Łódźmiasto na prawach powiatu, stolica i siedziba władz województwa łódzkiego, powiatu łódzkiego wschodniego oraz gminy Nowosolna.
Łódź to ośrodek akademicki (6 uczelni państwowych oraz 22 prywatne), kulturalny i przemysłowy. Przed przemianami polityczno-gospodarczymi w 1989 r. centrum przemysłu włókienniczego i filmowego. Ważny węzeł komunikacji drogowej. Sześć kilometrów od centrum Łodzi znajduje się Międzynarodowy Port Lotniczy Łódź im. Władysława Reymonta (Łódź-Lublinek). Łódź jest trzecim miastem w Polsce pod względem liczby ludności zameldowanej (698 688) i czwartym pod względem powierzchni (293,25 km²). W 2015 r. niektóre obszary miasta zostały uznane za „Pomnik historii” pod wspólną nazwą „Łódź – wielokulturowy krajobraz miasta przemysłowego”. Miasto należy do Unii Metropolii Polskich i Związku Miast Polskich, a także do stowarzyszenia Eurocities oraz Stowarzyszenia Zdrowych Miast Polskich. Łódź była prywatnym miastem duchownym – jako Łodzia jest wymieniana wśród miast biskupstwa włocławskiego w powiecie brzezińskim województwa łęczyckiego w końcu XVI wieku. Miasto jest położone na Wzniesieniach Łódzkich oraz Wysoczyźnie Łaskiej. Historycznie obszar dzisiejszego miasta należał do ziemi łęczyckiej. W okresie I Rzeczypospolitej teren ten znajdował się w województwie łęczyckim. Pochodzenie nazwy „Łódź” nie zostało dotąd przekonująco wyjaśnione. Istnieje kilka hipotez. Łódź początkowo była małą wsią leżącą w granicach historycznej ziemi łęczyckiej władanej przez książąt łęczyckich. Pierwsza wzmianka znajduje się w dokumencie sygnowanym przez księcia ziemi łęczyckiej i dobrzyńskiej Władysława Garbatego z 1332 r., który związany był z nadaniem kilku wsi, w tym również wsi o nazwie Lodza („Łodzia”), w wieczyste posiadanie biskupom kujawskim. Prawa miejskie nadane zostały miejscowości w Przedborzu nad Pilicą 29 lipca 1423 r., a wraz z nimi pozwolenie na organizowanie targów. Do końca XVII w. Łódź rozwijała się jako małe miasteczko rolnicze, będące własnością biskupstwa włocławskiego. Stała się ona wtedy lokalnym ośrodkiem handlowym oraz rzemieślniczym. Mieściło się tu osiem młynów oraz warsztaty kołodziejów, bednarzy, szewców, cieśli i rzeźników. W 1424 r. biskup włocławski Jan Pella określił obowiązki i przywileje mieszkańców Łodzi, a od 1471 r. rozpoczęto prowadzenie ksiąg miejskich. W 1496 r. król Jan I Olbracht potwierdził przywileje królewskie na odbywanie dwóch jarmarków rocznie i cotygodniowego targu[31] w mieście Lodzya. W szczytowym okresie rozwoju „Łodzi rolniczej”, na początku XVI wieku, miasto liczyło 70 rodzin mieszczańskich i około 30 domostw (1534 r. – pierwszy spis ludności). Okres najazdów szwedzkich w połowie XVII w. doprowadził do upadku i częściowego wyludnienia. W 1739 r. w Łodzi mieszkało 97 rodzin. W 1777 r. Łódź liczyła 265 mieszkańców, a w mieście stało 66 domów. Do II rozbioru Polski Łódź znajdowała się w województwie łęczyckim. Po II rozbiorze Polski w 1793 r. Łódź trafia do zaboru pruskiego. W tym czasie liczyła jedynie 250 mieszkańców, a obszar zabudowany obejmował obecne Stare Miasto. Ze względu na niewielkie rozmiary pruskie władze w 1794 roku rozważały odebranie miejscowości praw miejskich i przekształcenie jej ponownie w wieś[35]. W 1798 roku, wskutek sekularyzacji dóbr kościelnych, stała się miastem rządowym. Od 1807 roku