Gorzycawieś w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Międzyrzecz.
W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość wzmiankowana jako Gorzyca nowa należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej. Gorzyca nowa należała do okręgu rokitnickiego tego powiatu i stanowiła odrębny majątek, którego właścicielem był wówczas Żychliński. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 212 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 22 dymy (domostwa). Do majątku należał także folwark Brzozowy (1 dom, 8 osób). W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. Gorzyca, 2013 r.- według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są: kościół ewangelicki, obecnie rzymsko-katolicki pod wezwaniem Najśw. Serca Pana Jezusa, szachulcowy, z 1736 roku oraz zespół pałacowy (pałac, spichlerz, dwie stajnie, gołębnik).
Wieś pierwotnie należała do rodu Samsonów Wattów Gorzyckich (pierwsze wzmianki z 1303 r.). Przechodziła przez różne ręce, by w 2 poł. XVIII w. stać się własnością rodu von Kalckreuthów i to właśnie dla nich zbudowano omawiany pałac, a było to w latach 80-tych XVIII w., bądź na pocz. wieku XIX. Następnie budynek rozbudowany w XIX w. i na pocz. XX w., pozostaje w rękach von Kalckreuthów aż do II wojny światowej. Po roku 1945 zostaje znacjonalizowany i jest administrowany przez PGR, zaś od 1993 r. należy do Agencji Nieruchomości Rolnych. W 2007 pałac zostaje sprzedany i przechodzi w ręce prywatnego właściciela, Aleksandra Bibicza. Barokowy budynek, dwukondygnacyjny, przykryty wysokim, czteropołaciowym, łamanym dachem mansardowym. Zbudowany na planie prostokąta, od strony elewacji wschodniej z pseudoryzalitem i przybudówką. Przybudówka parterowa, zamknięta półkoliście z tarasem, z którego prowadziły kiedyś schody z ozdobną balustradą. Od strony elewacji zachodniej pseudoryzalit na odcinku trzech środkowych osi. Otwory okienne prostokątne ujęte w opaski. W dachu umieszczono lukarny. Detal architektoniczny ocalał tylko w niedużej części, to głowice pilastrów usuniętych, tak jak inne dekoracje, w czasie remontów dokonanych po 1945 r. Park krajobrazowy z pocz. XIX w. położony od strony północnej pałacu, leżący na skarpie, łączy się z lasem porastającym dolinę Obry (pow. ok. 10 ha). Szachulcowa oficyna z XVII w. Zabudowania folwarczne położone wokół prostokątnego dziedzińca, m.in. rządcówka i gołębnik, spichlerz, stodoły, stajnie, odgrodzone od wsi murowanym ogrodzeniem.
Folwark
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015