Opole Lubelskiemiasto w województwie lubelskim, w Kotlinie Chodelskiej. Siedziba powiatu opolskiego i siedziba gminy miejsko-wiejskiej Opole Lubelskie.
Miasto położone jest w Małopolsce, należało do ziemi lubelskiej. Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1418 roku, położone było w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim w województwie lubelskim. Co najmniej od XII wieku istniała tu wieś, w której około połowy stulecia wzniesiono drewniany kościół i erygowano parafię. W 1368 r., na mocy przywileju króla Kazimierza III Wielkiego, wieś została przeniesiona z prawa polskiego na średzkie. Nie jest znana data lokacji miasta — najstarsze zachowane wzmianki źródłowe pochodzą z 1418 roku. Od XIV do połowy XVII w. dobra opolskie należały do Słupeckich, pieczętujących się herbem Rawa, a następnie drogą dziedziczenia przeszły na magnacki ród Tarłów. Niemal od początku swego istnienia zamieszkiwała tu ludność należącą do różnych grup etnicznych i wyznaniowych. W XVI i XVII w. Opole stało się ono ośrodkiem kalwinizmu. W XVII i XVIII stulecia, ówcześni właściciele dóbr sprowadzili tu szkockich i niemieckich rzemieślników. Od XVII w. w Opolu mieszkała także pewna grupa osób wyznania mojżeszowego. W 1743 r. wojewoda sandomierski Jan Tarło sprowadził do miasta pijarów, dla których rozbudowano kościół, wzniesiono klasztor, kolegium oraz nowy budynek szpitalny. Pod koniec XVIII w. właścicielem Opola został książę Aleksander Lubomirski, który w pobliskim Niezdowie wzniósł okazały pałac. W 1795 r. w wyniku III rozbioru Polski miasto znalazło się w zaborze austriackim, w 1809 r. — Księstwie Warszawskim, a od 1815 r. — Królestwie Polskim. W 1870 r. Opole utraciło prawa miejskie. W okresie międzywojennym Opole było znaczącym ośrodkiem handlowo-rzemieślniczym, zamieszkałym w ponad 35% przez ludność żydowską. Działało kilka zakładów przemysłowych: cukrownia, garbarnie i kaszarnie. Podczas okupacji Niemcy zamknęli w opolskim getcie ok. 8 tys. Żydów, zgładzonych potem w niemieckich obozach zagłady w Bełżcu i Sobiborze. Rejon Opola stanowił teren działania partyzantki antyniemieckiej, a od 1944 r. — antykomunistycznej. W 1954 r. wyodrębniono nowy powiat z siedzibą władz w Opolu Lubelskim (istniejący do 1975 r. i ponownie od 1999 r.), co przyspieszyło rozwój miejscowości, która w 1957 r. odzyskała prawa miejskie.
Pałac Słupeckich - wybudowany w stylu barokowym na początku XVII w. przez ówczesnych właścicieli Opola - rodzinę Słupeckich. Rozbudowany w 1613 r., ponownie w 1740 r. przez Tarłów. Największa przebudowa pałacu dokonana została według projektu Jakuba Fontany, Dominika Merliniego i Ferdynanda Naxa. Był to już budynek trzykondygnacjny z marmurowSssssssymi posadzkami, wielkimi kominkami, kryształowymi lustrami i dwupiętrową salą balową. Wielkością swą i przepychem porównywany był do Pałacu Czartoryskich w Puławach.W II poł. XVIII w. To Zofia Krasińska Lubomirska przekształciła pałac w klasycystyczną rezydencję. Historia pałacu przywołuje też tragiczne dzieje ich właścicieli. Straszny los spotkał piękną kasztelankę Rozalię z Chodkiewiczów Lubomirską, która przebywając w Paryżu w okresie rewolucji francuskiej została zgilotynowana. Jak mówią opolanie, do dziś duch Rozalii bez głowy krąży wokół opolskiego pałacu. Gdy pojawia się zrywa się wiatr i słychać przeraźliwy krzyk. Lubomirscy wyposażyli pałac w bogatą bibliotekę, urządzili w nim muzeum broni oraz galerię malarstwa. Po powstaniu styczniowym pełnił funkcję koszar wojskowych dla armii carskiej. Dziś mieści się tu siedziba Zespołu Szkół.
Klasycystyczny Pałac Lubomirskich w Niezdowie - wiejska rezydencja magnacka wybudowana w latach 1785-1787 w stylu klasycystycznym przez Aleksandra Lubomirskiego, właściciela Opola Lub. Pałac powstał na rzucie kwadratu, piętrowy z portykiem czterokolumnowym posiada bogato dekorowane wnętrze z dwukondygnacyjną salą balową nakrytą kopułą ozdobioną kasetonami. Pałac w czasach Lubomirskich nie był odrębną rezydencją, tylko częścią składową wielkiego opolskiego założenia pałacowego. Jego budynek był skomponowany widokowo z pałacem i ogrodem w Opolu. Pałac służył Lubomirskim jako miejsce rozrywki, krótkich wyjazdów i zabaw. Miejscem stałego zamieszkania stał się dopiero w połowie XIX w., gdy dobrami opolskimi władał Kazimierz Wydrychiewicz. Za jego rządów przebudowano nieznacznie pałac, m.in. wbudowując w dach drugie piętro. Po Wydrychiewiczu w Niezdowie zamieszkała rodzina Kleniewskich. W 1889 r. pałac spłonął wraz z zabudowaniami folwarcznymi. Podczas I wojny światowej uległ dewastacji. W czasach okupacji pałac był siedzibą gestapo. Po II wojnie światowej przeszedł w ręce państwa. W latach 1967 - 1994 mieściła się tutaj szkoła zawodowa, po czym stał się własnością Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Marii Panny. Obecnie znajduje się w rękach prywatnych. Ciekawostką jest to, że od kilku lat prowadzone są na zlecenie obecnych właścicieli badania archeologiczne, które ujawiniły, że przed wzniesieniem pałacu na pobliskim pagórku znajdował się starszy murowany dwór, który był otoczony ogrodami. Dziś stanowi własność prywatną.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2014