należała do Księstwa Warszawskiego, a od 1815 roku do Królestwa Polskiego. W 1820 na podstawie dokumentu z dnia 18 września, sygnowanego przez księcia namiestnika Józefa Zajączka, rząd Królestwa Polskiego włączył Łódź do grona osad przemysłowych w kalisko-mazowieckim okręgu przemysłowym i przeznaczył jej rolę ośrodka tkackiego i sukienniczego. Stało się to na wniosek ówczesnego prezesa Komisji Województwa Mazowieckiego – Rajmunda Rembielińskiego. Aby sprostać potrzebom osadników, władze miejskie – w latach 1821–1823 – rozplanowały i wytyczyły osadę sukienniczą „Nowe Miasto”. Ulokowano ją na południe od istniejącego „Starego Miasta”, a najważniejszym jej elementem był centralnie położony, ośmioboczny rynek, z czterema wylotowymi ulicami na jego osiach (Nowy Rynek – dzisiejszy plac Wolności). W latach 1824–1827 wytyczono osadę „Łódka”, położoną na południe od „Nowego Miasta”, wzdłuż osi, którą stanowiła ulica Piotrkowska...
Bazylika archikatedralna św. Stanisława Kostki - murowany, wykonany z nieotynkowanej jasnożółtej cegły (w tzw. stylu Rohbau) budynek kościoła wybudowano w latach 1901-1912 według projektu łódzkiej (niemieckiej) spółki „Wende i Zarske”. Współautorem projektu był architekt berliński Emil Zillmann, z niewielkimi korektami architektów: Dziekońskiego z Warszawy i Odrzywolskiego z Krakowa. Trójnawowa bazylika wzorowana jest na niemieckiej katedrze w Ulm. Archikatedra łódzka jest najwyższym budynkiem Łodzi (ma 104,5 m wysokości) i jednym z najwyższych kościołów w Polsce.
Plac Wolności - centralny plac Łodzi, położony u północnego wylotu ul. Piotrkowskiej. Oprócz ul. Piotrkowskiej łączy ulice: Nowomiejską (od północy), Legionów (od zachodu) i Pomorską (od wschodu).
Ulica Piotrkowska - reprezentacyjna ulica Łodzi, jedna z najdłuższych ulic handlowych w Europie licząca ok. 4,2 km, biegnąca południkowo w linii prostej, pomiędzy pl. Wolności a pl. Niepodległości. Ulica ta stanowiła od samego początku oś centralną, wokół której rozbudowywało się miasto, a jej rozwój spontanicznie nadał obecny kształt jego centrum. Początkowo ulica stanowiła głównie trakt komunikacyjny, jednak z czasem zamieniła się w „wizytówkę miasta”, centrum rozrywki i handlu, gdzie koncentrowało się całe życie rozrastającej się aglomeracji przemysłowej. Ulica podupadła znacznie po II wojnie światowej. Po 1990 roku została poddana stopniowemu remontowi i zamieniona w rodzaj deptaka, który w dużym stopniu pełni rolę podobną do rynku starówki innych miast. Budowle, urbanistyka, instytucje, restauracje, kluby i puby umieszczone w pobliżu tej ulicy tworzą szczególną jej atmosferę o kultowym charakterze, wykraczającym zasięgiem poza Łódź. Ulica jest węższa na początku (plac Wolności) – 17 metrów – a szersza na południu (plac Niepodległości) – 26 metrów.
Aleja Gwiazd Łódzkiej Drogi Sławy - aleja znajdująca się przy ul. Piotrkowskiej między ul. 6 Sierpnia a pasażem Rubinsteina. Na pomysł alei wzorowanej na hollywoodzkiej Walk of Fame wpadł w 1996 Jan Machulski. Pierwsza mosiężna gwiazda – dla aktora Andrzeja Seweryna – została wmurowana 28 maja 1998. Projektantem gwiazdy jest Andrzej Pągowski. Po stronie parzystej (wschodniej) są gwiazdy reżyserów i operatorów, natomiast po stronie nieparzystej aktorów. Kapituła Alei Gwiazd działa przy Muzeum Kinematografii w Łodzi i łódzkiej PWSFTviT.
