Mokrzeszówwieś w województwie dolnośląskim, w powiecie świdnickim, w gminie Świdnica.
Wieś wzmiankowana była w 1346 roku jako dobro rycerskie. Jednak na jej terenie znaleziono szereg narzędzi z wcześniejszego okresu paleolitu. Dogodne położenie pozwalało na szybki rozwój wsi, przerywany jedynie kolejnymi zawieruchami wojennymi. Szczególnie dokuczliwa okazała się wojna 30-letnia, podczas której w wyniku zarazy zmarło 364 mieszkańców. Bardzo szybko odzyskała dawną świetność, a wkrótce powstały pierwsze zakłady, w tym wapiennik nad Jeziorkiem Daisy. Apogeum swego rozwoju miejscowość osiągnęła w poł. XIX w. Mokrzeszów w swych obecnych granicach był wsią dwudzielną, związaną z dwoma ośrodkami dóbr w Dolnym i Górnym Mokrzeszowie. W 1487 roku wieś należała do Hansa von Monau, który w 1488 roku cedował Mokrzeszów wraz z innymi dobrami na kuzynów Hansa i Wenzla, synów Wenzla von Monau. W 1499 roku majątek należał do Johanna von Monau. w 1504 roku właścicielem był Heinze von Reder, w 1518 roku Hans von Reder. Od 1548 roku wieś stanowiła własność rodu von Gellhorn. W tym roku wymieniany jest Leonhard von Gellhorn aun Psiederwitz, w latach 1568-1576 jego syn Hans von Gellhorn, w 1619 roku Joachim von Gellhorn, w 1621 roku bracia Leonhard i George von Gellhorn, w 1656 roku Heinrich von Gellhom. 16 maja 1761 roku, podczas wojny siedmioletniej, król pruski Fryderyk II urządził w pałacu swoją kwaterę, w której przebywał w drugiej połowie maja. Ówczesny właściciel margrabia Carl zamieszkał w domu szkoły katolickiej. Przekazywana jest informacja, jakoby 1 czerwca Fryderyk II miał trzymać do chrztu dziecko ówczesnego właściciela majątku oraz w tym samym dniu przyjąć w siedzibie ambasadora tureckiego. W 1785 roku właścicielem Mokrzeszowa był Hans Ernst von Gellhorn. Po śmierci ostatniego z rodu Fryderyka Wilhelma, właściciela Górnego Mokrzeszowa, w 1834 roku siedziba w Dolnym Mokrzeszowie przeszła na własność rodu von Reder. Od 1856 roku Mokrzeszów Dolny posiadał Constans Reichs baron von Jacobi Klöst, wkrótce po ślubie z panią Websky z domu Kramsta. W 1876 właścicielem jest Constantin Josef Victor von Jacobi Klöst; ok. 1880 r. majątek przeszedł w posiadanie Zakonu Kawalerów Maltańskich, którego pełnomocnikiem został hr. von Praschma von Falkenberg. Wówczas przez zakon został wzniesiony budynek szpitala wraz z kaplicą, który miał służyć jako dom opieki. Po 1909 roku zakon opuścił siedzibę. Wiadomo, że w połowie XVIII wieku istniała okazała siedziba przedstawiona na rycinie Wernhera z 1748 roku z widoczną w oddali panoramą Świdnicy. W 1870 roku majątek należał do Hugona Baucke, w 1873 roku do Hansa Heinricha XI księcia von Pless z Pszczyny, dzierżawcą był nadal Hugo Baucke. od 1891 części Górna i Średnia Mokrzeszowa stanowiły wspólne dobro i w 1898 roku wchodziły w skład posiadłości Książa. W 1912 roku Mokrzeszów Dolny, Górny i Średni był własnością Jana Henryka XV von Hochberg z Książa. Majątek znalazł się wraz z innymi dobrami w Christinenhof w Szprotawie, wchodząc w skład Wolnego Państwa Stanowego Książ, które istniało do początków 1939 roku. W 1576 roku Mokrzeszów liczył 54 zagrody chłopskie. Dolny Mokrzeszów od 1743 roku przy kościele posiadał ewangelicką szkołę, dom parafialny. W 1785 roku część Dolna liczyła 21 kmieci, 4 zagrodników, 28 chałupników. W 1830 roku istniało we wsi wolne sołectwo, do dominium należała cegielnia, w 1845 roku we wsi było 6 warsztatów tkackich. Górny Mokrzeszów w 1785 roku liczył 21 kmieci, 6 zagrodników, 46 chałupników; w miejscowości istniała szkoła, młyn wodny i wiatrak, w 1830 roku dwa wiatraki i wapiennik, w 1845 roku 21 warsztatów tkackich. W Mokrzeszowie zachowany jest historycznie ukształtowany układ urbanistyczny miejscowości z podziałem na część dolną i górną - Mokrzeszów Dolny i Górny (tzw. Kończyce).
Pałac (Szpital Zakonu Kawalerów Maltańskich) - został zbudowany w latach 1860-1880 na starszych fundamentach z przełomu XVII i XVIII w. Mieścił się w nim Szpital Zakonu Kawalerów Maltańskich. Podczas I wojny światowej znajdował się tu ośrodek rehabilitacyjny dla niemieckich pilotów. Natomiast w czasie II wojny światowej mieścił się tutaj prawdopodobnie Dom Matek, czyli siedziba organizacji „Źródło Życia”. Jej działalność polegała na sprowadzaniu tu z terenu Niemiec i łączeniu w pary czystych rasowo mężczyzn z kobietami, czystej krwi aryjskiej. W ten sposób naziści chcieli do 1980 r. zaludnić Europę Niemcami czystej krwi. Po wojnie w budynku stacjonowali Rosjanie. Potem umieszczono w pałacu Ośrodek Doskonalenia Kadr Administracji Państwowej. Tutaj kręcono sceny do serialu "Gruby". Od lat 50-tych XX w. do roku 1982 w budynku mieściła się szkoła. W 1995 roku zdewastowany obiekt sprzedano prywatnemu właścicielowi, który nie wykazuje nim zainteresowania. Niedostępny do zwiedzania. Za pałacem park w którym znajduje się grób Kramsty z 1870 roku, a u podnóża pozostałości pomnika poległych w I wojnie światowej. Obecnie opustoszały, niszczejący zabytek znajduje się dalej w rękach prywatnych.
Inne zabudowania w folwarku.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2013