Mojęcicewieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wołowskim, w gminie Wołów.
Wieś wzmiankowana po raz pierwszy w 1202 r., następnie w 1308 r. jako własność Merbota de Hugewitz (von Haugwitz), który 9 lat później wydzierżawił wieś rodzinie von Stosch i ostatecznie w 1466 r. sprzedał ją Melchiorowi II von Stoschowi. Kolejnymi właścicielami wsi byli: Heinrich von Kottwitz und Kontopp (1747 r.), Otto Sigismund von Kockritz z Żerkowa (1780 r.), Diepold baron von Kockritz und Friedland (druga połowa XIX wieku), a ostatnim z tej rodziny był dr Friedrich August. Wieś spustoszona przez epidemię dżumy w 1609 r. (zmarło ok. 100 mieszkańców) oraz przez wojnę trzydziestoletnią. Od XVI w. wieś była ważnym lokalnym ośrodkiem reformacji. W XVII w. funkcjonował tu jeden z nielicznych na Śląsku kościołów luterańskich, który od 1648 r. do XVIII w. był kościołem parafialnym dla protestantów z 30 sąsiednich miejscowości, nawet tak odległych jak okolice Środy Śląskiej. W XVII w. we wsi mieszkał Adam Thebes - pastor i poeta, autor pieśni religijnych. Aż do początku XX w. wieś była niemal całkowicie protestancka. Przed 1945 r. parafia luterańska w Mojęcicach liczyła ok. 1500 wiernych i obejmowała siedem sąsiednich wsi. Ostatnim duchownym tej parafii (od 1925 do 1945 r.) był pastor Johannes Langer. Już w XIII w. istniał tu gródek rycerski, otoczony rowem i częstokołem. W XIV w. został on przekształcony na wieżę mieszkalno-obronną przez ród Stoschów. W 1616 roku rozpoczęto budowę renesansowego dworu, którą prowadził budowniczy legnicki Balthasar Reymann dla Friedricha von Stosch. Budowla zawaliła się i przejął ją kolejny budowniczy Anton Fodige (Fedige lub Joh Foditze) z Lubska i zakończył ok. 1620 roku. W 1824 roku dwór doczekał się gruntownej przebudowy z inicjatywy Ludwiga von Köckritza, królewskiego szambelana. Po roku 1945 r. pałac gruntownie przebudowano jako miejsce dla przedszkola i biur PGR-u. W 1994 r. został wydzierżawiony przez AWRSP prywatnej osobie. Mojęcice w latach 1916-1961 posiadały połączenie kolejowe z Wołowem, Lubiążem i Malczycami przez most kolejowy (obecnie drogowy) na Odrze. Istniała tutaj stacja kolejowa. Tory zostały rozebrane po 1970 r.
