Dom Rekolekcyjny najpierw diecezji opolskiej, a od 25 marca 1992 r. diecezji gliwickiej. Oprócz klasztoru i parafii w pałacu mieściły się także po wojnie biura administracji Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Budynek pałacowy i okoliczny park zmieniając często mieszkańców i przeznaczenie, pozbawiony jakiejkolwiek opieki konserwatorskiej ulegał przez lata postępującej dewastacji i zaniedbaniu. Od 1989 r. gospodarzem zespołu pałacowo-parkowego jest dyrektor Ośrodka Edukacyjno-Formacyjnego Diecezji Gliwickiej, ksiądz dr Krystian Worbs, pełniący jednocześnie obowiązki dziekana dekanatu Pławniowice. Ksiądz Worbs postawił sobie za cel przywrócenie dawnej świetności pałacowi. Dzięki jego staraniom, pokaźną kwotę na remont przyznało Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Niemiec (Innenministerium), uznając pałac za „ważny dla europejskiej kultury”. Remont kapitalny połączony z pracami konserwatorskimi ruszył od 1993 r. Wymienione zostały: konstrukcja i pokrycie dachów, belki stropowe poszczególnych kondygnacji budynku, oczyszczono i naprawiono elewacje, mury i fundamenty. Założono wszystkie nowe instalacje wewnętrzne i zewnętrzne (elektryczna, sanitarna, grzewcza). Odnowiono stolarkę okienną i drzwiową. Rekonstrukcję przeprowadzono z wielką dokładnością i niesamowitą troską o szczegóły. O drobiazgowości dokonanego remontu świadczyć może chociażby to, że szyby w oknach pałacowych składają się z malutkich szkiełek łączonych ze sobą spoinami ołowianymi, jakie były stosowane przy konstruowaniu witraży. W roku 2007 Zespół pałacowo-parkowy w Pławniowicach jako jedyny w województwie śląskim, otrzymał nagrodę w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków „Zabytek Zadbany”. Tabliczka informująca o przyznaniu nagrody znajduje się po prawej stronie drzwi wejściowych z dziedzińca. pałacu.
Giovanni Baptista Angelo von Ballestrem di Castellengo (1709-1757). Pomnik na dziedzińcu pałacu.
Wozownia i Dom Kawalera - obok pałacu w 1881 r. wzniesiony został ówczesnym zwyczajem, dodatkowy piętrowy budynek tzw. „Kavalier Haus” (Dom Kawalera), przeznaczony początkowo głównie dla starszego syna hrabiego Leona, który zamieszkiwał go do 1902 r. W latach następnych Dom Kawalera pełnił funkcję luksusowego lokum dla przybywających tu gości. Podobnie jak pałac zbudowany z litej cegły, w stylu eklektycznym z wieloma dodatkami neogotyckimi. W szczycie elewacji bocznej znajduje się napis: „Franz II. Graf von Ballestrem. 1881.” W dolnej kondygnacji tego budynku mieściły się mieszkania dla służby, a także powozownia i garaż dla samochodu osobowego Mercedes-Benz hrabiego Franciszka.
Park przypałacowy - przynależący do pałacu park o pow. ok. 2,4 ha został założony w 1885 roku, na miejscu starszego ogrodu z poprzedniego wieku. Park otoczony jest masywnym ceglanym ogrodzeniem. W parku posadzono kilkaset gatunków roślin, z których do dzisiaj zachowało się 23 gatunki krzewów i 40 gatunków drzew (klony, jesiony, lipy i potężny dąb szypułkowy) o obwodzie 5 m. Rosną tutaj także drzewa egzotyczne: miłorząb japoński, cypryśnik błotny, choina kanadyjska i kilka gatunków magnolii. Park krajobrazowy otaczający rezydencję prócz rzadkich okazów starodrzewia i wspaniale kwitnących magnolii, ma liczne elementy małej architektury: staw, pomnik, stylowe ogrodzenie.
Jezioro Pławniowice - zbiornik wodny położony na terytorium gminy Rudziniec, w powiecie gliwickim, w województwie śląskim, Mieści się między wsiami Niewiesze i Pławniowice. Nazwa zbiornika pochodzi od wsi Pławniowice i wraz z przyległymi terenami jest ogólnodostępnym miejscem rekreacyjnym. Powierzchnia jeziora wynosi 250 ha i dzieli się na zbiornik duży i mały. Zbiornik jest zasilany przez Potok Toszecki. W jego pobliżu przepływa Kanał Gliwicki. Strzeżona plaża oraz gastronomia mieszczą się od strony wsi Niewiesze. Zbiornik powstał w 1970 roku w wyrobisku po zakończonej eksploatacji piasków podsadzkowych.
Umieszczone zdjęcia wykonano: październik 2010