Mielecmiasto w województwie podkarpackim, położone w dolinie Wisłoki, w Kotlinie Sandomierskiej.
Mielec historycznie znajdujące się w Małopolsce. Jest to ośrodek przemysłowy na terenie województwa podkarpackiego. Miasto liczy 60 827 mieszkańców i ma powierzchnię 46,89 km². Jest członkiem Związku Miast Polskich. Pierwsze wzmianki na temat miejscowości o nazwie Mielec pojawiają się w XIII i XIV wieku w bulli papieża Grzegorza IX z 1229 roku. Około 1373 r. utworzono parafię rzymskokatolicką. Zezwolenie na założenie miasta wydał król Kazimierz Jagiellończyk w 1457 r., ale dokument lokacyjny wystawili bracia Jan i Bernardyn Mieleccy dopiero w 1470 r. Możny ród Mieleckich, pełniący w II poł. XVI w. szereg ważnych funkcji w państwie (Jan – marszałek wielki koronny, Sebastian – kasztelan krakowski i pierwszy senator Korony, Mikołaj – hetman wielki koronny), dobrze dbał o swoją rodową siedzibę, toteż Mielec rozwijał się pomyślnie i prowadził ożywiony handel z wieloma miastami, a zwłaszcza ze stołecznym Krakowem. W czasie „potopu” szwedzkiego i najazdów wojsk Rakoczego miasto zostało w dużym stopniu zniszczone. Odbudowało się, ale jego dalszy rozwój uległ wyraźnemu spowolnieniu. Nie poprawiło wiele swej kondycji także w czasie zaboru austriackiego (1772-1918), chociaż w 1853 r. zostało siedzibą powiatu. Mocnym impulsem do rozwoju było dopiero włączenie Mielca do Centralnego Okręgu Przemysłowego i wybudowanie Państwowych Zakładów Lotniczych w latach 1937-1939. II wojna światowa i terror okupantów hitlerowskich spowodowały kolejne wielkie zniszczenia. W II poł. XX w., po przekształceniu fabryki samolotów w Wytwórnię Sprzętu Komunikacyjnego i znacznym rozszerzeniu jej produkcji (samoloty, samochody, silniki, aparatura paliwowa, pojazdy elektryczne „Melex”), miasto rozwijało się dynamicznie, przekraczając pod koniec lat 80. liczbę 60 tysięcy mieszkańców. Przemiany ustrojowe w Polsce po 1989 r. niekorzystnie wpłynęły na funkcjonowanie WSK, która w 1999 r. ogłosiła upadłość. Na początku lat 90. także Mielec przeżywał kryzys ekonomiczny i borykał się z rosnącym bezrobociem. Procesy te udało się zahamować po uruchomieniu w 1995 r. pierwszej w Polsce Specjalnej Strefy Ekonomicznej Euro-Park Mielec. Obecnie Mielec jest miastem powiatowym, jednym z ważniejszych ośrodków przemysłowych południowo-wschodniej Polski, największym eksporterem w województwie oraz pomyślnie rozwijającym się regionalnym centrum kulturalnym i sportowym.