Pałac - jak podają niektóre źródła, już w XIII w. na terenie obecnych Mojęcic istniał dwór rycerski, ale była to niewielka budowla nijak mające się do pałacu, który możemy oglądać obecnie. Mojancziczy - pod taką nazwą skrywała się wieś Mojęcice w 1202 roku. W roku 1376 nazwę tą wymieniano jako Moyenczicz, natomiast w 1945 miejscowość nazwano Mojaricice. Właścicielem wsi w roku 1308 został Merbot de Hugewitz (von Haugwitz), który 9 lat później wydzierżawił wioskę rodzinie von Stosch i ostatecznie w roku 1466 sprzedał ją Melchiorowi II von Stoschowi. Po Melchiorze II von Stoschu kolejnymi właścicielami wsi byli: Heinrich von Kottwitz und Kontopp (1747 r.), Otto Sigismund von Kockritz z Żerkowa koło Brzegu Dolnego (1780 r.), Diepold baron von Kockritz und Friedland (druga połowa IXX wieku), a ostatnim z tej rodziny był dr Friedrich August. Obronny dwór wzniesiono w I pol. XVII wieku, jednakże historia Mojęcic sięga znacznie starszego okresu. Już w XIII wieku istniał tu ogródek rycerski, otoczony rowem i częstokołem. W XIV wieku został on przekształcony na wieżę mieszkalno - obronną przez wspomniany wcześniej ród Stoschów. W 1616 roku Melchior II von Stosch zapragnął powiększyć swą rezydencję ale nieumiejętne prace doprowadziły do zawalenia budynku. Nowy projekt budowy powierzono Antonowi Fodige i około 1620 roku powstała otoczona fosą renesansowa rezydencja obronna. Kosztowało to właściciela 24000 reńskich talarów, jednakże główny efekt – dwukondygnacyjny budynek, którego elewacje wieńczyły renesansowe szczyty – został osiągnięty. W 1824 roku Ludwik von Kockritz dokonał restauracji i przebudowy obiektu na styl klasycystyczny, a w latach 1872 - 1880 Diepold von Kockritz przekształcił wnętrza dworu i odnowił portal. Portal ten został zbudowany przez Johanna Polla i zachował się w bardzo dobrym stanie do dzisiejszego dnia. Głównym materiałem, z którego został zrobiony to piaskowiec (niegdyś portal pokryty był również dwubarwną polichromią). Na jego szczycie znajduje się figurka jelenia (obecnie uszkodzona). Główną część archiwolty zdobi figurka maszkarona, natomiast po jej bokach znajdują się figurki nimf. Przy portalu umieszczone są dwie kolumny z wyrzeźbionymi kobiecymi głowami, zwierzętami i akantem. Na portalu umieszczone zostały również trzy herby: Friedricha von Stoscha, Heleny von Kreckwitz (jego pierwszej żony) oraz Sabiny von Glaubitz (drugiej żony) a nad nimi wyrzeźbiono nazwiska ich właścicieli, które dzisiaj są już nieczytelne. Wewnątrz budynku znajduje się duża sala balowa a po jej lewej i prawej stronie inne mniejsze. Jedna z nich pokryta jest sklepieniem kolebkowo — krzyżowym, natomiast inna zdobiona przepięknymi stiukami. Na parterze znajdują się trzy kominki. Dwa z nich zdobione są efektownymi elementami i działają do dzisiaj.
Kościół filialny p.w. Najświętszej Maryi Panny Różańcowej - należy do parafii w Stobnie. Wzniesiony w drugiej połowie XV w. w stylu gotyckim z głazów narzutowych. Ufundowany przez właścicieli wsi- rodzinę von Stosch. W 1564 r. przebudowany w stylu renesansowym. Dzwonnica zbudowana w 1594 r. W XVI w. stał się parafialnym kościołem luterańskim. Od 1648 r. do XVIII w. na skutek ograniczenia kultu protestanckiego przez władze, był kościołem parafialnym dla protestantów z aż 30 sąsiednich miejscowości, nawet tak odległych jak okolice Środy Śląskiej. W XVII w. pastorem w tym kościele był Adam Thebes - poeta, autor pieśni religijnych. Przed 1945 r. parafia luterańska w Mojęcicach liczyła ok. 1500 wiernych i obejmowała siedem sąsiednich wsi. Ostatnim duchownym tej parafii (od 1925 do 1945 r.) był pastor Johannes Langer. Od 1945 r. stał się znowu kościołem katolickim i otrzymał obecną nazwę. Kościół w Mojęcicach jest wpisany na listę zabytków w Narodowym Instytucie Dziedzictwa. [4] Fasadę pokrywa dekoracja sgraffitowa, we wnętrzu renesansowe kamienne epitafia rodziny Stosch (zm. 1586 i 1587) fundatorów kościoła, wykonane przez Kaspra Bergera z Legnicy, a także drewniana rzeźba św. Anny z około 1500 r. Na ścianach są fragmenty polichromii (odkrytej w 1966 r.) z drugiej połowy XVI w.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2015