Inowrocław miasto w województwie kujawsko-pomorskim, siedziba powiatu inowrocławskiego i gminy wiejskiej Inowrocław.
Inowrocław położony jest nad rzeką Noteć, na Równinie Inowrocławskiej, w północno-wschodniej części Pojezierza Wielkopolskiego. Jest 49. miastem w Polsce pod względem liczby ludności. Według danych z 31 grudnia 2015 roku miasto miało 74 258 mieszkańców. Inowrocław jest istotnym węzłem kolejowym i drogowym oraz wielobranżowym ośrodkiem przemysłowym, usługowym i uzdrowiskowym. Od 2013 roku w granicach miasta znajdują się miejsca pod inwestycje Pomorskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zrzeszony w Związku Miast Polskich. Miasto uznawane jest za stolicę Kujaw Zachodnich. W Inowrocławiu funkcjonują sanatoria, domy uzdrowiskowe i tężnia solankowa, przez co jest on uważany za miejscowość uzdrowiskową. Posiada bogate złoża soli kamiennej, które wydobywane są tutaj od czasów starożytnych, stąd określenie "miasto na soli". Jednak od zamknięcia i zalania kopalni "Solino" sól nie jest już wydobywana. Miasto jest garnizonem wojskowym. Jest tam też rozlewnia wysoko zmineralizowanej wody "Inowrocławianki", która jest podobno najbardziej słoną sprzedawaną wodą pitną w Polsce. Są również tężnie (a właściwie tężnia) w parku solankowym. Jedno z najstarszych miast polskich. W czasach starożytnych przebiegał tędy szlak bursztynowy. Odbywały się tu procesy polsko-krzyżackie. Stąd pochodzili Królowie Polski: Władysław I Łokietek i Kazimierz Wielki. Z inowrocławskiego zamku król Władysław Jagiełło prowadził „Wielką Wojnę” z Zakonem Krzyżackim w 1410 roku. Pierwsza wzmianka o Inowrocławiu pochodzi z 1185 roku i określa miejscowość jako Novo Wladislaw. Nazwa została wybrana prawdopodobnie na cześć Władysława Hermana lub jako Nowy Włocławek, założony przez mieszkańców Włocławka uciekających przed powodzią i szukających nowego miejsca do osiedlenia się. Miasto powstało na bazie dużego targu i znajdującej się w pobliżu warzelni soli. Przypadkowe znalezienie historycznych śladów działalności ludzkiej i prowadzone później prace wykopaliskowe wykazały, że na terenie obecnego Inowrocławia istniała prawdopodobnie najstarsza warzelnia soli jaka została odkryta na ziemiach polskich. Prawa miejskie Inowrocław uzyskał ok. 1238 r. z rąk księcia Kazimierza Konradowicza. W latach 1466-1772 Inowrocław był stolicą województwa inowrocławskiego obejmującego swym zasięgiem północno-zachodnią część Kujaw z miastami: Bydgoszcz, Solec Kujawski, Koronowo, Gniewkowo, Podgórz, Słońsko, Raciążek, Służewo, Lipno, Dobrzyń i Radziejów. Miasto było także siedzibą książąt kujawskich i starostów inowrocławskich (Kategoria:Starostowie inowrocławscy). Jako siedziba starosty i ośrodek powiatu, stał się Inowrocław w XIV w. także siedzibą sądów szlacheckich, najpierw ziemskiego, a następnie grodzkiego, które funkcjonowały w tym mieście do końca XVIII w.[5]Okres zaboru pruskiego to czas wzrastającej germanizacji. W XIX w. miasto zaczęło się ponownie rozwijać. Powstało wiele obiektów: drukarnia (1840), szkoła średnia (1848), nowy szpital dla miasta i powiatu (1870), kopalnia i warzelnia soli oraz rozpoczęcie budowy węzła kolejowego (1872-1873), uzdrowisko (1875), fabryka maszyn rolniczych i fabryka sody (1882), gazownia (1902), wodociągi (1904), elektrownia (1908), linia tramwajowa (1912-1962). Jednocześnie mieszkańcy miasta aktywnie brali udział we wszelkich zrywach narodowych (insurekcja kościuszkowska, powstania listopadowe i styczniowe). W 1812 w Inowrocławiu miał swą kwaterę cesarz Napoleon Bonaparte w drodze na Moskwę.Inowrocław powrócił do Polski w roku 1919; wyzwolony został 6 stycznia[6]. Na czele powstańców wielkopolskich przejmujących kontrolę nad miastem stał kpt. Paweł Cyms. Okres dwudziestolecia międzywojennego to czas zmagania się z trudną ogólną sytuacją gospodarczą w kraju, co w Inowrocławiu przekładało się między innymi na bardzo wysokie bezrobocie. Liczne były wystąpienia robotników i bezrobotnych. W 1926 policja krwawo rozgoniła demonstrację robotniczą. W latach 30. dochodziło do publicznych głodówek bezrobotnych. W 1930 r. głodowało m.in. 20 bezrobotnych powstańców. Mimo trudności gospodarczo-społecznych miasto się rozwijało. Uruchomiono Hutę Szkła „Irena” i szyb Kopalni Soli przy ul. Poznańskiej (1924), zakończono budowę Zakładu Przyrodoleczniczego w uzdrowisku (1927), rozpoczęto budowę lotniska (1930) ukończoną po trzech latach. W 1933 w mieście powołano filię Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie.W dniach 5–7 września 1939 roku oddziały polskiej 26 Dywizji Piechoty pod dowództwem płk. Adama Brzechwy-Adjukiewicza stoczyły w rejonie miasta bój z jednostkami niemieckiej 4 Armii. Pierwsze dni okupacji hitlerowskiej to masowe aresztowania i egzekucje mieszkańców, spośród których największy rozgłos zdobyła sobie tzw. „Krwawa niedziela” (noc z 22 na 23 października 1939 r.) dokonana w ramach Intelligenzaktion. Na początku wojny Niemcy przeprowadzili masowe wysiedlenia ludności polskiej i żydowskiej. W nocy 30 listopada 1939 r. Niemcy wypędzili z miasta ponad 1000 polskich rodzin. W latach 1940–1945 istniał tutaj obóz przesiedleńczy, przez który przeszło ok. 10 000 Polaków, kilkuset z nich zamordowano. W dzielnicy Mątwy znajdował się obóz dla jeńców wojennych z ZSRR, Francji i Anglii. Zginęło ich tutaj około 900. Inowrocław został wyzwolony 21 stycznia 1945 przez oddziały 12 Korpusu Pancernego Gwardii dowodzonego przez generała majora N. Tieliakowa przy współudziale 34 Brygady Piechoty Zmotoryzowanej (później otrzymała miano "inowrocławskiej") wchodzące w skład 1 Frontu Białoruskiego. Ostatni nalot niemiecki odbył się jednak jeszcze 4 kwietnia 1945 – pojedynczy samolot zrzucił 4 bomby odłamkowe i ostrzelał podróżnych na peronach dworca kolejowego w Inowrocławiu. W latach 1950-1998 miasto administracyjnie należało do województwa bydgoskiego. Powiat inowrocławski przywrócono 1 stycznia 1999. W 2009 roku papież Benedykt XVI ogłosił Świętą Królową Jadwigę patronką miasta Inowrocławia.