Fabryka Izraela Poznańskiego - pełnowydziałowa fabryka włókiennicza przetwórstwa bawełny w Łodzi, wzniesiona w latach 1872–1892 według projektu Hilarego Majewskiego dla Izraela Poznańskiego; największa fabryka kalisko-mazowieckiego okręgu przemysłowego, znacjonalizowana w 1945; wpisana do rejestru zabytków w latach 1971–1993. Od 2006 roku mieści się tutaj centrum handlowe Manufaktura.
Centrum Handlowe Manufaktura - centrum handlowo-usługowo-rozrywkowe, otwarte 17 maja 2006 roku w Łodzi, pomiędzy ulicami Zachodnią, Ogrodową, Drewnowską i Karskiego, na terenie dawnego kompleksu fabrycznego Izraela Poznańskiego. Jest to pierwsze centrum pod względem powierzchni w Europie Wschodniej i drugie pod względem powierzchni handlowej (po Bielanach Wrocławskich) w Polsce (powierzchnia najmu brutto: 110 000 m2),
Pałac Izraela Poznańskiego - pałac wraz z ogrodem usytuowany jest w północnej części miasta, w bliskim sąsiedztwie budynków fabrycznych i domów robotniczych. Wraz z nimi tworzy zespół fabryczno-rezydencjonalny. Początek tej monumentalnej budowli dał narożny, piętrowy, murowany dom mieszkalny o ściętym narożniku wraz z wolno stojącymi zabudowaniami – parterową farbiarnią, drewnianymi budynkami gospodarczymi, placem i ogrodem, które Izrael Poznański zakupił w 1877 roku. Nieruchomość z czasem zmieniała się w kompleks pałacowo-ogrodowy, kilkakrotnie przekształcany w miarę zmieniającego się statusu społecznego rodziny Poznańskich. Budowa rezydencji, często porównywanej do paryskiego Luwru, służyła łódzkiej burżuazji przemysłowej do osiągnięcia prestiżu i utrwalenia swojej tożsamości. Autorem projektu, który nie został w pełni zrealizowany, był architekt miasta Hilary Majewski. Pałac zaczął zyskiwać obecną formę w wyniku przebudowy w 1898 roku według projektu Juliusza Junga i Dawida Rosenthala. Kolejna modernizacja została podjęta w 1901. Projektował i realizował ją Adolf Zelingson. Prace ukończono w 1903 roku. Korpus główny budynku ma monumentalny neobarokowy charakter z bogatą dekoracją i alegorycznymi rzeźbami gloryfikującymi przemysł i podkreślającymi rolę fabrykanta w przemysłowym mieście. Nad budynkiem dominują kopuły, które kryją reprezentacyjną jadalnię i salę balową. Wnętrzom nadano bogaty i pełen przepychu charakter. Wystrój sal Pałacu jest eklektyczny i nawiązuje do stylów drugiej połowy XIX wieku przy jednoczesnym zastosowaniu dekoracji secesyjnej. W korpusie głównym, który pełnił funkcje reprezentacyjne i oficjalne, poza dużą jadalnią i salą balową, na piętrze znajdowały się saloniki, a na parterze, w pawilonie połączonym bezpośrednio z Pałacem, pomieszczenia biurowe i giełdowe. W skrzydle bocznym na dole mieściły się magazyny wyrobów gotowych, a na piętrze - apartament mieszkalny, pokoje gościnne oraz - przykryty szklanymi kopułami - ogród zimowy. Już w latach 30. XX w. zlikwidowano ogród zimowy oraz przebudowano niektóre wnętrza. We wrześniu 1939 roku Pałac zajęty został przez niemiecki Zarząd Cywilny przy dowództwie 8. 10 kwietnia 1940 roku do budynku przeniesiono naczelne władze i główne wydziały Rejencji Łódzkiej (Regierungsbezirk Litzamannstadt). Po wojnie Pałac ponownie stał się siedzibą Urzędu Wojewódzkiego, a od 1950 roku Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej. Z końcem lat 50. XX w. dobudowano skrzydło poprzeczne, zamykające założenie pałacowe, w którym do dziś swoją siedzibę ma Urząd Skarbowy. Nowo postawiona część spowodowała ograniczenie pierwotnej powierzchni ogrodu spacerowego. Od 1975 roku część rezydencji rodziny Poznańskich jest siedzibą Muzeum Miasta Łodzi (do 2009 Muzeum Historii Miasta Łodzi). Instytucja od samego początku istnienia rozpoczęła długotrwałą przebudowę, renowację, rewaloryzację i konserwację w trosce o przywrócenie reprezentacyjnemu budynkowi dawnej świetności. W wyniku prowadzenia prac konserwatorskich i przejmowania przez Muzeum kolejnych zabytkowych sal Pałacu, pomieszczenia odzyskały w dużej mierze pierwotny wygląd.
