Koszęcinwieś w województwie śląskim, w powiecie lublinieckim, siedziba gminy Koszęcin. Historycznie leży na Górnym Śląsku.
Koszęcin położony jest w Ziemi lublinieckiej, w północno-zachodniej części Progu Woźnickiego na Wyżynie Śląsko-Krakowskiej, nad rzeką Leśnicą, dopływem Małej Panwi. Jest to zarazem teren Śląska Białego w północnej części Górnego Śląska. Nazwę miejscowości w formie Kosęcin w książce "Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej" wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.Pierwsze zapiski o Koszęcinie pochodzą z 1277 roku i dotyczą opisu dziesięciny ze wsi Koszęcin, nadanej przez biskupa krakowskiego Pawła z Przemankowa na rzecz kościoła w Kamieniu Śląskim. Określenie chociażby przybliżonej daty zaistnienia zorganizowanego osadnictwa w tym miejscu, którą można by uznać za początek istnienia Koszęcina, czy pochodzenia jego nazwy – wydaje się dziś bardzo trudne lub wręcz niemożliwe do ustalenia. Według przekazów ludowych Koszęcin był osadą już w dawnych czasach przedchrześcijańskich. Jedna z legend utożsamia nazwę z ówczesnym panem tych ziem – księciem Gosławem Koszewskim. Inna natomiast sugeruje związek nazwy z wyplataniem koszy z wikliny, którym to rzemiosłem trudnili się powszechnie pradawni mieszkańcy, z uwagi na położenie miejscowości wśród borów i trzęsawisk. Pierwsze badania archeologiczne prowadzono w miejscowości w latach 1928 i 1933 przez Konrada Jażdżewskiego i Józefa Kostrzewskiego. Odnaleziono wówczas w pobliskich miejscowościach ślady ludzkiej działalności z młodszej epoki kamiennej – neolitu (4500 - 1700 lat p.n.e.) kojarzone z tzw. kulturą pucharów lejkowatych (Piłka i Piasek) czy kulturą tardenoaską (Kalety). Na początku XX wieku w Koszęcinie działały liczne polskie organizacje m.in. od 1919 roku działała tu komórka Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska pod dowództwem Mariana Gniatyczyńskiego , od stycznia 1920 roku 50 osobowe gniazdo śląskiej dzielnicy Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” kierowane przez Pawła Krausa i Ryszarda Ulfika, Związek Towarzystw Polek, oraz Towarzystwo Oświaty na Śląsku im. św. Jacka. Miejscowość objęły walki w czasie powstań śląskich. W plebiscycie na Górnym Śląsku przeprowadzonym 20 marca 1921 roku w Koszęcinie większość osób głosowała za pozostaniem w granicach Niemiec. Za Niemcami oddano 888 głosów (68%), za Polską zaś 417 głosów (32%). Ostatecznie jednak miejscowość włączono do Polski. Znani są właściciele Koszęcina począwszy od czasów Piastów opolskich, aż do ostatniego, którym był książę Karl Gottfried zu Hohenlohe Ingelfingen. W styczniu 1945 w obawie przed nacierającymi wojskami radzieckimi, ostatni Hohenlohe opuścił Koszęcin, przenosząc się do Kraubath an der Mur w Austrii (Land Styria), zmarł bezpotomnie w 11 lipca 1960 w szpitalu w Graz. W latach 90. XX wieku samorząd Koszęcina czynił starania o uzyskanie praw miejskich. Jednym z efektów było utworzenie w centrum miejscowości ryneczku.
Budynek Nadleśnictwa Koszęcin
Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa w diecezji gliwickiej zbudowany został w latach 1907 - 1908.
