Chojnówmiasto w województwie dolnośląskim, w powiecie legnickim, siedziba gminy miejskiej. Położona w centralnej części Dolnego Śląska, na Równinie Chojnowskiej, nad rzeką Skorą.
Pierwsza wzmianka o osadzie Haynow pochodzi z 1272 roku. Już w 1288 r. w dokumentach księcia legnickiego Henryka V Grubego określono ją jako civitas, czyli miasto. Pełne prawa miejskie Chojnów uzyskał w 1333 roku. Łączyło się to z wydzierżawieniem przez księcia Bolesława III dochodów z Chojnowa mieszkańcom Wrocławia, którzy w zamian udzielili księciu pożyczki. W tym samym czasie dobiegł końca przekształcanie osady w organizm miejski. Lokacja miasta w trwały sposób ukształtowała istniejącą do dziś siatkę ulic. Centrum stanowił rynek, który powstał przez obudowanie domami rozszerzenia Wysokiej Drogi jeszcze w czasach przedlokacyjnych. W połowie XIV w. do Chojnowa zaczęli przybywać osadnicy niemieccy. W 1339 r. miasto otrzymało prawo cła.
Chojnów na przełomie wieków XIV i XV prężnie rozwijał się pod względem gospodarczym. Miasto nękały liczne pożary. Dwa największe miały miejsce w 1318 i 1428 roku. Chojnów powoli dźwigał się z upadku gospodarczego, aby w początkach XVI w. stać się znowu dobrze rozwiniętym, bogatym ośrodkiem miejskim. Rada miasta i jego mieszkańcy czerpali dochody z jarmarków solnych, opłat sądowych, czynszów, płaconych przez właścicieli domów, w których warzono piwo, właścicieli kramów rzemieślniczych, dwóch łaźni miejskich, karczmy w ratuszu miejskim. W latach 1503, 1581, 1583, 1586 miasto nawiedziły kolejne pożary, oraz zaraza, która pochłonęła 713 istnień ludzkich. W 1740 r. Austriacy utracili na rzecz Królestwa Prus Śląsk, a co za tym idzie – także miasto Chojnów. Ze względu na bezpieczeństwo mieszkańców, nowe, murowane domy wznoszono dłuższym bokiem do ulicy. Przykładem tego typu zabudowań była południowa strona rynku. Odbudowano w tym czasie ratusz i kościół parafialny oraz wzniesiono kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Druga połowa XVIII w. przyniosła ponowny rozkwit rzemiosła, a w szczególności sukiennictwa.Okres wojen napoleońskich z początku XIX w. przyniósł kolejną ruinę miasta. W Chojnowie stacjonowały wojska francuskie, następnie był także główną kwaterą feldmarszałka rosyjskiego Michaiła Kutuzowa. Podczas zmiennych kolei wojny dochodziło do bezpośrednich walk o miasto; oblegały je wojska rosyjskie i pruskie. 18 sierpnia 1813 r. Francuzi wycofali się z Chojnowa, niszcząc uprzednio fortyfikacje. Miasto było kompletnie zrujnowane, część mieszkańców znękana grabieżami opuściła na zawsze swe domy, a głód i epidemia dopełniły klęski.Od połowy XIX w. Chojnów wszedł na drogę szybkiego uprzemysłowienia. Lata I wojny światowej (1914–1918) tylko nieznacznie zahamowały rozwój miasta.Za to końcowy okres II wojny światowej nie oszczędził Chojnowa, który znalazł się w strefie działań 1 Frontu Ukraińskiego.Około 60% zabudowy legło w gruzach. W rezultacie ustaleń między zwycięskimi mocarstwami, miasto przekazano Polsce. Ludność niemiecka została wysiedlona za Odrę, a do Chojnowa zaczęli napływać polscy osadnicy. Niemające przedtem polskiej nazwy miasto przez krótki czas nazywano wówczas Gajewicko, jednak ostatecznie przyjęto historycznie bardziej uzasadnioną formę Chojnów. W latach powojennych reaktywowano przemysł i częściowo odbudowano zniszczenia.
Z gotyckiej zabudowy rynku nie zachował się w całości żaden budynek. Jedynym śladem pierwotnej zabudowy jest kształt niektórych działek budowlanych - wąskich i głębokich oraz nieliczne fragmenty murów dawnych domów. Obecna zabudowa pochodzi z II połowy XVIII oraz XIX i XX wieku.
Stary ratusz, który znajdował się w rynku nie zachował się do dzisiejszych czasów a nowy ratusz wybudowano w latach 1878 - 1891, lecz usytuowano go obok zamku.
Kościół św. Piotra i Pawła w Chojnowie często nazywany "Dużym Kościołem", jak sama nazwa wskazuje jest największą i najważniejszą świątynią w Chojnowie. Stoi we wschodniej stronie Rynku i jest widoczny z całego Chojnowa i okolic.
Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny to rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Chojnów diecezji legnickiej. Jest to świątynia wybudowana dla katolików w latach 1909-1911. Wzniesiono ją jako neoromańską bazylikę. Zaprojektowana została przez berlińskiego architekta Oskara Hoßfelda.
Zamek Piastowski w Chojnowie zbudowany w drugiej połowie XIII w., całkowicie przebudowany po spaleniu przez husytów w latach 1546-1548, przez nadwornego architekta Piastów legnicko-brzeskich Franciszka Parra (Pario). Z tego czasu pochodzi portal z umieszczonymi nad drzwiami popiersiami Fryderyka III i jego żony Katarzyny Meklemburskiej. W XVIII w. po wielkich pożarach w Chojnowie, zamek został w połowie rozebrany, nie spaliło się jedynie skrzydło północno-zachodnie. Obecnie mieści się w budynku Muzeum regionalne.
Park przy zamku
Lapidarium
Przy ulicy Bolesławieckiej 14 (obecnie Piotrowickiej 2) znajduje się interesujący zabytkowy zespół. Jest to późnobarokowy pałac z około 1730 roku z późniejszymi zabudowaniami gospodarczymi. Budowla złożona jest na rzucie prostokąta, dwukondygnacyjna o stromym dachu. Elewacje zdobione są pilastrami, zaś wejście akcentuje portal.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2015