miasto w województwie dolnośląskim, siedziba powiatu głogowskiego oraz gminy wiejskiej Głogów. Umiejscowione nad rzeką Odrą. Głogów jest szóstym co do wielkości miastem w województwie.
Głogów usytuowany jest w północnej części woj. dolnośląskiego, na pograniczu Pradoliny Barucko-Głogowskiej i Wzgórz Dalkowskich. Prawie w całości obecne miasto leży na lewym brzegu Odry, choć kiedyś jego zasadniczy trzon znajdował się na Ostrowie Tumskim otoczonym ramionami rzeki. Głogowski gród, wybudowany przez polskich Słowian, należał do Królestwa Polskiego i jeszcze w czasach rozbicia dzielnicowego Piastowie śląscy i głogowscy do 1. połowy XIV w. identyfikowali się z polską tradycją państwowości. W 2. połowie XIV w. Głogów znalazł się przejściowo pod zwierzchnością węgierską. Pamiątka po węgierskim królu Macieju Korwinie jest kruk w herbie miasta. Ówcześni Węgrzy w Głogowie to prawie wyłącznie wojskowi. W późnym średniowieczu umocniła się zwierzchność czeska nad Głogowem i księstwem głogowskim. Czesi zaznaczyli swoją obecność w mieście głównie jako władcy i urzędnicy, a także poprzez wpływy kulturalne. Kiedy w XVI w Korona Czeska weszła w skład cesarstwa Habsburgów (do 1741 r), Głogów podlegał wpływom austriackim. Austriacy utworzyli Twierdzę Głogów, stąd najbardziej widoczni tu byli jako wojskowi. Epizodycznie związani byli z Głogowem byli także Szwedzi, którzy szturmowali kilkakrotnie podczas wojny trzydziestoletniej głogowską twierdzę, a po jej zdobyciu w 1642 r. trzymali ja w swoich rękach do roku 1650, wywierając wpływ na życie miasta. Militarnej natury był także epizod francuski Głogowa. Po zdobyciu miasta cesarz Napoleon zatrzymał twierdzę jako zastaw. Była ona okupowana aż do 1814 r., i skapitulowała jako jedna z ostatnich fortec Cesarstwa. Znacznie dłuższy wpływ na historię Głogowa, bo od połowy XIII w miała społeczność głogowskich Żydów. Utworzyli oni jedną z najsilniejszych gmin na Śląsku i mimo okresowych prześladowań stanowili do lat 30. XX w. ilościowo znaczącą grupę mieszkańców. Zachowali swoją kulturę, wnieśli też duży wkład w kulturę i rozwój Głogowa. Największy wpływ na rozwój Głogowa mieli Niemcy, których silny napływ na Śląsk nastąpił jeszcze za czasów Henryka Brodatego (1 połowa XIII w.). Umocnili się oni w zakładanych na prawie magdeburskim miastach; z czasem utrwaliła się ich dominacja kulturowa i język niemiecki, także w Głogowie. W okresie pruskim ukształtowała się niemiecka świadomość narodowa głogowian. Mimo, że rok 1945 przyniósł miastu niemal totalną zagładę, polskie władze po wojnie zdecydowały się miasto zasiedlić i rozwijać.
Obecny Głogów to nowoczesne 70 tysięczne miasto, pamiętające o swej ponad tysiącletniej historii, widocznej w licznych już odtworzonych i dalej odtwarzanych zabytkach. Miło nas zaskoczyło, że po mimo 90% zniszczeń podczas II wojny światowej miasto jest tak pięknie odbudowane. Mamy też nadzieję, że gruzowisko-wykopaliska starówki zostaną jak najszybciej uporządkowane i na tym terenie powstaną zapowiedziane zmiany.
