Busko-Zdrójmiasto uzdrowiskowe w województwie świętokrzyskim, stolica powiatu buskiego, siedziba gminy Busko-Zdrój.
Busko było znane już w XII w. jako Bużsk, w XIII w. Busk. Pod względem liczby mieszkańców jest siódme w województwie świętokrzyskim. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa kieleckiego. Busko było miastem klasztoru norbertanek buskich w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku. Busko-Zdrój jest punktem początkowym czerwonego szlaku turystycznego prowadzącego do Solca-Zdroju.Busko jest położone w południowej części województwa świętokrzyskiego. Znajduje się 50 km na południe od Kielc i 80 km na północny wschód od Krakowa. Leży w regionie zwanym od przepływającej przezeń rzeki Nidy Ponidziem, na Garbie Wójczańsko-Pińczowskim. Od XVI wieku w herbie Buska jest słońce. Prawdopodobnie wcześniej była to monstrancja - atrybut Norberta, założyciela zakonu norbertanek, które to przez kilkaset lat były włacicielkami miasta. O występowaniu w okolicy solanek, dowiadujemy się ze wzmianki umieszczonej w przywileju Bolesława Wstydliwego, pochodzącym z 1252 roku. Od dawien dawna ludność miejscowa, wiedziała o dobroczynnym wpływie okolicznych wód na zdrowie. Jednak dopiero w 1808 roku, Jan Winterfeld lekarz z Pińczowa , przeprowadził naukowe badania, ktore wykazały lecznicze ich właściwości. Właśnie wody lecznicze (siarczkowe i jodkowo-bromkowe) są największą wartością uzdrowiska. Dzięki nim okoliczne sanatoria leczą przede wszystkim schorzenia: reumatyczne, neurologiczne, dermatologiczne, układu krążenia i cywilizacyjne. Bogato wyposażona i nowoczesna baza sanatoryjna, jak i profesjonalnie przygotowana kadra medyczna wyposażona w specjalistyczną aparaturę diagnostyczno-leczniczą powoduje, że przybywający goście czują się tu doskonale i często tu wracają. Do Buska-Zdroju na kurację i wypoczynek przybywa, każdego roku około 50 tysięcy osób. Jednak Busko-Zdrój nie tylko uzdrowiskiem stoi. Istniejąca infrastruktura sportowo-rekreacyjna oraz warunki krajobrazowe sprzyjają aktywnemu wypoczynkowi i turystyce.
Od ponad 200 lat przyjeżdżają tu kuracjusze, aby w spokoju i bardzo dobrych warunkach wrócić do zdrowia. Największymi bogactwami uzdrowiska są woda siarczkowa oraz solanka jodkowa.
Buskie Łazienki – obecnie sanatorium „Marconi” zostały uroczyście otwarte w 1836 roku. Jest to najbardziej reprezentacyjna budowla uzdrowiska, została ona wybudowania w stylu klasycystycznym, według projektu Henryka Marconiego. Jemu to sanatorium zawdzięcza swoją obecną nazwę.
Bezpośrednie otoczenie Marconiego stanowi Park Zdrojowy zaprojektowany w XIX wieku przez ogrodnika Ignacego Hanusza. Ogromny park krajobrazowy o powierzchni ponad 14 ha. urzeka swym pięknem i czarodziejską roślinnością. Przybyli goście mogą tu podziwiać kwiaty, słuchać śpiewu ptaków i karmić oswojone wiewiórki. Jednak największym atutem parku jest jego bogaty drzewostan. Wśród 4500 gatunków drzew najliczniejsze to: klon pospolity, lipa drobnoziarnista, kasztanowiec zwyczajny i wiąż szypułkowy. Blisko 12 % drzew rośnie tu od ponad 100 lat. Park można podzielić na trzy części: piękny ogród łazienkowski, łączącą ogród z rynkiem widowiskową promenadę o długości 950 m (aleja Mickiewicza) oraz skwer w centrum miasta. Park Zdrojowy to wymarzone miejsce spacerów, joggingów i nordic walking ale i miejsce kojące nawet najbardziej skołatane nerwy. Głównymi atrakcjami są tu: ciąg spacerowy „Aleja Marzeń”, korty tenisowe, muszla koncertowa, plac zabaw oraz liczne kawiarenki i restauracje. W ostatnim czasie park rozbudowano i powiększono o kolejne 12 hektarów (projekt UE). Nowa część z fontannami, alejkami i licznymi mostkami to doskonałe miejsce spędzenia wolnego czasu na świeżym powietrzu.
Pomnik Zakochanych.