Otoczony pięknym parkiem koszęciński pałac, należał kiedyś do Piastów opolskich, a następnie do rodów kolejno władających Koszęcinem i jego okolicami. Pierwotnie była to zapewne budowla o funkcjach obronnych, później przydano jej funkcje rezydencji pałacowej. Na przełomie XVI i XVII wieku siedziba Andrzeja Kochcickiego. Po upadku rodu Kochcickich, związanym z ich uczestnictwem w wojnie 30-letniej Koszęcin przejmuje Mikołaj Filip von Rauthen. Według tradycji pałac miał być wówczas odwiedzany przez Jana III Sobieskiego wraz z rodziną. Obecną, klasycystyczną formę architektoniczną budowla ta uzyskała w okresie 1829-1830. Ze skrzydłem północnym pałacu połączona jest kaplica, konsekrowana w połowie XVII wieku. W 1945 roku zamek w znacznym stopniu został zdewastowany przez wojska radzieckie. Obecnie pałac częściowo już odrestaurowany jest siedzibą Zespołu Pieśni i Tańca "Śląsk" im. Stanisława Hadyny. W pałacu do tej pory organizowane są różnego typu uroczystości, a także konferencje.
Od 1953 roku pałac w Koszęcinie jest siedzibą słynnego w całej Polsce Zespołu Pieśni i Tańca "Śląsk" im. Stanisława Hadyny. To tutaj toczy się życie zespołu, w pałacowych salach odbywają się zajęcia, koncerty oraz imprezy. Obecnie pałac jest wspaniale odremontowany, po kilku latach prowadzonych tu prac.
22 listopada 2016, Kameralna Sala Koncertowa - Dawniej kaplica Matki Boskiej Wniebowziętej i św. Męczenników Dionizego i Witalisa. Stanowiąca część kompleksu pałacowo-parkowego w Koszęcinie kaplica zamkowa (określana również mianem kościoła) zbudowana jest na planie prostokąta z absydą od strony północnej w XVII wieku. Posiada sklepienia kolebkowe z lunetami, a w absydzie i w części prezbiterialnej sklepienia hemisferyczne. Ściany rozczłonkowane są filarami. Chór muzyczny wsparty został na trzech arkadach filarowych. Okna są półkoliste i ostrosłupowe. Kaplicę nakrywa dach siodłowy. Do świątyni, od strony wschodniej przylega wieża – do 1956 r. kwadratowa, trójkondygnacyjna, z baniastym hełmem. W podziemiach kaplicy zamkowej znajdują się prochy wielu właścicieli Koszęcina od sławetnego rodu Rauthenów, poprzez kilka pokoleń Sobków i wielu innych rodów, których grzebano w podziemiach.
Na dziedzińcu pałacu stoi "Ławeczka profesorska" - pomnik Profesora Stanisława Hadyny, założyciela i wieloletniego dyrektora zespołu Pieśni i Tańca "Śląsk". Profesor wita zwiedzających siedząc na ulubionej ławeczce, paląc fajkę i trzymając w ręku nuty słynnej pieśni "Helokanie". Jakby zastygł słuchając dźwięków prób dochodzących z pałacu… Pomnik stoi na dziedzińcu od 2006 roku.
Pałac otacza park krajobrazowy o powierzchni 12 ha, założony w połowie XIX w. Naturalny krajobraz wzbogacono w aleje kasztanowe, stawy, łąki i grupy drzew. Na terenie parku rosną 24 gatunki drzew, z których ok. 20 w wieku od 170 do 340 lat uznano jako pomniki przyrody. Park krajobrazowy z malowniczym oczkiem wodnym i pomnikowymi drzewami może pochwlic się rosnącymi tam lipami drobnolistnymi, kasztanowcami, klonami, bukami, dębami, jaworami oraz jesionami wyniosłymi. Jest tam też parę gatunków egzotycznych drzew, takich jak sosna wejmutka, sosna kanadyjska i sosna czarna, choina kanadyjska, platan klonolistny czy jesion amerykański.
Pawilon im. Elwiry Kamińskiej i dom pomocy twórczej im. Adolfa Dygacza. W obrębie kompleksu pałacowo – parkowego znajduje się także Pawilon im. Elwiry Kamińskiej, który w czasach książęcego panowania służył jako ujeżdżalnia pałacowa. Natomiast dawny budynek folwarczny z końca XIX wieku służy dziś jako Dom Pracy Twórczej im. Adolfa Dygacza. Tam też udostępniono dla zwiedzających Izbę Pamięci Zespołu „Śląsk”, w której znajduje się ekspozycja stała śląskich strojów ludowych oraz pamiątek z licznych tourne Zespołu.
Umieszczone zdjęcia wykonano: kwiecień i maj 2011