Glisnowieś w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim, w gminie Lubniewice.
Wieś Glisno jest malowniczo położoną miejscowością na pojezierzu lubuskim w pobliżu jeziora Lubniewsko o cennych walorach przyrodniczo - krajobrazowych. Znajdują się tu Zespół Przyrodniczo-Krajobrazowy "Uroczysko Lubniewsko" z licznymi gatunkami zwierząt (orzeł bielik, bocian czarny, kania czarna, rybołów, żuraw, łąbądź, zimorodek, perkoz, brodźce a także jelenie, sarny, dziki, daniele, borsuki, wydry, lisy, jeże, kaczki krzyżówki, liczne płazy), roślinami chronionymi (m.in. rosiczka, cis) oraz bogatym runem leśnym, a także liczne zabytki kultury.
Pałac i jego otoczenie to teren zadbany. Naszą szczególną uwagę zwróciła zieleń otaczająca pałac. Widać, że dzisiejszy właściciel obiektu tj. Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego dba o otaczający pałac teren. Ponieważ byliśmy tam w niedzielę to nie mogliśmy zwiedzić wnętrza pałacu.
Początek osadnictwu na tym terenie dał gród datowany przez niektórych badaczy już na początku VII w. Znajdował się na 80-metrowym zalesionym wzgórzu, 2,5 km na zachód od wsi, w odległości 400 m na wschód od brzegu jeziora Lubniewsko. Grodzisko miało kształt pierścieniowaty, wklęsły z podwójnym wałem. Średnica wynosiła ok. 150 m. Na terenie siedliska znalezione skorupy kości świni, jelenia, przedmioty żelazne. Grodzisko użytkowane było jeszcze w XIV w., później przylgnęło doń nazwa „Wenden Schanze” (słowiański gród). Z podgrodzia wykształciła się obecna wieś. Pierwszy kościół istniał tu już w XIII w. Dokument z 1433 r. mówi o „...gran, glissnensis ct Clanstrum eum Walkwald”, chodzi zapewne o tutejszy spichlerz i warownię z Sokolą Dąbrową (niem. Falkenwalde, wieś oddalona o 8 km). W 1448 r. Glisno było po raz ostatni wymieniono w dokumentach diecezji poznańskiej jako należące do dekanatu międzyrzeckiego. Miejscowość posiada metrykę średniowieczną i stanowiła własność kolejnych rodów rycerskich. W 1421r. wieś należała do rodziny Zynnitz. W 1461 r. współwłaścicielami Glisna były rodziny Otwicha i Pennigka. Od 1463 r. wieś należała do rodu rodziny von Waldow wywodzącego się z pobliskich Lubniewic i pozostawała w jej władaniu przez blisko 300 lat. (Niektóre źródła historyczne podają, że w 1517 roku właścicielem wsi był Baltazar Gliszczyński) W XVII w. na skutek wojny trzydziestoletniej majątek został zniszczony i zubożony, co prawdopodobnie doprowadziło w 1682 r. do sprzedania części majątku rodzinie von Marwitz. W 1774 roku do szkoły chodziło 15 dzieci. W drugiej połowie XVIII w na skutek działań wojny siedmioletniej cała wieś została sprzedana nowemu właścicielowi - baronowi Gottlob von Troschei. Nowy właściciel dóbr gliśnieńskich zdecydował o wzniesieniu okazałej rezydencji, której budowę rozpoczęto w 1793 roku. Zarazem opodal rezydencji wybudowano ałuniarnię i fabrykę jedwabiu. W 1785 r. Glisno zostaje ponownie sprzedane. Kolejnym właścicielem został Fryderyk Wilchelm von Poser, który to zapisał się w historii Glisna jako włodarz, który doprowadził do odbudowy gospodarczej Glisna. To właśnie za jego sprawą został wybudowany w latach 1790-1793 gliśnieński pałac.
Budowę pałacu rozpoczęto rozpoczęto w 1793 na zlecenie ówczesnego właściciela dóbr gliśnieńskich prezydenta Kamery pruskiej Friedricha von Posera. Obok rezydencji wybudowano fabrykę ałunu i fabrykę jedwabiu. Pałac został wzniesiony w stylu późnego baroku. W swym obecnym kształcie jest to budowla założona na planie wydłużonego prostokąta na osi północny zachód – południowy wschód. Obiekt jest murowany z cegły na zaprawie wapiennej, o tynkowanych elewacjach. Architektonicznie jest to budowla parterowa, w części podpiwniczona, nakryta dachem mansardowym z lukarnami. Na osi pałacu zlokalizowana jest owalna sala nakryta kopułowo. Od frontu poprzedzona została schodami i prostokątnym tarasem, od strony elewacji tylnej schodami i kolumnowym portykiem. Obiekt był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany oraz adaptowany do zmieniających się jego funkcji. Obiekt jest zwrócony elewacją frontową w kierunku północno-wschodnim. Po południowej stronie pałacu jest park w typie krajobrazowym o powierzchni około 28 ha. W parku, na osi widokowej od elewacji parkowej pałacu, są malownicze sztuczne ruiny określone jako ruiny mauzoleum rodu von der Marwitz[1]. W głębi parku znajduje się niewielkie mauzoleum rodu von Wartenberg. W 1945 majątek został znacjonalizowany i przekształcony w Państwowe Gospodarstwo Rolne. Pałac do lat 60. XX wieku nie był użytkowany i znajdował się w złym stanie technicznym. W 1967 budynek został wydzierżawiony Kaliskiej Wytwórni Pluszu i Aksamitu na ośrodek kolonijny. W 1968-1972 przeprowadzono remont generalny i adaptacje wnętrz do nowej funkcji. W latach 70. XX wieku użytkownikiem pałacu była firma Rurotex. W 1978 właścicielem obiektu został Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego w Lubniewicach.
W głębi parku znajduje się niewielkie mauzoleum rodu von Wartenberg.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015