Kucharywieś w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie Łagiewniki.
Miejscowość wzmiankowano w 1373 roku jako Kuchendorff. W 1830 roku właścicielem majątku w Kucharach był Pan Dreyer. W miejscowości wzmiankowano pański dom, folwark, młyn i 20 domów. Kuchary liczyły 156 mieszkańców, w tym 38 katolików. W 1845 roku posiadłość w dalszym ciągu pozostawała w rękach pana Dreyera. Liczba mieszkańców wioski wzrosła do 165, w tym 58 wyznania katolickiego. W Kucharach znajdował się dwór, folwark, młyn wodny, browar, gorzelnia oraz 20 domostw. Na folwarku hodowano m.in. 592 sztuki owiec. W 1856 i 1861 roku właścicielem majątku w Kucharach był Pan Preu. Przed 1866 rokiem dobra nabył hrabia von Oriola. W 1872 roku włości należały do wdowy po nim Sophie hrabiny von Oriola, z domu hrabiny zur Lippe-Weissenfeld. Według księgi adresowej z 1886 roku hrabina Sophie von Oriola, z domu zur Lippe-Weissenfeld pozostawała właścicielką majątku, który liczył 206ha, w tym 170ha pól uprawnych, 19ha łąk, 13ha lasów, 4ha dróg, podwórzy gospodarczych i innych użytków. Na folwarku hodowano 18 koni, 63 sztuki bydła, w tym 33 krowy, 500 owiec i 37 świń. Przed 1894 rokiem dobra rycerskie Kuchary zakupił Ferdinand Weinschenk. Powierzchnia włości wynosiła 229ha, m.in.: 184ha pól uprawnych, 23ha łąk, 13ha lasów, 9ha stawów, ogrodu, dróg i podwórzy gospodarczych. W kolejnych latach właścicielem majątku został Philipp Dierig, a w 1902 roku posiadłość należała już do jego spadkobierców, od których przed 1905 rokiem odkupił ją Günther baron von Zedlitz und Leipe. W 1937 roku właścicielami dóbr byli spadkobiercy Günthera barona von Zedlitz und Leipe. Funkcję generalnego pełnomocnika pełnił dr Wolfgang Ziernberg. Powierzchnia majątku wynosiła 258,85ha, w tym 179,38ha pól uprawnych, 20,5ha łąk, 8,5ha pastwisk, 40,97ha lasów, 4,7ha ogrodu, 1,8ha stawów, 3ha dróg i podwórzy gospodarczych. Po zakończeniu drugiej wojny światowej posiadłość przejęło państwo polskie. Folwark wraz z pałacem przekazano pod zarząd Państwowego Gospodarstwa Rolnego. W rezydencji urządzono biura i mieszkania dla pracowników przedsiębiorstwa. Kolejnym zarządcą obiektu był Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej. Następnie gospodarstwo znalazło się pod opieką Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a od 1999 roku Agencji Nieruchomości Rolnej. Zabudowania oddawano w dzierżawę. W ostatnich latach folwark, wraz z gruntami, pałacem i parkiem został sprzedany wcześniejszemu dzierżawcy. W 2013 roku można było jeszcze wejść do parku i podejść bezpośrednio do rezydencji. Sytuacja jednak mogła ulec zmianie.
Pałac wzniesiony został w 2 połowie XIX w i był powiększony w pocz. XX w, neoklasycystyczny. Założony na planie dwóch połączonych liter "T". Budynek neoklasycystyczny, dwukondygnacjowy, z bocznymi skrzydłami i arkadowym podcieniem. Osłonięty dachami czterospadowymi z lukarnami i powiekami. Narożniki elewacji akcentują boniowate lizeny a wejście - podcienie z filarami i tarasem. Obok pałacu zachował się park krajobrazowy założony w czasie budowy pałacu i zabudowania folwarczne pochodzące również z tego okresu. Obecnie zespół pałacowo-folwarczny w rękach prywatnych.
Umieszczone zdjęcia wykonano: październik 2016