Kaplica św. Anny w Busku-Zdroju (nazywana też kościółkiem zdrojowym) została wzniesiona w stylu neogotyckim w 1888 roku. Położona jest na najwyższym wzniesieniu parku zdrojowego, we wschodniej części uzdrowiska Busko-Zdrój, nieopodal Sanatorium Maroni. Kaplica św. Anny została wybudowana w 1888 roku ze składek kuracjuszy przebywających wówczas na leczeniu w uzdrowisku. Pomysł powstania kaplicy zdrojowej dla kuracjuszy zrodził się w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Uzdrowisko prężnie się rozwijało, przybywało nowych will w parku, a większość kuracjuszy zamieszkiwała w obrębie Zdroju. Odległość parku zdrojowego do kościoła w centrum miasta wynosiła 1,5 km. Nie wszyscy kuracjusze mogli pokonywać taką odległość, aby uczestniczyć w nabożeństwach. Pomimo starań, władze rosyjskie nie wydały pozwolenia na budowę świątyni katolickiej. Obawiały się wzrostu znaczenia kościoła rzymskokatolickiego, który rozwijał patriotyzm wśród Polaków. Korzystając z czasowej nieobecności miejscowego dygnitarza rosyjskiego, postanowiono wybudować kaplicę. Zarząd buskiego uzdrowiska na czele z Aleksandrem Dobrzańskim przygotował front do budowy kaplicy, natomiast całością prac kierował Karol Pawłowski – mistrz ślusarski, zatrudniony w uzdrowisku. W ciągu trzech tygodni kaplica została wybudowana oraz pokryta dachem. Administrator carski po powrocie z Petersburga wysłał meldunek do Cara informując go o fakcie wybudowania nowej kaplicy. Z Rosji ostatecznie przyszło zezwolenie na budowę, jednak budowniczy, Karol Pawłowski został ukarany 14 dniowym aresztem. W 1888 roku kaplica została oddana do użytku, lecz nabożeństwa odbywały się wyłącznie w sezonie letnim. W roku 2001 w Zdrojowej Kaplicy naprawiono pokrycie dachowe oraz dokonano stabilizacji ścian, które groziły zawaleniem. Jednak dopiero w 2010 roku rozpoczęto generalny remont kapliczki, który zakończył się w roku 2012. Główne prace wiązały się ze wzmocnieniem murów kościelnych. Wykonano nowe tynki i sufity zgodnie ze wskazaniami konserwatora oraz położono nową instalację elektryczną. Dokonano remontu sufitu, a także renowacji ścian w prezbiterium. Został również odnowiony ołtarz wraz z obrazem św. Anny. W czasie remontu nabożeństwa odbywały się w specjalnym namiocie do sprawowania liturgii.
Pomiędzy Centrum Kultury a Parkiem Zdrojowym znajduje się kontrowersyjny pomnik poświęcony poległym bohaterom za wolność Polski w II wojnie światowej. Nawiązuje on do śmierci żołnierzy radzieckich walczących z okupantem hitlerowskim, o czym może świadczyć gwiazda umieszczona na pomniku. W bryle pomnika umieszczonej na wysokiej podstawie widnieją miedzy innymi twarze żołnierzy / radzieckich / lufy armatnie oraz gwiazda. Na podstawie pomnika umieszczony został napis „BOHATEROM POLEGŁYM ZA WOLNOŚĆ POLSKI W LATACH 1939-1945 SPOŁECZEŃSTWO BUSKA-ZDROJU”.
Buskie Samorządowe Centrum Kultury
Przed BSCK stoi pomnik z brązu - ławeczka, na której można przysiąść przy Wojciechu Belonie (poecie, kompozytorze i założycielu Wolnej Grupy Bukowina). Pomnik jest autorstwa rzeźbiarza Jacka Kucaby. Wojtek Belon, twórca i lider Wolnej Grupy Bukowina, to postać na stałe związana z Buskiem i wspomnieniami jego mieszkańców. W roku 1965 jego rodzina osiadła w Busku-Zdroju. Tu Wojtek kończył szkołę podstawową, a następnie od 1967 uczęszczał do buskiego Liceum Ogólnokształcącego. Nie ma w Polsce dorosłego człowieka, który by choć raz nie usłyszał jego piosenek. Urzekające, proste, pełne zadumy i poezji trwają przez lata w naszej świadomości choć może nie zawsze kojarzone są z osobą Wojtka. Pejzaże harasymowiczowskie, Sprzysiężenie górskiego kamienia, Bez słów, Bukowina II, Pieśń Łagodnych, Chyli się dzień do kresu, Nocna piosenka o mieście. Tytuły, których się nie zapomina przez lata. Majster Bieda, Ballada o Cześku Piekarzu, Kołysanki dla Joanny, Między nami, Poślę dziewczynie - piosenki śpiewane na rajdach, przy ognisku, w akademikach i na harcerskich zbiórkach. Bar na Stawach, P.S. jesiennej miłości, Piosenka o zajączku - teksty mądre, zmuszające do myślenia i rozrachunku z samym sobą. Jakże blisko, Motyw biblijny, Pieśń ślepca.
Spacerując promenadą do górnej, miejskiej części Buska warto wspomnieć o jeszcze jednej historycznej budowli, która mocno wrasta w historię Miasta. To Pensjonat „Zamek Dersława" wybudowany w 1911 roku na zlecenie dr Wasyla Wasylewicza Jakobsa. W intencji swego twórcy budynek zewnętrzną architekturą miał przypominać średniowieczny zamek. Po wybuchu I wojny światowej, prawie ukończony, został sprzedany Leonowi Sulimierskiemu. Nowy właściciel nadał temu niezwykłemu miejscu nazwę „Zamek Dersława”, na cześć pierwszego właściciela Buska-Zdroju. Pensjonat, który w nim założył, przyjmował gości aż do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny budynek przemianowano na „Willę pod rycerzem”. Od połowy XX w stanowi własność prywatną. W latach 1999-2003 nowi właściciele pensjonatu przeprowadzili kapitalny remont budynku i jego otoczenia. Pensjonat „Zamek Dersława”, oprócz pokojów gościnnych oferuje swoim gościom ucztę dla ciała w zamkowej restauracji. Strawę dla ducha zapewni mieszcząca się tu Galeria Sztuki, która prezentuje dorobek regionalnych twórców.
Pozostałe zdjęcia zrobione przez nas w Busku Zdrój
Pływalnia miejska
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2011