Ostróda miasto w województwie warmińsko-mazurskim, siedziba powiatu ostródzkiego. Ostróda jest położona na Mazurach, na Pojezierzu Iławskim, nad Jeziorem Drwęckim. Przez miasto przepływa rzeka Drwęca.
Najwcześniej umocnionym miejscem w okolicy dzisiejszej Ostródy był gród na południe od wsi Kajkowo, w którym przenikały się wpływy polskie i pruskie[5]. Ostróda powstała w XIII wieku w pobliżu krzyżackiego zamku na terenie Pomezanii wcześniej zasiedlonej przez staropruskie plemię Pomezanów. Teren ten od XVI wieku był określany jako Prusy Górne (niem. Oberland) lub polnische Oberland (pol. polskie Pogórze). Prawdopodobnie pierwszymi osadnikami byli mieszkańcy niemieckiego miasta Osterode am Harz, od którego nazwali nowe miasto[potrzebny przypis]. Po bitwie pod Grunwaldem w 1410 roku rycerz Mikołaj z Durąga (Claus von Doringe) zajął miasto i zamek dla wojsk króla Władysława Jagiełły. W 1440 roku Ostróda przystąpiła do antykrzyżackiego Związku Pruskiego. W latach 1466-1657 stanowiła lenno Korony Królestwa Polskiego. W 1519 roku w czasie wojny polsko-krzyżackiej (wojny pruskiej) Ostróda zostaje zdobyta przez wojska króla polskiego Zygmunta Starego. W latach 1633-1643 miastem (i starostwem) zarządzał Jan Chrystian brzeski, książę Brzegu i Legnicy z dynastii Piastów; tu zmarł. Jego druga żona księżna Jadwiga została pochowana w kościele św. Dominika Savio. Od 21 lutego do 1 kwietnia 1807 roku na zamku mieszkał cesarz Napoleon Bonaparte. W 1834 roku pastorem polskiej gminy ewangelickiej zastał Gustaw Gizewiusz. Mimo lokacji miejskiej do czasu doprowadzenia linii kolejowej w 1872 roku Ostróda pozostawała miasteczkiem o znaczeniu wyłącznie lokalnym. W czasie II wojny światowej Ostróda została zniszczona w około 60%. Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946. Przez Ostródę przepływa rzeka Drwęca. Miasto połączone jest kanałowym szlakiem wodnym z Elblągiem. Inne większe jeziora w Ostródzie, poza wspomnianym już Jeziorem Drwęckim, to :
- Smordy (jezioro Jakuba)
- Puzy (jezioro Pauzeńskie)
- Sajmino (jezioro Kajkowskie)
- Perskie
Bulwar nad Jeziorem Drwęckim z ostródzkim molo.
Fontanna Rybaka.
Wakepark - wyciąg do nart wodnych, znajdujący się w Ostródzie ma długość 800 m i został zbudowany przez firmę Rixen w 2008 r. Wakepark jest stale rozbudowywany i co roku pojawiają się nowe przeszkody. Wyciąg jest niemal w centrum miasta, z dużym parkingiem nieopodal. W sezonie mnóstwo atrakcji, wokoło dużo restauracji z przystępnymi cenami i domowym jedzeniem.
Przygody Jerzego na murze - prawie 50 metrów ma mural, jaki powstał w Ostródzie nad Jeziorem Drwęckim. W komiksowej formie przedstawia na wesoło dzieje świętego Jerzego i bardzo radosnego smoka.
Zabytkowy Urząd Miasta - Ostródzki Urząd Miasta mieści się w pięknym, zabytkowym budynku zwanym kiedyś Kreishaus. Jego budowa została rozpoczęta w 1878 roku, zaś rozbudowany został w roku 1901. Do dziś w tym budynku zachował się nazistowski herb miasta oraz witraż z czasów II Rzeszy z herbarzem. W ferworze niszczenia to przeoczenie uratowało unikalny zabytek. Witraż znajduje się na schodach, a rzeźba na wewnętrznym portyku. Wnętrza budynku zostały poddane renowacji w latach 90-tych.
