Kozłówkawieś w północnej część województwa lubelskiego, w powiecie lubartowskim, w gminie Kamionka.
Według autorów "Osad zaginionych i o zmienionych nazwach" osada powstała najpewniej w XVI wieku, skoro pierwszy raz zanotowana została w 1563 r. jako Kozielkowa Wola. W 1580 r. zapisano ją już krócej: Kozielkowka. Od 1611 r. następnie w roku 1626 i później już tylko Kozłówka.
Pałac Zamoyskich - pałac zbudowany został w latach 1736-1742 przez wojewodę chełmińskiego Michała Bielińskiego, zaprojektowany prawdopodobnie przez włoskiego architekta Józefa II Fontanę, który realizował barokowy schemat entre cour et jardin (między dziedzińcem a ogrodem). Następny właściciel, syn Franciszek Bieliński, wobec postępującego upadku rodu podjął decyzję o sprzedaży dóbr. Między latami 1799-1944 majątek należał do Zamoyskich. Pałac okres świetności przeżywał za czasów Konstantego Zamoyskiego, który w 1903 r. założył tu ordynację. Dokonując przebudowy rezydencji, hrabia pragnął z niej uczynić jedną z najbardziej monumentalnych i reprezentacyjnych siedzib magnackich. Zachowanie pierwotnej kompozycji przestrzennej, umiejętne wykorzystanie elementów zastanego założenia, świadome operowanie stylami historycznymi – tak w formie architektonicznej, jak i wystroju wnętrz o licznych odwołaniach do przeszłości, dziejów rodu i ojczyzny, świadczy o kulturze artystycznej właścicieli i ich szacunku do tradycji. Gruntowna przebudowa pałacu miała miejsce w latach 1898-1904; skompletowano też wyposażenie w stylu II Cesarstwa. Całe założenie wzbogacone zostało o oficynę północną, kaplicę i teatralnię. W 1923 roku majątek przeszedł w ręce Adama Zamoyskiego, któremu nie udało się utrzymać go w całości i obronić przed parcelacją. Ostatnim właścicielem został w 1940 roku jego syn Aleksander, major Wojska Polskiego. Pałac stał się w tym czasie miejscem schronienia osób wysiedlonych i uchodźców. Kozłówka najlepiej ze wszystkich rezydencji magnackich w Polsce przetrwała dziejowe kataklizmy. O utrzymanie autentyzmu miejsca, z zachowanym szczęśliwie wyposażeniem i zbiorami artystycznymi, dba dziś użytkujące je w sposób wzorcowy Muzeum Zamoyskich. W 1944 po wyjeździe ostatnich właścicieli od listopada tegoż roku pałac jest własnością państwa. Pełnił w tym czasie funkcję m.in. składnicy muzealnej Ministerstwa Kultury i Sztuki, a od 1979 r. jest siedzibą muzeum (od 1992 Muzeum Zamoyskich w Kozłówce). Założenie pałacowo-parkowe w Kozłówce ukształtowane jest wokół jednej osi przebiegającej przez środkową aleję tzw. gwiazdy (zadrzewionego terenu z odchodzącymi promieniście ścieżkami, poprzedzającego właściwy kompleks), bramę wjazdową, dziedziniec z częścią gospodarczą, pałac i park. Jej przedłużenie stanowi lipowy gościniec za budynkami dawnego folwarku oraz droga w stronę Kamionki. Centralnym członem układu kompozycyjnego jest pałac wzniesiony pomiędzy rokiem 1735 a 1742. Jego dzisiejszy wygląd jest efektem gruntownej przebudowy, z wykorzystaniem barokowych elementów. Środkowy ryzalit fasady frontowej przysłonięty jest dobudowanym na przełomie XIX i XX wieku trójarkadowym podcieniem, wspierającym taras z czterokolumnowym portykiem zwieńczonym trójkątnym szczytem. Bryłę flankują dwie reprezentacyjne czworoboczne wieże, także z czasów przebudowy, przylegające do trójarkadowych podcieni wspierających tarasy elewacji bocznych. Detal architektoniczny utrzymany jest w stylu późnego baroku i rokoka. Budynek pałacu łączy się z kaplicą dobudowaną w latach 1904-1910, reprezentującą modny w architekturze końca XIX wieku „kostium francuski”. Jest ona uproszczoną wersją kaplicy wersalskiej, nawiązującą do pierwowzoru także w wystroju wnętrza. Podobną bryłę ma budynek dawnego teatru usytuowany po przeciwnej stronie dziedzińca, połączony z pałacem parawanowym murem z arkadą przejazdową, zwieńczonym kamienną balustradą. We wnętrzach, które zachowały autentyczny wystrój z przełomu XIX wieku i XX wieku w tym: neobarokowe i neoregencyjne plafony, piece z miśnieńskich kafli, marmurowe kominki, dębowe parkiety, zgromadzona jest również niezwykła kolekcja malarstwa (przeważają portrety rodzinne oraz kopie arcydzieł malarstwa europejskiego), mebli, rzeźb, luster, kobierców, porcelany, złoconych brązów i sreber, które swego czasu stanowiły dawne wyposażenie pałacu. Wnętrza są doskonale utrzymane i posiadają nieporównywalny w Polsce i bardzo rzadki w Europie stopień autentyzmu. Obok pałacu znajdują się: kaplica wzorowana na wersalskiej z kopią nagrobka Zofii z Czartoryskich Zamoyskiej, ogród w stylu francuskiego baroku, powozownia.
Wnętrza pałacu.
Wnętrze kaplicy.
Inne zabudowania przypałacowe.
Park przypałacowy.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2014