Pałac zwany jest także "łódzkim Luwrem".
Biała Fabryka - budynek fabryki Ludwika Geyera znajdujący się przy ulicy Piotrkowskiej 282 w Łodzi. Jest to kompleks klasycystycznych budynków, jeden z najstarszych w Polsce zabytków przemysłowej architektury. Został zbudowany w latach 1835–1837. Biała Fabryka mieściła pierwszą w Łodzi mechaniczną przędzalnię i tkalnię.
Łódzki Ogród Botaniczny im. Jakuba Mowszowicza - ogród powstał w roku 1929 na terenie parku Źródliska. Po zakończeniu II wojny światowej na obszarze przyległym do Parku na Zdrowiu rozpoczęto tworzenie nowego ogrodu botanicznego. Od 1988 patronem ogrodu jest Jakub Mowszowicz. Powierzchnia ogrodu wynosi 67 ha (w tym 2 ha obejmujące pierwotny ogród botaniczny w Parku Źródliska i znajdującą się tam Palmiarnię).
Palmiarnia Łódzka - jedna z najnowocześniejszych w Europie palmiarni i jeden z najciekawszych budynków w Łodzi. Otaczający ją Park Źródliska (wpisany do rejestru zabytków) jest najstarszym parkiem miejskim w Łodzi, powstałym na początku XIX w. z części okolicznych lasów. Udostępniona po raz pierwszy dla zwiedzających w 1956 roku. Spadkobierczyni kolekcji roślin – przede wszystkim palm – z oranżerii fabrykantów i carskich urzędników. Zawiera ok. 4,5 tys. okazów należących do ponad 1100 taksonów (czyli gatunków i odmian) z 65 rodzin, a unikalna kolekcja ogromnych palm ściśle wiąże się z dziejami miasta.
Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki (CZMP) - jeden z największych wysokospecjalistycznych ośrodków medycznych w Polsce i wiodący ośrodek referencyjny (trzeciego stopnia) w zakresie położnictwa i neonatologii, ginekologii oraz pediatrii. Placówka jest zespołem dwóch szpitali: ginekologiczno-położniczego i pediatrycznego, zapewniających możliwość kompleksowej opieki i oferujących usługi nie tylko w zasięgu lokalnym, ale również w skali całej Polski. Instytut Centrum Zdrowia Matki Polki jest jedynym ośrodkiem w Polsce realizującym diagnostykę i leczenie płodu, noworodka i dziecka. Ze względu na swój wielodyscyplinarny charakter, Instytut zapewnia wszechstronną opiekę nad kobietami z ciężką patologią położniczą, między innymi z: ciążą powikłaną cukrzycą, chorobami nowotworowymi, nadciśnieniem tętniczym, padaczką, chorobami serca, infekcjami oraz wadami płodu. W Instytucie diagnozowane i leczone są najtrudniejsze przypadki patologii ginekologicznej oraz niepłodności kobiecej.