Stare Miasto – historyczna dzielnica mieszkalno-usługowa, aktualnie w trakcie wieloletniej odbudowy. Sare Miasto zostało zniszczone podczas działań wojennych II wojny światowej, oraz rozbierane po wojnie na potrzeby obudowywanej Warszawy. Na terenie starego miasta znajdują się siedziby wielu urzędów i instytucji, m.in.: Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej, Urzędu Miejskiego, Urzędu Gminy wiejskiej Głogów, sądu rejonowego, Powiatowego Urzędu Pracy.
Początki głogowskiego ratusza sięgają końca XIII wieku, czyli czasów lokacji miasta przez Konrada I głogowskiego, kiedy wybudowano wieżę-strażnicę. Z czasem obiekt rozbudowano i w 1349 w Głogowie powstał dwuskrzydłowy, murowany ratusz[2]. Budynek zniszczyły jednak pożary w latach 1420 i 1433. Największy pożar miał miejsce w roku 1574, po którym ratusz odbudowany został w stylu renesansowym, a wieżę zwieńczono hełmem. Ratusz utracił swoją formę renesansową podczas gruntownej przebudowy w latach 1823–1835 według projektu architekta A. Sollera. Powstały wtedy dwa kontrastujące ze sobą skrzydła: zachodnie o cechach klasycyzmu pruskiego i wschodnie, zbudowane w modnym wówczas stylu florenckim. W XIX wieku zegar na wieży ratuszowej miał odwrotne ustawienie wskazówek – duża pokazywała godziny, mała minuty. Stawało się to powodem częstych spraw i nieporozumień między przyjezdnymi a miejscowymi. Głogowianie odczuwali rodzaj dumy, traktując zegar jako swoisty znak wyróżniający ich miasto. Później na głogowskim ratuszu czas odmierzał zegar z głogowskiej fabryki zegarów Weissa, który zdobył złoty medal na wystawie światowej w Wiedniu w 1873 roku. Na głogowski ratusz 5 marca 1933 roku wciągnięto po raz pierwszy sztandar ze swastyką. W czasie walk o Głogów w 1945 ratusz został poważnie zniszczony i wypalony. Z wieży pozostały jedynie jej dolne fragmenty. Decyzję o odbudowie ratusza w formie, którą posiadał po przebudowie z 1835 roku podjął Urząd Miejski w styczniu 1984 roku, zaś roboty budowlane wykonywane były od maja 1984. Inwestycja ta pochłonęła przez 18 lat kwotę 14 mln zł. W roku 2000 na ukończeniu było zachodnie skrzydło budynku. Od 2002 roku ratusz ponownie służy mieszkańcom miasta i mieści się w nim Urząd Miejski.
Staś z procą - figurka z brązu stojaca na placu przed obiektem zabezpieczającym zabytkowe sukiennice. Dzieci Głogowskie to cykl figurek autorstwa rzeźbiarza Macieja Cendlaka z Gostynia, który podjął się pracy przy wyrzeźbieniu serii postaci dzieci. W jego pracowni czeka kilka kolejnych projektów. Pierwszy posążek dziewczynki karmiącej gołębie od dwóch lat zdobi wejście do ratusza. Drugim jest własnie Staś z procą. O kolejnych figurkach zdecydują mieszkańcy miasta podczas głosowania na facebookowym profilu Głogowa.
Pawilon nad sukiennicami na rynku z ekspozycją wykopalisk - to szklany pawilon, w którym można oglądać zabytek, wpisany już do krajowego rejestru zabytków tj. relikty piwnic sześciu komór sukienniczych, które są pozostałościami północnego pasa obiektów handlowych, wchodzących w skład głogowskich sukiennic. Jest to atrakcyjne miejsce, dla głogowian i turystów - takiej prezentacji nie ma w innych miastach.
