Lubniewicemiasto w województwie lubuskim, w powiecie sulęcińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lubniewice, położone nad jeziorami Lubiąż i Krajnik. W pobliżu największego jeziora w okolicy Lubniewsko.
Pierwsza wzmianka o Lubniewicach datowana jest na 1287 rok kiedy to nazwa miasta znalazła się w dokumentach księcia Przemysława II. Pierwsze zapiski o osadzie miejskiej pochodzą z 1322 roku. Lubniewiczanie zajmowali się wówczas łowiectwem i szeroko pojętym rzemiosłem. Zapewniło to miastu rozwój na kilkaset następnych lat, a mieszkańcom zarobki aby mogli godnie żyć. Po uchwale sejmowej z 1658 nakazującej braciom polskim opuszczenie granic Rzeczypospolitej osiedliła się tu ich grupa. Kaznodzieją i ministrem zboru w Lubieniewicach w pierwszych latach XVIII w. był Samuel Crell-Spinowski. W 1751 roku, w związku z odkryciem złóż ałunu otworzono kopalnię. Nastąpił kolejny szybki rozwój miasta. Jednak wojska rosyjskie idące na Brandeburgię dokonały zniszczeń i kradzieży w owej kopalni, co doprowadziło do jej zamknięcia a miasto popadło w stagnację. Z sytuacji tej wybrnięto w XVIII wieku, kiedy to zaczęło się rozwijać włókiennictwo i handel suknem. Zaczęto zakładać hodowle jedwabników, a w efekcie uruchomiono przędzalnię jedwabiu. Był także okres w dziejach Lubniewic, kiedy w miejskich ogrodach i na działkach uprawiano chmiel. W 1808 roku Lubniewice otrzymały prawa miejskie. W 1945 roku miejscowość znalazła się w granicach Polski i zakwalifikowano ją do wsi. Dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. gorzowskiego. W 1994 roku gmina Lubniewice uzyskała tytuł „Najbardziej Ekologicznej Gminy w Polsce”. 30 grudnia 1994 roku staraniem samorządu i mieszkańców miasta Lubniewice odzyskały prawa miejskie.
Fontanna Dobrosąsiedztwa - fontanna to odsłonięty w roku 1994 niezwykły pomnik dobrosąsiedzkich stosunków. W latach 90. w pobliskim Sulęcinie podpisano polsko-niemieckie porozumienie o współpracy gmin nadgranicznych. W ramach działań na rzecz pojednania powstało wówczas kilka oryginalnych pomników. Jednym z nich jest stojąca na lubniewickim rynku rusałka ze złotymi jabłkami w dłoniach i takąż koroną na głowie. Piękna figura przypomina kobietę z przedwojennego herbu miasteczka. Lubniewice nosiły wtedy nazwę Königswalde (Królewskie Lasy), a kobieca postać w herbie była naga i wspierała dłonie o dwie dorodne jodły. Korona na jej głowie symbolizować miała króla, jodły – bogactwo okolicznych lasów, a nagość nawiązywała do obfitości jezior (wszak rusałki nie nosiły ubrań). Powojenną rusałkę herbową odziano w powłóczyste szaty i tak też przedstawiono ją na fontannie. Żeby jednak pamięć o historycznym herbie nie zaginęła, wkomponowano go w pień drzewa, na którym stoi kobieca postać. Dodatkowo na cokole-cembrowinie pojawiły się dwujęzyczne napisy. W Lubniewicach znaleźć można jeszcze dwa symbole dobrosąsiedztwa. Pierwszy to odsłonięty w 1996 roku na dawnym cmentarzu ewangelickim pamiątkowy głaz. Wykuto na nim inskrypcję w językach polskim i niemieckim: „Chrystus jest naszym pokojem”. Drugim jest wspólnie posadzone przed ratuszem lipowe drzewko.
Ratusz - siedziba Urzędu Miasta i gminy mieści się w pięknie odnowionym budynku w neogotyckim stylu stojącym niedaleko kościoła w kierunku zachodnim. Ratusz lubniewicki posiada wieżyczkę z zegarem i kurantem codziennie wygrywającym o godzinie 12.00 Rotę. Jego otoczenie to zadbany skwer i mimo braku średniowiecznego rodowodu warto obejrzeć ten budynek.
Lubniewice na Ziemi Lubuskiej to miasto pięknie położone między jeziorami Lubiąż i Krajnik.