Rynek - wzorem miast budowanych od XII i XIII wieku w Europie zachodniej i środkowej, powstał jako centrum pierwszej zabudowy miasta. Od początku funkcjonowania Rynek spełniał klasyczną rolę centrum życia gospodarczego i społecznego. Na Rynku stał drewniany ratusz - siedziba władz miejskich i więzienia miejskiego (urządzonego zapewne w piwnicach). Z trzech stron obudowano ratusz kramami i jatkami. Tu również znajdował się pręgierz i pod daszkiem kłoda do mierzenia zboża. Pozostały teren Rynku, niezabudowany i nieco utwardzony, był najczęściej miejscem handlu, szczególnie ożywionego w czasie targów tygodniowych (soboty, później czwartki) i jarmarków (dwóch targów rocznych). Sprzedawano zarówno na terenie Rynku, jak i w podcieniach domów wybudowanych przy nim. Ponadto w wielu przyrynkowych domach mieściły się karczmy i warsztaty rzemieślnicze. Rynek był również miejscem uroczystości i publicznego wymierzania kar. Kilkakrotnie jego drewniana zabudowa ulegała zniszczeniu w wyniku groźnych pożarów miasta. Po II wojnie światowej Armia Radziecka urządziła w jego wschodniej części cmentarz swoich żołnierzy poległych o wyzwolenie Mielca w sierpniu 1944 r. W 1948 r. zwłoki żołnierzy przeniesiono na specjalny cmentarz Żołnierzy Radzieckich przy ul. Wolności. Rynek, w tym samym roku nazwany placem gen. Karola Świerczewskiego, systematycznie zadrzewiano i ukwiecano, pozostawiając drogę po przekątnej oraz dojazd do wszystkich pierzei. Od 1961 r., po umieszczeniu przystanków MKS (miejskich i podmiejskich), stawał się coraz bardziej ruchliwy. Natężenie ruchu kołowego rosło z roku na rok, bowiem przekątna placu pozostawała częścią jedynej trasy tranzytowej przez Mielec zachodu. W 1990 r. przywrócono nazwę Rynek. Równocześnie w latach 90. Rynek wypiękniał, bowiem niemal wszystkie domy stojące wokół niego otrzymały nowe elewacje, a na ulicy wzdłuż wszystkich pierzei położono w 1995 Y. nową nawierzchnię asfaltową i chodniki z kostki brukowej. W 2005 r. ruch tranzytowy przez przekątną Rynku znacznie zelżał, bowiem oddano do użytku Aleje Jana Pawła II, które przejęły większość ruchu kołowego od strony zachodniej.
Pałac Oborskich - w wiekach XVII, XVIII i XIX był to dwór miejski nad brzegiem rzeki Wisłoki, który powstał po zburzeniu renesansowego zamku rycerskiego Gryfitów-Mieleckich. Właścicielem dóbr mieleckich wraz z zespołem dworsko - parkowym hr. Wacław Oborski został pod koniec XIX wieku. Po kilku latach zamieszkiwania w starym drewnianym dworze wybudowanym w końcu XVIII wieku postanowił wybudować nową siedzibę, stosowną do swojej pozycji i panującej ówcześnie mody. Hr. Oborski zwrócił się więc o sporządzenie stosownego projektu swojej nowej siedziby do magistrackiego architekta miasta Rzeszowa Kazimierza Hgołubowicza, absolwenta architektury Politechniki Wiedeńskiej. Hołubowicz zaprojektował dobudowę do starego dworu od strony frontowej nowej części, niezwykle malowniczej w typie podmiejskiej willi. Jej budowę ukończono w 1905 roku. Pałacyk Oborskich, bo taka nazwa utrwaliła się w potocznej świadomości mieszkańców Mielca, to budynek złożony z dwóch brył: frontowej, murowanej z cegły, na kamiennym cokole i tylnej - starego, drewnianego dworu z końca XVIIIw. W rezultacie całość tworzy dzisiaj nieregularny rzut, a program przestrzenny rozwiązany został w dwóch oddzielnych układach. Całość jest kompozycją wykorzystującą dość popularny w owym czasie model willi z wieżyczką, nazywanej potocznie "domem w ogrodzie" lub "pałacykiem". Wygląd nowej siedziby Oborskich odegrał dużą rolę w życiu Mielca, stając się wzorem do naśladowania przy budowie domów miejscowego, bogatego mieszczaństwa. Dodał mu urody, wdzięku i oryginalności. Przy okazji prac związanych z przebudową pałacyku przekomponowano także przyległy park krajobrazowy, wyznaczając nowe alejki i robiąc wiele nasadzeń różnych gatunków drzew i ozdobnych krzewów. Zamieszkiwali w nim kolejni właściciele mieleckich dóbr. W 1906 r. hrabia Wacław Oborski zakończył budowę pałacyku, połączonego ze starym dworkiem. W latach 90. XX w. władze miasta przeznaczyły zabytkowy obiekt na siedzibę Muzeum Regionalnego i przystąpiły do gruntownego odrestaurowania pałacyku. Od 2001 r. w jego wnętrzach eksponowane są wystawy, a nierzadko odbywają się uroczystości miejskie, spotkania międzynarodowe, sesje naukowe i śluby.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2012