Kiernoziawieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim
Położona około 20 km na północ od Łowicza, nad rzeką Nidą, przy skrzyżowaniu dawnych traktów z Płocka do Łowicza oraz z Kutna do Sochaczewa. W 1219 roku dostojnik Krystyn zapisał katedrze płockiej wieś Brodne sąsiadującą z Kiernozią. W 1303 roku biskup poznański Andrzej poświęcił kościół w osadzie Kiernozia, wydzielonej z obszaru Czerniew, któremu nadał dziesięcinę ze swego łanu w tej wsi. Również w dokumencie z 1359 roku stwierdza się, że Kiernozia i Czerniew były w dobrach biskupa poznańskiego. Miejscowości te w tamtych czasach były w rękach Kościoła. Następnym właścicielem byli Kiernoscy herbu Junosz. Do II połowy XIX wieku miasto, pierwotne dokumenty lokacyjne nie zachowały się, wiadomo jedynie, że pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1303, kiedy poznański biskup Andrzej poświęcił tu kościół. Cały czas, aż do 1870, pozostając w rękach prywatnych (w XV wieku rodziny Sierpskich, potem Piwów, w XVIII Łączyńskich, następnie Lasockich) Kiernozia dwukrotnie uzyskiwała prawa miejskie (po raz pierwszy w 1567, drugi raz przed 1784) i dwukrotnie je traciła (w 1579 i ukazem carskim z 1870); w czasie szwedzkiego "potopu" w 1655 miejscowość w poważnym stopniu ucierpiała, w znacznej części została spalona. Trakty komunikacyjne zbiegają się na rynku, od którego na południowy wschód znajduje się kościół parafialny (pochowano tu w 1818 szczątki pani Walewskiej, metresy Napoleona), a dalej na wschód - park i pałac. Kościół parafialny pod wezwaniem św. Małgorzaty, pierwotnie gotycki, pochodzi z XVI wieku. Znajdują się w nim: chrzcielnica z 1519, kamienne epitafia Sierpeckich, Piwów, Łączyńskich i Lasockich, portret trumienny Anny Piwowej z Zaborowa (ok. 1665), ołtarz z 1803; ciało pani Walewskiej pochowane jest w krypcie kościoła. Z czasów dawnej świetności Kiernozi pozostał jeszcze także klasycystyczny pałac Łączyńskich z I połowy XIX wieku oraz zabytkowy park.
Pałac został wybudowany w II ćwierci XIX wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym był w posiadaniu rodziny Hetlingerów. W latach 90 tych zabytek przeszedł gruntowny remont. Sama miejscowość była wzmiankowana już w XV wieku. Pałac murowany z cegły i otynkowany, posadowiony na planie prostokąta zbliżonego do kwadratu, o regularnej bryle, z dwiema nowymi przybudówkami znajdującymi się od południa. Piętrowy, wysoko podpiwniczony z poddaszem przekrytym dachem czterospadowym o połaciach pobitych blachą. Elewacje wzdłużne 5 osiowe. Na elewacji frontowej 3 osiowy, lekko wysunięty przed lico elewacji ryzalit wieńczony trójkątnym szczytem i poprzedzony schodami tarasowymi. W ryzalicie w partii parteru 3 otwory drzwiowe osadzone w niszach zamkniętych półkoliście. W obrębie zwieńczeń umieszczono dekoracje w formie rzeźbionych supraport figuralnych. Wystrój elewacji ograniczony do opasek okiennych, prostych naczółków nadokiennych czy gzymsów koronujących wspartych na kroksztynach. Układ wnętrz trzytraktowy z sienią na parterze i klatką schodową prowadzącą do hallu na piętrze. Wokół hallu rozmieszczono pomieszczenia partii piętra. Całość skomponowana w duchu klasycyzmu. Pozostałości po parku założenia regularnego. Na północ i wschód od pałacu pozostałości po parku krajobrazowym założonym w II połowie XIX wieku.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016