Ceglane mury miejskie w Głogowie powstały najpóźniej w ostatniej ćwierci XIII wieku. Pierwsze pewne wzmianki o budowie murów datuje się na 1323 rok, (początkowo miasto otoczone było palisadą i fosą). Budowa murów trwała długo - przypuszczalnie kilkanaście, bądź nawet kilkadziesiąt lat. Objęły one obszar zbliżony do kwadratu o łącznej powierzchni jednego łanu (około 20 hektarów). Zwieńczone były one blankami o wysokości 1,2 m, a ich grubość wynosiła około 1 m. Na zachowanych do dzisiaj fragmentach murów widać ślady po hurdycjach - drewnianych konstrukcjach umieszczanych na ich szczycie. Na najbardziej zagrożonych odcinkach mury obronne wzmocnione były przez baszty o przekroju prostokątnym, podzielone na kondygnacje za pomocą drewnianych podestów. Pas murów, okalający miasto, liczył 17 baszt otwartych do wewnątrz i 9 wież. Do miasta wjeżdżano od zachodu przez Bramę Brzostowską, od południa Bramą Szpitalną i od wschodu Bramą Polską. Brama Odrzańska znajdująca się naprzeciwko mostu na Odrze była zdobiona trzema figurami świętych i opiekunów miasta. Przy bramach stawiano dodatkowe punkty umocnienia, jak wieża i podwójne przedbramie. W zachowanych do dziś odcinkach murów znajdują się trzy baszty. Dwie z nich zrekonstruowano w latach 70., a trzecią za kościołem Św. Mikołaja wraz z ocalałą bramą miejską, dopiero w ostatnich czasach.
Kościół pw. Bożego Ciała – późnobarokowy kościół znajdujący się na głogowskiej starówce, niedaleko ratusza. Najstarsza wzmianka o świątyni pochodzi z 1403 r. Wówczas była to bardzo skromna kaplica. W 1420 r. została rozbudowana i spełniała rolę kaplicy zamkowej. W roku 1666 rozpoczęto tu budowę kolegium Jezuitów, zaś w latach 1696-1702, powstał w tym miejscu kościół zbudowany według projektu architekta włoskiego Giulio Simonettiego. Po pożarze w 1711 r. świątynię odbudował wrocławski budowniczy J. B. Peintner. Ostateczny wyraz architektoniczny kościół otrzymał dopiero ok. 1730 r., kiedy to A. Karinger ukończył fasadę. Przy ponownej restauracji w latach 1795 - 1797, którą kierował architekt Aloys Molinari, część fresków wykonana została przez romantycznego pisarza, muzyka i malarza E.T.A. Hoffmanna, który w w tych latach odbywał praktykę w sądzie głogowskim. Poprzez jego opowiadanie fantastyczne Die Jesuiterkirche in G. (ok. 1817) kościół i Głogów wszedł do literatury. Mocno zniszczony w 1945 r., odbudowany został etapami po wojnie. Niewiele zachowało się z oryginalnego wystroju wnętrza. Ołtarz i organy pochodzą z protestanckiego kościoła w Kożuchowie. Nie zachowały się przedwojenne hełmy wież. Ze zniszczonego kolegium zachowały się tylko mury kapitalne skrzydła, będącego przedłużeniem korpusu kościoła. W ścianę dawnego klasztoru wmurowany pod koniec XIX w. portal z kamienicy Rynek 26 autorstwa Johanna Pola z Głogowa, po 1945 r. silnie zniszczony.
Kościół św. Mikołaja – historyczny kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja, który był najważniejszą świątynią lewobrzeżnego Głogowa. Z przeprowadzonych we wnętrzu badań archeologicznych wynika, że kościół wybudowano jeszcze w latach 30. i 40. XIII wieku. Powstał jako późnoromańska, trójnawowa bazylika na planie podłużnym.Kościół został zniszczony w 1945 i odtąd pozostaje ruiną, poddawaną okresowo pracom zabezpieczającym. Obecnie ruiny kościoła zachowały gotycką bryłę wraz z przebudowami z okresu średniowiecza oraz wieków późniejszych. Zachowały się także gotyckie mury obwodowe, część gotyckich i barokowych sklepień, północna arkada międzynawowa oraz częściowo zniszczona wieża. Po zabezpieczeniu wieża stanowić ma pomnik – symbol zniszczeń Głogowa podczas II wojny światowej, zaś nawa zaadaptowana zostanie na amfiteatr.
