Kołbaczwieś w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfińskim, w gminie Stare Czarnowo, nad Płonią.
Najstarsze ślady osadnictwa Słowian na terenach obecnego Kołbacza datuje się na VII w. naszej ery. W średniowieczu istniał tutaj (około 1,5 km na południowy wschód od obecnej wsi) gród książęcy. Jest to jedna z możliwych lokalizacji pierwotnej siedziby pomorskiego książęcego rodu Gryfitów. W XII w. ziemie te należały do Warcisława II Świętoborzyca, kasztelana szczecińskiego, który w 1173 sprowadził w okolice grodu cystersów z duńskiego klasztoru w Esrum. W kolejnych latach panowania zakonników na tych terenach sukcesywnie powiększały się ich dobra. Kołbacz był jednym z najważniejszych ośrodków politycznych księstwa pomorskiego, do którego często zjeżdżali książęta szczecińscy. W kościele klasztornym zostało pochowanych wielu członków rodów Świętoborzyców i Gryfitów, niestety nie zachował się żaden nagrobek. Po reformacji w 1535 klasztor został zlikwidowany, a jego dobra stały się domeną książąt. W 1662 ostatecznie zakończył się okres świetności Kołbacza. Stało się tak w wyniku ogromnego pożaru. Miejscowość nie odzyskała dawnego blasku. Po II wojnie światowej w 1946 wieś została włączona administracyjnie do nowo powstałego województwa szczecińskiego. Powojenny rozwój wsi związany jest z założeniem tutaj Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki z Krakowa. Część mieszkańców obecnego Kołbacza to właśnie pracownicy tego zakładu.
Opactwo cystersów - zespół klasztorny pocysterski, XIII-XVI w. Jeden z najcenniejszych zabytków architektury gotyku ceglanego na Pomorzu Zachodnim. Do Kołbacza cystersi przybyli na zaproszenie Warcisława II Świętoborzyca z książęcego rodu Gryfitów w 1173 roku z Esrum, na północy duńskiej wyspy Zelandia, z klasztoru filialnego opactwa Clairvaux. Początkowo zamierzano osadę nazwać Mera Vallis (Czysta Dolina), jednak z nieznanych bliżej powodów pozostano przy starej, słowiańskiej nazwie Kolbatz. Zalążkiem przyszłych wielkich posiadłości ziemskich był rejon Kołbacza, Rekowa, Reptowa, Strugi, Sosnówka (dzisiejsza Płonia i Śmierdnica) i Dąbia. Kościół był północnym skrzydłem dawnego klasztoru. Dom Konwersów zamykał wirydarz od zachodu. Dom Opata stał 20 m poza obrysem klasztornego czworoboku.
Pałac - w średniowieczu istniał tutaj gród książęcy. Prawdopodobnie była to lokalizacja pierwotnej siedziby pomorskiego książęcego rodu Gryfitów. W XII w. ziemie te należały do Warcisława II Świętoborzyca, kasztelana szczecińskiego, który w 1173 r. sprowadził w okolice grodu cystersów z duńskiego klasztoru w Esrum. W kolejnych latach panowania zakonników na tych terenach sukcesywnie powiększały się ich dobra. Kołbacz był jednym z najważniejszych ośrodków politycznych księstwa pomorskiego, do którego często zjeżdżali książęta szczecińscy. W kościele klasztornym zostało pochowanych wielu członków rodów Świętoborzyców i Gryfitów, niestety nie zachował się żaden nagrobek. Po reformacji w 1535 r. klasztor został zlikwidowany, a jego dobra stały się domeną książąt. W 1662 r. ostatecznie zakończył się okres świetności Kołbacza. Stało się tak w wyniku ogromnego pożaru. W 2 poł. XVIII w. wzniesiony został we wsi opisywany pałac, przebudowany w XX w. Pałac klasycystyczny. Budowla wzniesiona na planie prostokąta, piętrowa, podpiwniczona, nakryta dachem łamanym krytym dachówką z lukarnami w dolnej kondygnacji poddasza. Skromny portyk ujęty dwoma lizenami, z dwoma półokrągłymi nadświetlami, nad wejściem i na wysokości piętra.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015