Zamek krzyżacki w Ostródzie - wybudowano pierwotnie w stylu gotyckim, następnie kilkakrotnie przebudowywany. Pochodzi z XIV w. i był siedzibą komturstwa krzyżackiego. Od 1977 roku odbudowywany po zniszczeniach spowodowanych wojną. Zamek to pierwsza warownia prokuratorska położona w widłach Drwęcy wpadającej wówczas dwoma nurtami do Jeziora Drwęckiego istniała zapewne w początku XIV wieku na wschód od dzisiejszego zamku. Pierwsza wzmianka o warowni pochodzi z około 1300 roku. Była to prawdopodobnie budowla o konstrukcji drewniano-ziemnej i podlegała administracyjnie komturowi dzierzgońskiemu. Nową budowlę obronną wzniesiono w latach 1350–1370, a więc za rządów komtura ostródzkiego Güntera von Hohensteina, który jest znany jako inspirator budowy zamku w Olsztynku i w Świeciu. W przeciwieństwie do Świecia zamek ostródzki nie miał żadnych wież, które w końcu XIV wieku były rzadkością w budownictwie krzyżackim (do czasu rozpowszechniania wież ogniowych). W 1381 roku istniały dwie budowle zamkowe, stara i nowa, obie spalone tego roku przez wojska księcia litewskiego Kiejstuta. Przygotowując się do nowej wojny z Polską, zamek odbudowano w latach 1407–1410 na planie zbliżonym do obecnego, z tym że lepiej go umocniono, otoczono murem i fosą. Fosa była wypełniona wodą. Zasypano ją dopiero w XVIII wieku. Do zamku wjeżdżało się od strony zachodniej przez zwodzony most znajdujący się ponad fosą, następnie przez podwójną bramę wjazdową ostro sklepioną z bloków granitowych. Podzamcze pełniło funkcję ośrodka rzemieślniczo-usługowego, z browarem, młynem, kuźnią. Od strony wschodniej znajdowały się stajnie, szopy i spichlerze. W końcu XIV wieku zamku broniła artyleria. Inwentarze z 1391 roku wymieniają jedną "dużą puszkę" z trzydziestoma kulami kamiennymi i dziesięcioma kamieniami (miara wagi) prochu, trzy "małe puszki" z sześćdziesięcioma pociskami kamiennymi oraz dwa działa strzelające kulami z ołowiu, których trzysta było w zapasie. Artyleria ta wspomagała wojska krzyżackie w bitwie pod Grunwaldem. Pod zamkiem znajdowały się obszerne piwnice; przyziemia wykorzystywano jako magazyny oraz zbrojownię. Na piętrze mieściła się sypialnia braci zakonnych, jadalnia, wielka sala rycerska (o czterech oknach i trzech drzwiach) oraz kaplica usytuowana w południowym skrzydle. Przy skrzydłach zamku były ganki dla straży, do których wchodziło się z podwórka po schodach. Pod nimi był loch więzienny. Z zachowanego opisu zamku z połowy XVII wieku wiadomo, że istniały tu także pomieszczenia urzędowe, prochownia, magazyn soli oraz sala sądowa znajdująca się nad główną bramą. Z innego dokumentu (1780 r.) wynika, że zamek miał trzy kondygnacje i trzy główne skrzydła. Do skrzydła południowego dobudowano okrągłą wieżę z kręconymi schodami. Podczas wielkiego pożaru Ostródy w 1788 roku wieża i wschodnie skrzydło uległo poważnemu zniszczeniu, w związku z czym rozebrano je, ponieważ groziły zawaleniem. Po pożarze dokonano także poważnych przeróbek w całym zamku, gdyż zmieniła się jego funkcjonalność. Do ocalałego gotyckiego parteru dobudowano wówczas jeszcze jedno piętro. Wewnątrz zamku był dziedziniec zamkowy, nie zabrukowany jeszcze w 1802 roku, a wokół niego, przy ścianach zamku, drewniane podcienia kryte gontowym daszkiem. Stropy strychowe i więźba dachowa były drewniane, stropy w piwnicach – ceglane. Zamek znacznie zeszpecono w końcu XIX i początku XX wieku. W czasie II wojny światowej budynek znowu został doszczętnie spalony. Odbudowę rozpoczęto w 1974 roku. W chwili obecnej mieści się w nim centrum kultury, galeria, biblioteka oraz muzeum.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016