Teatr Miejski im. Andreasa Gryphiusa to znajdujący się w stanie ruiny zabytkowy teatr i opera. Teatr posiadał już od samego początku do 1933 roku stały zespół operowo- teatralny. Od roku 1870 rozrósł się zwłaszcza zespół operowy i operetkowy. Wystawiano, poza sztukami, także operę i balet, występowały tu już od lat 20. XIX wieku także inne zespoły teatralne i operowe. Losami teatru zajmuje się Fundacja Odbudowy Teatru im. Andreasa Gryphiusa, ale do tej pory jedynie zabezpieczono budynek przed zupełnym zniszczeniem i przygotowano go do dalszych prac. W roku 2000 władze miasta zaproponowały utworzenie w odbudowanym teatrze Europejskiego Centrum Młodzieży.
Fosa miejska w Głogowie – część fortyfikacji w postaci suchego rowu, powstałego w XVII wieku, podczas wojny trzydziestoletniej, kiedy to zapadła decyzja o utworzeniu z Głogowa twierdzy. Miasto otoczone zostało bastionowym narysem fortyfikacji, w skład których wchodziło 11 bastionów, fosa oraz wały ziemne. Do naszych czasów przetrwał odcinek suchej fosy wraz z dwoma bastionami „Sebastian” i „Leopold”. Do jej wnętrza można wejść od ul. Szkolnej oraz od ul. Rzeźniczej (schodki przy targowisku). Fosa dzisiaj ma charakter rekreacyjno-spacerowy. Po rozebraniu fortyfikacji na początku XX wieku pozostawiono istniejący do dziś fragment i urządzono w nim m.in. rozarium, liczące ok. 2000 krzaków róż oraz zrealizowano liczne nasadzenia drzew egzotycznych i ozdobnych (dziś wchodzących w skład przyrodniczej ścieżki dydaktycznej).
W połowie XIII wieku książę Konrad I wzniósł w tym miejscu pierwszy zamek - drewnianą budowlę z murowaną wieżą, usytuowaną przy brodzie przez Odrę. Jego następca, Henryk III, zamek przebudował, włączając go w system murów obronnych, a w ciągu XIV i XV w. wybudowano trzy skrzydła. Na przełomie XV i XVI w. rezydował tutaj królewicz Zygmunt Jagiellończyk. W wiekach XVII i XVIII zamek, po kolejnych przebudowach, nabrał charakteru rezydencji pałacowej. Od roku 1742 mieli w nim siedzibę zarządcy pruscy. Dwukrotnie w zamku zatrzymywał się Napoleon. W końcu XIX w. większą część pomieszczeń przeznaczono na sąd królewski. Cylindryczna, romańska wieża pochodzi jeszcze z połowy XIII w., ma 24 m wysokości, jej mury grube są na 2,7 m. W dwóch salach na parterze zachowały się sklepienia kolebkowo-krzyżowe, a w podziemiach fragmenty muru gotyckiego ze sklepieniami kolebkowymi. W 1945 roku gmach legł w gruzach. W dniu 22 maja 1967 roku podjęto decyzję o odbudowie zamku (początkowo miał być trwałą ruiną). W końcu marca 1972 zakończono prace nad dokumentacją konserwatorską obiektu. Odbudowę rozpoczęto w 1971 roku. W 1976 zbudowano nowe skrzydło południowe (przypominające mur obronny, mieszczące jedną dużą salę wystawową) i odbudowano zachowując pierwotny styl barokowy skrzydło wschodnie zamku, gdzie uruchomiono klub NOT, zaś w części pomieszczeń umieszczono Muzeum Hutnictwa i Odlewnictwa Metali Kolorowych. Pozostałe skrzydła zamku odbudowane zostały do roku 1983, kiedy to zakończyła się odbudowa zamku. Skrzydło południowe wybudowano od podstaw. Zmieniono także wygląd wieży zamkowej, mimo iż była niemalże całkowicie zachowana w przedwojennym kształcie. Na przełomie XX i XXI wieku pojawiła się możliwość przywrócenia wieży jej poprzedniego kształtu, lecz nie uzyskano na to zgody konserwatora zabytków. Obecnie w zamku ma siedzibę Muzeum Archeologiczno-Historyczne oraz Towarzystwo Ziemi Głogowskiej. Do końca 2005 roku udzielano w nim też ślubów.
