Niechorze wieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Rewal.
Na początku Niechorze było typową wsią rybacką. Jego charakterystyczną dominantą widokową jest wybudowana w 1866 roku latarnia morska. Rozwój wsi jako kąpieliska datuje się od XIX wieku, ale jego prawdziwy rozkwit zaczął się w 1870 roku. W 1889 roku zarejestrowano tu 700 letników, w 1910 roku było już 1873 wczasowiczów, a w 1923 przyjechało ich do Niechorza 3000. Na potrzeby letnich gości tuż przy plaży, na płyciźnie, wybudowano na olbrzymich palach pawilon kąpielowy (Familienbad) ze zjeżdżalnią istniejące jeszcze w 1947 roku. Wydany w 1938 roku przewodnik po niemieckich kurortach, oprócz istniejących licznych kwater prywatnych, odnotowuje w miejscowości 4 hotele i 19 większych pensjonatów; w sezonie trwającym od 15 maja do 30 września poza wypoczynkiem świadczono także usługi wodolecznicze (zabiegi kąpieli w zimnej i ciepłej wodzie morskiej oraz kąpiele medyczne). We wsi funkcjonowały wówczas: lokalna kasa oszczędnościowo-pożyczkowa Spar- und Darlehnskasse Horst i filia powiatowej kasy oszczędności Kreissparkasse Greifenberg i. P., urząd pocztowy oraz gabinet lekarski. 1 lipca 1896 roku otwarto pierwszą, zachodnią linię Gryfickiej Kolei Wąskotorowej łączącą Gryfice z Niechorzem. Końcowy dworzec linii Groß Horst wybudowano w zachodniej części wsi. 1 maja 1913 roku Niechorze wzbogaciło się o połączenie z Trzebiatowem przez Pogorzelicę oraz o kolejny, położony nad jeziorem i użytkowany do dziś, dworzec kolei wąskotorowej Horst Seebad, a także dodatkowo – położony 1 km w kierunku wschodnim przystanek kolejowy Horst Liebelose. Współczesne Niechorze dawniej stanowiły dwie odrębne wsie: nadmorska, rybacka Klein Horst oraz położona na południe od niej, nad zachodnim brzegiem jeziora Liwia Łuża, rolnicza Gross Horst. 1 kwietnia 1936 do miejscowości Gross Horst przyłączono Klein Horst a 1 października 1937 zmieniono jej nazwę na obowiązującą do 1945 roku (Ost)Seebad Horst. U schyłku II wojny światowej w pierwszej połowie marca 1945 roku Niechorze znalazło się na obszarze działań bojowych prowadzonych w ramach operacji pomorskiej 1. Frontu Białoruskiego. W tej okolicy miały one na celu likwidację jednostek rozbitej 11. Armii Pancernej SS z Grupy Armii Wisła zgrupowanych pomiędzy Trzebiatowem a Trzęsaczem w sile około 10 tysięcy żołnierzy. Miejscowość leżała na szlaku wycofującej się na zachód jednej z compagne de marche pod dowództwem Henri Feneta ze składu rozbitej francuskiej 33. Dywizji Grenadierów SS „Charlemagne”, którzy nocowali tu z 9 na 10 marca licząc na możliwość ewakuacji drogą morską, co nie nastąpiło. Tego samego dnia nastąpiło uderzenie wojsk 1. FB na zgrupowanie trzebiatowskie wojsk niemieckich a kolejnej nocy niemiecki kontratak. Ostatecznie Niechorze zostało zdobyte przez jednostki 7. Korpusu Kawalerii Gwardii Armii Czerwonej oraz 2. Warszawską Dywizję Piechoty i 13 Pułk Artylerii Pancernej Ludowego Wojska Polskiego dnia 12 marca 1945. Podczas walk o nadmorską wieś zniszczona została laterna latarni morskiej. Kilka dni po zdobyciu, wieś znalazła się w strefie obrony przeciwdesantowej wybrzeża Bałtyku od Łukęcina do Mrzeżyna utworzonej przez wojska 6. Pomorskiej Dywizji Piechoty po zakończeniu bitwy o Kołobrzeg (co miało miejsce 18 marca 1945 roku). 7 kwietnia jej obowiązki przejęła 4. Pomorska Dywizja Piechoty im. Jana Kilińskiego pod dowództwem gen. Bolesława Kieniewicza, która dyslokowana była następująco: 10. Pułk Piechoty odpowiedzialny za odcinek jezioro Resko Przymorskie–Niechorze, 11. Pułk Piechoty chroniący odcinek Niechorze–Łukęcin. W takim ugrupowaniu dywizja pozostała do 11 kwietnia 1945 roku. Na mocy traktatów pokojowych konferencji poczdamskiej miejscowość włączona została do Polski a jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec. Początkowo nosiła nazwę Horzewo, którą w 1947 roku zmieniono na obecną. 12 marca 1972 roku upamiętniono zdobycie miejscowości ustawiając głaz z tablicą w niechorskim parku. W latach 1946–1998 miejscowość położona była w województwie szczecińskim. Od jesieni 2013 roku do jesieni 2014 roku zostały przeprowadzone przez Urząd Morski w Szczecinie, prace wzmacniające klifowy brzeg morski w Niechorzu.
Latarnia Morska – latarnia morska na wysokim klifowym brzegu. Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Szczecinie i jest udostępniona do zwiedzania. Jest jedną z atrakcji turystycznych gminy Rewal, a z jej tarasu widokowego można podziwiać panoramę wybrzeża rewalskiego. Latarnia oraz ogród przy latarni zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerem 1350. Latarnia pełni funkcję jednej ze stacji brzegowych systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena niechorskiej stacji znajduje się na wysokości 65 m n.p.m. Decyzja o budowie latarni morskiej w Niechorzu zapadła w 1860 roku. Latarnia została uruchomiona w grudniu 1866 roku. Wieża latarni została wybudowana z licowej cegły. W dolnej części ma przekrój czworokąta, natomiast w górnej, powyżej przybudówek – ośmiokąta. Wierzchołek wieży wieńczy taras widokowy z balustradą. Na szczycie została umieszczona laterna, w której jako źródło światła wykorzystano aparat Fresnela I klasy. Podczas działań wojennych w 1945 roku, pocisk artyleryjski zniszczył laternę, w której znajdowała się lampa i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Niemcy podczas wycofywania się założyli w budynku 8 ładunków wybuchowych, które zostały znalezione przez latarników po wyzwoleniu latarni (nie zdążyły detonować). Latarnia została odbudowana według dawnej dokumentacji, a jej ponowne uruchomienie nastąpiło 18 grudnia 1948 roku. W 1999 roku wykonano kapitalny remont latarni. Wiosną 2008 roku wykonano remont tarasu widokowego i laterny. Remont objął wymianę podłoża i balustrad tarasu oraz wymianę siatki zabezpieczającej i szyb laterny. Latem 2014 roku wykonano remont dachów budynków przylegających do latarni. Wiosną 2015 rozpoczęto przebudowę terenu przed głównym wejściem do latarni.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2009