Boguszycewieś w województwie dolnośląskim, w powiecie oleśnickim, w gminie Oleśnica.
Miejscowość ta, położona jest 4 km na północ od gminy Oleśnica, nad niewielkim dopływem rzeki Oleśnica. Znajduje się tam kościół p.w. M.B. Nieustającej Pomocy. W obecnej barokowej formie pochodzi z lat 1712-1714. Wyposażenie wnętrza, przeważnie barokowe, z XIX/XX w. Kościół p.w. M.B. Nieustającej Pomocy. Pierwsze wzmianki o miejscowości Boguszyce pojawiają się w roku 1288 – kiedy to wieś Boguszyce książę Henryk IV Probus przekazał w darze parafii Świętego Krzyża we Wrocławiu. W roku 1318 – pojawia się najstarsza wzmianka o kościele, a w roku 1329 – wzmiankowany w annałach kościelnych jest proboszcz Konrad z Boguszyc. W roku 1712 – przeprowadzona zostaje gruntowna przebudowa kościoła, która trwała do 1714 roku nadając mu wygląd zbliżony do obecnego. Fundatorem tego pięknego kościoła był Adam Braun z Boguszyc. Obecnie w kościele znajduje się parafia p.w. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Niedaleko wsi Boguszyce znajduje się osada – Damnik – jest to przysiółek Boguszyc, który w roku 1785 wzmiankowany był już jako folwark, leży on obok drogi lokalnej z Dobroszyc do Sokołowic. Neogotycki pałac, wzniesiony około połowy XIX w. Jego architektura nawiązuje do angielskiego stylu Tudorów. Dzisiejsze Boguszyce są miejscem wypoczynku dla mieszkańców Oleśnicy i okolic, zapewniając wspaniałe otoczenie lasów, zespół zalewów, ośrodek rekreacyjny, kamping oraz masę szlaków do wycieczek rowerowych i konnych.
Pałac to budynek neogotycki, zwrócony jest frontem na południe, murowany z cegły, otynkowany, podpiwniczony, piętrowy. Zbudowany został na planie prostokąta, z dwiema czworobocznymi wieżami ustawionymi skośnie przy narożach od frontu i czterema wieżyczkami sześciobocznymi: dwiema na narożach od strony dziedzińca, dwiema akcentującymi osie elewacji bocznych. Układ wnętrz jest trzytraktowy, wielokrotnie zmieniany. Na osi znajduje się sień wejściowa, z wejściem z niskiego tarasu od frontu i szeroką klatką schodową. Po obu stronach sieni są małe izby. Na piętrze w trakcie przyfrontowym mieści się duża tzw. sala rycerska, a po jej bokach salony. Elewacja frontowa i tylna są trzy-, zaś boczne sześcioosiowe, zwieńczone fryzem machikułowym z krenelażem. W elewacji frontowej na parterze otwór drzwiowy z dwoma wielkimi oknami po bokach, na parterze trzy porte-fenetre, prowadzące na balkon, rozpięty między narożnymi wieżami. Otwory drzwiowe i okienne we wszystkich elewacjach zamknięte łukiem Tudorów, na piętrze od frontu maswerkami i gzymsami. Ponad piętrem otwory strzelnicze. Obie frontowe wieże o ścianach boniowanych - w przyziemiu całkowicie, a wyżej na narożach. Część parterowa wyznaczona solidnym gzymsem krenelażowym, w zwieńczeniu krenelaż nasadzony na machikuły. Otwory okienne rozglifione, różne w każdej kondygnacji - na parterze i piętrze prostokątne, na trzeciej kondygnacji bliźnie ostrołukowe, wszystkie, poza parterowymi, zwieńczone prostokątnie załamanym gzymsem. Dach dwuspadowy, niski, kryty blachą. We wnętrzach zachowały się fragmenty stolarki. Wokół pałacu pozostałości zaniedbanego parku krajobrazowego ze stuletnim drzewostanem. W pobliżu w dalszym ciągu użytkowane zbudowania gospodarcze dawnego folwarku.
Więcej zdjęć zamku na stronie: http://majkad.blogspot.com/
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2014