Kamień Śląskiwieś w województwie opolskim, w powiecie krapkowickim, w gminie Gogolin.
Po raz pierwszy miejscowość zanotowana została w najstarszej Kronice polskiej spisanej po łacinie w latach 1112–1116 przez Galla Anonima. Wspomniana jest w kronice dwukrotnie w łacińskiej nazwie Lapis jako siedziba Bolesława Krzywoustego oraz w zlatynizowanej polskiej nazwie castrum Kamencz (pol. gród Kamień). Wzmiankowana w XII w. jako gród warowny, siedziba rodu Odrowążów. Od XVIII do XX wieku osada należała do rodu Strachwitzów, którzy powoływali się na związki rodzinne z rodem Odrowążów. Wszyscy panowie na zamku w Kamieniu Śląskim nosili imię Hiacynt (Jacek). W alfabetycznym spisie miejscowości na terenie pruskiej prowincji śląskiej wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie wieś występuje pod nazwami Gross Stein oraz Wielki Kamień. Topograficzny podręcznik Górnego Śląska z 1865 roku notuje miejscowość we fragmencie "Gross Stein (polnisch Kamien)". W plebiscycie na Górnym Śląsku przeprowadzonym 20 marca 1921 roku w Kamieniu Śląskim (podobnie jak w wielu innych wsiach ówczesnego powiatu strzeleckiego) większość osób głosowała za przyłączeniem do Polski. Za Polską oddano 493 głosy (55,3%), za Niemcami zaś 398 głosów (44,7%). Ostatecznie jednak miejscowość pozostała w granicach Niemiec aż do roku 1945. W 1183 r. urodził się tu święty Kościoła Katolickiego - Jacek Odrowąż. Pochodzą stąd błogosławieni Czesław Odrowąż i Bronisława. 17 czerwca 2007 r., z okazji 750 rocznicy śmierci Jacka Odrowąża, przed miejscowym sanktuarium św. Jacka została odprawiona przez prymasa Polski Józefa Glempa uroczysta msza. Homilię wygłosił Stanisław Dziwisz. W mszy uczestniczyli członkowie Episkopatu Polski, kilkudziesięciu kardynałów, arcybiskupów i biskupów oraz kilka tysięcy wiernych.
Pałac Odrowążów - w 1994 roku ziemia śląska została wzbogacona o odbudowany z całkowitej ruiny Kompleks Pałacowo-Parkowy w Kamieniu Śląskim. Przez wieki Kamień Śląski znany był jako siedziba wielkich rodów szlacheckich. Na sławę tego miejsca wpłynął szczególnie fakt narodzin św. Jacka, którego kult jest tu bardzo żywy. Do czasu wybuchu II wojny światowej zamek przeżywał swą świetność. Działania wojenne wpłynęły na jego częściową dewastację. Dopiero lata 60. i 70. doprowadziły do jego upadku. W tej smutnej historii kluczowym momentem był pożar w 1971 roku. Sprawa przyszłości obiektu zaczęła jawić się w nowym świetle po społeczno-politycznych przemianach w 1989 roku. Wtedy to nowe władze wojewódzkie w Opolu wystąpiły z inicjatywą przejęcia zniszczonego kompleksu przez Diecezję Opolska. Intensywne prace remontowe trwały cztery lata. Od roku 1994 obiekt stał się nie tylko miejscem pielgrzymkowym, ale także centrum konferencyjno-naukowym przy Uniwersytecie Opolskim.W zabytkowych wnętrzach organizuje się konferencje, szkolenia, sympozja, często o wymiarze międzynarodowym. Kilkuletnie doświadczenie pokazuje, że miejsce to jest licznie odwiedzane przez krajowe i zagraniczne grupy turystów, którzy pragną zapoznać się z kultura i zabytkami Śląska, lub z miejscowym przewodnikiem poznać historię obiektu.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec i październik 2010