Ścisłe centrum miasta jest typowe dla założonych w okresie średniowiecza miast. Centralnym placem jest rynek, od którego odchodzą uliczki. Istniejące przy nich obecnie kamienice w większości pochodzą z XIX wieku. W XX wieku Inowrocław wchłonął wiele okolicznych wsi.
Żak to średniowieczny student. W Inowrocławiu w owych czasach ich co prawda nie było. Miasto jednak wówczas rozkwitało. Stąd ratuszowy pomysł, by sympatycznych chłopców z brązu w średniowiecznych strojach nazwać żaczkami.
Inowrocław znany jest jako miejscowość uzdrowiskowa. Tradycje warzenia soli sięgają na tych terenach czasów średniowiecza. Współcześnie posiada warte zwiedzenia miejsca, zgrupowane w jednym kompleksie, położonym blisko centrum, w zachodniej części miasta:
- Park Solankowy,
- Zakład Przyrodoleczniczy,
- szpitale uzdrowiskowe, branżowe,
- tężnię uzdrowiskową,
- Pijalnię wód i Palmiarnię
- Ogrody Papieskie (na cześć Janowi Pawłowi II)
- Ogrody „zapachów” – kwiatowe i ziołowe
- Basen „Inowrocławska terma”
- Teatr Letni,
- muszlę koncertową,
- tereny rekreacyjne: korty tenisowe, park linowy, siłownię plenerową dla dorosłych, plac zabaw dla dzieci, minigolf.
Pałac mieszczański to budynek wolnostojący pośrodku działki przy ul. Solankowej 33 w Inowrocławiu. Elewacje frontowe zwrócone są w kierunku ulic Solankowej i Roosevelta i oddzielone od ulicy szerokim pasem zieleni tzw.: przedogródkiem. Za budynkiem głównym znajdują się pomieszczenia gospodarcze - wozownia, w której zlokalizowaliśmy Dział Archeologii z pracownią konserwatorską, ciemnię fotograficzną, muzealną bibliotekę z czytelnią oraz pokoje gościnne i garaż, który niebawem przebudowany zostanie na kuźnię kujawską. Za budynkiem gospodarczym rozciąga się ogród, w którym planujemy pobudowanie amfiteatru z miejscami dla widowni (ok. 200 miejsc), a w pobliżu garażu - przyszłej kuźni pragniemy urządzić skansen kujawski. Zabudowa najpiękniejszej alei inowrocławskiej - ulicy Solankowej rozpoczęła się ok. połowy lat 70-tych XIX wieku, kiedy powstało zdrojowisko i pobudowano pierwszy zakład kąpielowy (1875r.). Wtedy wzdłuż nowo wytyczonej alei zaczęto wznosić pensjonaty dla gości uzdrowiska i ekskluzywne wille najbogatszych mieszkańców miasta. Obecny budynek główny Muzeum im. Jana Kasprowicza zbudowano w 1896 roku jako rezydencję mieszczańską dla żydowskiego radcy handlowego i przedsiębiorcy budowlanego Bernharda Schwersenza. Jest to okazała budowla, podpiwniczona, z poddaszem, wzniesiona na rzucie odwróconej litery L.. Skrzydło od strony ulicy Solankowej mieściło hol oświetlony dużym oknem wypełnionym secesyjnym witrażem; wytworną klatkę schodową i reprezentacyjne pokoje. W bocznym skrzydle znajdował się pion gospodarczy z odrębną komunikacją tzw. "kuchennymi schodami". W 1924 r. pałac odkupił hrabia Emilian Nałęcz-Skomorowski. Prawdopodobnie wtedy dokonano jego przedbudowy dostawiając z boku nowe wejście do budynku, likwidując równocześnie dotychczasowe z frontu wraz z tarasem i szerokimi schodami. Dzięki tej przebudowie na parterze wygospodarowano dwa duże pokoje. Po przeróbce pałac przestał pełnić funkcję rezydencji a zamieniono go w pensjonat dla kuracjuszy.
Inne zdjęcia zrobione podczas spaceru po Inowrocławiu.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2013