Pomnik Dzieci Głogowskich – pomnik znajdujący się na pl. Jana Pawła II, w pobliżu Zamku Książąt Głogowskich, frontem do ul. Brama Brzostowska. To największy i najbardziej znany z głogowskich pomników. Pomysł ustawienia pomnika powstał z inicjatywy Głogowskiego Towarzystw Kultury w 1966 roku z okazji obchodów tysiąclecia istnienia państwa polskiego. Utworzono go ze składek społecznych.
Most Tolerancji – most na Odrze w Głogowie w województwie dolnośląskim łączący ulicę Brama Brzostowska przebiegającą między Starym Miastem a Zamkiem Książąt Głogowskich z ulicą Kamienna Droga na Ostrowie Tumskim. W roku 2005 otrzymał obecną nazwę. Wcześniej nieoficjalnie nazywano go Różowym Mostem.
Budynek poczty, zbudowany z cegły oraz zdobiony dekoracjami z piaskowca (portale, obramowania okien, gzymsy) oddano do użytku 1 maja 1892 r. Był ozdobą Placu Wilhelma (Wilhelmplatz; obecnie gen. Umińskiego), który powstał w momencie likwidacji części umocnień Twierdzy Głogów (Festung Glogau). Głogów został wtedy znacznie rozbudowany w kierunku wschodnim, gdzie powstała dzielnica Wilhelmstadt z wieloma monumentalnymi gmachami użyteczności publicznej, w tym m.in. synagogi, szpitala miejskiego oraz szkoły wojskowej. Podczas oblężenia miasta w marcu 1945 roku budynek spłonął, a w efekcie zawalił się dach oraz charakterystyczne wieże. Został odbudowany w 1954 r., jednakże w uboższej formie architektonicznej - nie odbudowano wież oraz wielu elementów ozdobnych. W budynku swoją siedzibę miała jedna z firm telekomunikacyjnych, a obecnie obiekt jest wystawiony na sprzedaż.
Na ścieżce edukacyjnej obok głogowskiego zamku znajdują się płaskorzeźby przedstawiające dziesięć gatunków ryb, które przedstawiają okazy żyjące w rzece Odrze. Można więc zobaczyć jak wygląda szczupak, okoń i sum, ale też mniej popularne - certa, brzana i boleń. To element ścieżki edukacyjnej przygotowanej przez urząd miejski, która ma przybliżyć mieszkańcom Głogowa faunę rzeki związanej z naszym miastem.
Kościół Miłosierdzia Bożego – rzymskokatolicka świątynia pod wezwaniem Miłosierdzia Bożego w Głogowie, w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Jest to jeden z największych obiektów w tym mieście, znajduje się na Osiedlu Piastów Śląskich (II). Budowę rozpoczęto w roku 1987 i trwa ona nadal. Dnia 1 maja 1989 r. Bp Józef Michalik poświęcił plac pod budowlę, a 8 lipca 1989 r. tymczasową kaplicę, mieszczącą 420 osób. Pod kaplicą, w garażach, urządzono salki katechetyczne i kancelarię.
Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa
Inne zdjęcia zrobione podczas pobytu w Głogowie
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015