Krośniewicemiasto w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Krośniewice.
Pierwsza wzmiankach o Krośniewicach jako wsi pochodzi z 1355 roku, o miejscowej parafii zaś z 1388. Dokładna data nadania praw miejskich nie jest znana, nastąpiło to przed 1420. Od momentu powstania do 1945 miejscowość w rękach prywatnych - należała do rodów: Awdańców, Szczawińskich, Włostowskich, Gomolińskich, Opackich i Rembielińskich. Miasto znajdowało się w kluczu dóbr ziemskich z siedzibą w sąsiednim Błoniu, obecnie częściowo dzielnicy miasta, znane głównie jako ośrodek lokalnego rzemiosła. W 1564 po raz pierwszy wymieniani są tu Żydzi, a przed 1576 znaczną część miejskiej zabudowy strawił pożar. 27 marca 1775 kolejny właściciel Karol Saryusz Gomoliński otrzymuje od króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przywilej dla Krośniewic zezwalający na targi tygodniowe w poniedziałek. W 1793 miasto zajęte przez Prusy, później w Królestwie Kongresowym. W 1870 roku Krośniewice straciły prawa miejskie i zostały siedzibą gminy, które odzyskały w 1926 r. W 1915 wybudowano tu kolejkę wąskotorową rozbudowaną w okresie późniejszym - do dziś istnieje tu stacja i siedziba Krośniewickich Kolei Dojazdowych. Obecnie w mieście działa także przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum i liceum. 16 września 1939 Krośniewice zajęły wojska niemieckie. W tym samym roku miasto włączono do Rzeszy Niemieckiej. 10 maja 1940 administracja niemiecka utworzyła w Krośniewicach getto o powierzchni zaledwie 1 ha, na terenie którego stłoczono ponad 1100 Żydów z miasta i okolic. 15 października 1942 getto zostało zlikwidowane, a wszystkich jego mieszkańców wywieziono do obozu zagłady w Chełmnie nad Nerem i wymordowano. W 1943 administracja niemiecka zgermanizowała nazwę miasta do formy Kroßwitz.
Muzeum im. Jerzego Dunin-Borkowskiego – muzeum zlokalizowane w Krośniewicach przy Placu Wolności 1, powstałe w oparciu o zbiory prywatne kolekcjonera Jerzego Dunin-Borkowskiego. Ekspozycja mieści się w dawnej stajni i prywatnych salonach niegdysiejszego zajazdu z 1803. Muzeum początkami sięga lat 50. XX wieku, kiedy to Jerzy Dunin-Borkowski zaczął eksponować swoje zbiory sztuki w prywatnych pomieszczeniach, czyli tzw. Muzeum nad Apteką. 24 października 1978 przekazał całą kolekcję narodowi i został dożywotnim kustoszem muzeum swojego imienia, które stało się oddziałem Muzeum Narodowego w Warszawie. Kolekcjoner zmarł 23 lipca 1992. Przez całe życie zebrał około 15.000 przedmiotów.
Pałac został wybudowany w roku 1870 dla Pelagii z Zamoyskich Rembelińskiej i jej dwóch synów według projektu Leandra Marconiego. W rękach Rembelińskich majątek pozostawał aż do 1945 roku. W latach 30 tych opiekę nad posiadłością pełnił jeden z synów Pelagii Konstanty. Po zakończeniu działań wojennych w pałacu ulokowano szkołę podstawową. W wyniku zaprószenia ognia przez jednego z mieszkańców poddasza, spaleniu uległ cały dach. Nie odtworzono go przez co zachwiano pierwotne proporcje bryły budynku i jego wyraz. Pałac murowany z cegły i obłożony czerwoną cegiełką, posadowiony na planie prostokąta, podpiwniczony, piętrowy, pierwotnie z mieszkalnym poddaszem przekrytym dachem mansardowym. Elewacja frontowa 5 osiowa z dwoma skrajnymi ryzalitami znacznie wysuniętymi przed lico ściany. Na osi głównej umieszczono parterowy portyk podtrzymywany przez parę kolumn toskańskich i dźwigających balkon pietra. Balkon z tralkową balustradką. Elewacja posadowiona na kamiennej podmurówce. Lico z czerwonej cegiełki kontrastuje z otynkowanym boniowaniem narożnym, obramieniem okien, belkowanie, portykiem. Na elewacji bocznej silnie wysunięty przed lico ściany jednoosiowy ryzalit. Układ wnętrz trzytraktowy na skrajach z westybulem i salonem na osi. Obok westybulu paradne schody prowadzące na piętro. Całość skomponowana w duchu późnego renesansu francuskiego modnego w Rzeczpospolitej przedrozbiorowej.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016