Pałac "Nowy Zamek" - na północno-wschodnim brzegu jeziora Lubiąż, na zachód od trasy do Gorzowa Wlkp. usytuowano drugi pałac w Lubniewicach. Położony w obrębie założenia parkowego, posiada od północy tzw. dziedziniec honorowy, natomiast od strony jeziora rozległy taras urozmaicony różnorodną, dekoracyjną roślinnością. Z tarasu, schodami prowadziła trasa widokowa do ozdobionej herbem studni na brzegu jeziora. Do założenia pałacowo-parkowego prowadzą wjazdy: od wschodu przez murowaną bramę z kordegardą i od północy ulicą Zamkową. Pałac, zwany dziś „Nowym Zamkiem” zaprojektowany został przez berlińskich architektów A. Dinklage, E. Paulusa i O. Lilloe, i powstał w latach 1909-1911. Neorenesansowy pałac, stanowiący nowoczesną rezydencję, założony został na rzucie zbliżonym do litery „L”, którego dwa skrzydła połączone są kwadratową w rzucie, wysoką wieżą. Jest to budowla dwukondygnacyjna z poddaszem mieszkalnym, całkowicie podpiwniczona, nakryta wysokim dwuspadowym dachem z licznymi facjatkami. Fundamenty i wysoki cokół wykonane z nieregularnych ciosów kamiennych. Bryła silnie rozczłonkowana z licznymi ryzalitami, które kryte są odrębnymi, różnorodnymi dachami (dwuspadowymi, namiotowymi, hełmami stożkowatym i cebulastym), natomiast wieża hełmem brogowym. Front budynku mieści się od strony północno-wschodniej. Znajduje się tu wejście główne do budynku w ryzalicie dwukondygnacyjnym z neorenesansowym portalem, zwieńczonym tarczą herbową rodu von Waldow i datą „1909”. Po wschodniej stronie wejścia wkomponowano wieżę klatki schodowej, osiągającą wysokość budynku pałacu. Przy wejściu, w skrzydle zachodnim umieszczono w parterze podcień, wsparty na czterech kolumnach doryckich i łukach arkadowych, nad którym znajduje się taras. Po II wojnie światowej obiekt początkowo mieścił szkołę z internatem dla sierot po zamordowanych nauczycielach, ale już od 1949 roku został zaadaptowany na ośrodek wczasowy. Po pożarze w latach 60. XX wieku przeprowadzono remont generalny, który objął m.in. przełożenie dachu, wprowadzenie nowych podziałów wnętrza, przebudowę pomieszczeń sanitarnych i częściową wymianę instalacji. Zmiany te nie zatarły pierwotnego charakteru obiektu, który aktualnie utrzymany jest w dobrym stanie. „Nowy Zamek”, jako własność Gminy Lubniewice, dzierżawiony był przez obywatela Niemiec z Berlina. Obecnie, wraz ze „Starym Zamkiem” jest własnością „Centrum Zamek” z Warszawy.
Pałac "Stary Zamek" - już w XIV wieku w Lubniewicach istniał zamek, wymieniany jako siedziba właściciela miasta – rodziny von Waldow. XVI-wieczne źródła mówią o dwóch dworach: „Czerwonym” i „Białym”. Tzw. „Stary Zamek” powstał w 1812 roku na miejscu „Czerwonego Dworu” i nosił cechy stylu klasycystycznego. Założycielem rezydencji oraz przylegającego parku był Adolf Friedrich IV von Waldow. W XIX wieku pałac należał do przedstawicieli połączonych rodzin von Waldow i von Reitzenstein. „Stary Zamek” jest budowlą posadowioną na kamienno-ceglanych fundamentach, o ścianach ceglanych, założoną na planie wydłużonego prostokąta, nakrytą dachem naczółkowym. Elewacje długie: północna i południowa są symetryczne, dziewięcioosiowe, z trójosiowym pseudoryzalitem w centrum, w którym od strony parku umieszczono wejście do sali balowej. W trzyosiowej elewacji południowo-zachodniej znajduje się wejście gospodarcze. Brama wjazdowa od wschodu prowadzi do głównego wejścia, które umieszczono w dobudowanym klasycyzującym szczycie. Po roku 1945 budynek pełnił rolę szkoły, a następnie ośrodka wypoczynkowo-rekreacyjnego, którego adaptacja w latach 60. XX wieku spowodowała wprowadzenie licznych zmian wewnątrz budynku: m.in. wydzielenie nowych pomieszczeń sypialnych i wytyczenie nowego korytarza na osi długiej. W wyniku tych prac pałac zatracił część swoich pierwotnych cech. Przez wiele lat pozostawał w dzierżawie, nieużytkowany i nieremontowany, stopniowo niszczał. Nowy właściciel - „Centrum Zamek” rozpoczął remont, który objął wymianę pokrycia dachowego i remont części elewacji. Obecnie prace remontowe są wstrzymane.
Hotel Woiński Spa - hotel położony jest wśród czystych lasów, nad samym brzegiem jeziora Lubiąż, wyposażony w 56 komfortowo urządzonych pokoi, restaurację oferującą dania kuchnii europejskiej, coffee lounge i dwie sale konferencyjne. Hotel Woiński to nowoczesne centrum SPA & Wellness, do Państwa dyspozycji są: basen z przeciwprądem i gejzerami, jacuzzi, sauna sucha, sauna parowa, sauna IR, grota solna i sunsky. Na gości hotelowych czeka też 9 gabinetów odnowy biologicznej, bazujących na nowoczesnych kosmetykach i technologiach.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2015