Kościół św. Wojciecha - kościół położony w dzielnicy Górna na rogu ulic Rzgowskiej i św. Wojciecha. Jest miejscem spotkań i modlitw rzymskokatolickiej parafii św. Wojciecha. Aktualnie istniejący kościół został wybudowany w latach 1902–1924 według projektu warszawskiego architekta Józefa Dziekońskiego. Parafię św. Wojciecha erygował 1892 roku abp warszawski Wincenty Teofil Chościak Popiel. Kościół został poświęcony w 1929 roku przez pierwszego łódzkiego ordynariusza, bpa Wincentego Tymienieckiego. Kościół jest murowany, trzynawowy z dość szerokim transeptem. W końcach transeptu znajdują się kaplice. Dach na nawie głównej jest wysoki i bardzo spadzisty, natomiast na nawach bocznych nachylenie dachu jest mniejsze. Świątynia posiada dwie, nierównej wysokości wieże, wzorowane przez autora projektu na Kościele Mariackim w Krakowie. Zaprojektowane zostały przez Wiesława Kononowicza, a ich budowę ukończono w 1938 roku. Wnętrze ma charakter głównie neogotycki.
Parafia pw. Najświętszego Serca Jezusowego - rzymskokatolicka parafia położona w zachodniej Łodzi, na osiedlu Retkinia, wchodząca w skład dekanatu Łódź-Retkinia-Ruda archidiecezji łódzkiej.
Parafia pw. Najświętszej Eucharystii - rzymskokatolicka parafia położona w zachodniej części Łodzi na osiedlu Retkinia, wchodząca w skład dekanatu Łódź-Retkinia archidiecezji łódzkiej.
„Arturówek" to obiekt wypoczynkowy w Łodzi, położony pośród Lasu Łagiewnickiego, na obszarze źródliskowym rzeki Bzury. Zbudowano tu trzy stawy. Jeden z nich przeznaczony jest do kąpieli - posiada piękną, szeroką plażę, na której wypoczywają miłośnicy kąpieli zarówno wodnych, jak i słonecznych. W pobliżu akwenu, znajduje się ogrodzony plac zabaw, gdzie dzieci mogą poszaleć na zjeżdżalniach, karuzelach oraz polepić babki w piaskownicy. W tym czasie dorośli też nie będą się nudzić. Sprawdzą swoje zdolności gimnastyczne na ścieżce zdrowia, a siłę mięśni na mini siłowni. Trzeci staw jest zbiornikiem retencyjnym.
Pozostałe zdjęcia zrobione w Łodzi.
Ogród zoologiczny.
Muzeum Tradycji Niepodległościowych - historia Stacji Radegast sięga 1925 r., kiedy poprzez zakup terenu folwarku Marysin II od rodziny Heinzlów, możliwa stała się realizacja połączenia kolejowego pomiędzy Widzewem a Zgierzem. W 1926 r. wybudowano dwa wiadukty (do dziś istniejące) i położono tory. Pełniła ona w tym czasie funkcję mijanki towarowej, sięgającej od ulicy Stalowej do obecnej ul. Strykowskiej. Stacja miała dobre położenie – na granicy miasta, w pobliżu projektowanej wówczas drogi do Warszawy. Wpłynęło to na wykorzystanie jej przez Niemców w czasie II wojny światowej. W czerwcu 1940 r. teren wraz z zabudowaniami ogrodzono drutami kolczastymi, a 1 lipca 1940 r. przyłączono do getta. Budynek stacyjny ukończono w kwietniu 1941 r. Równolegle do torów poprowadzono linię tramwajową. W okresie okupacji hitlerowskiej stacja nosiła nazwę – Stacja Przeładunkowa Getta na Radogoszczu (Verladebahnhof Getto-Radegast). Była punktem przeładunkowym żywności, opału, surowców dla ludności i zakładów pracy getta oraz wyrobów wyprodukowanych przez Żydów. Stała się również Umschlagplatzem dla ludzi wywożonych do obozów zagłady.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2009