Bęsia
osada w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Kolno.
Bęsia jest to wieś położona na Warmii, która wcześniej funkcjonowała jako wieś pruska i jej nazwa jest tego pochodzenia. Od 1825 roku w Bęsi funkcjonowało słynne na całe Prusy Wschodnie kąpielisko. Założył je właściciel majątku Bęsia i jednocześnie starosta powiatu reszelskiego - Carl Otto Benjamin von Knobloch. Pierwsza informacja dotycząca miejscowości pochodzi z 1379 roku. Jednak pierwszy dokument lokacyjny pochodzi z roku 1389. We wsi znajduje się zabytkowy zespół pałacowy z XVIII stulecia oraz holenderski wiatrak z 1810 roku.
Okolice pałacu jak i wiatraka są bardzo zaniedbane i porośnięte metrowymi chwastami i trawą. Strach tam po prostu chodzić. Pałac należny do niezbyt ciekawych pod względem architektury i może dla tego nie ma chętnych na niego. Za to wiatrak jest bardzo ciekawy, wybudowany z czerwonej cegły, niestety ulega degradacji. Nie posiada już skrzydeł.
Kompleks gospodarczo pałacowy rozciąga się równolegle do drogi biegnącej z Biskupca do Kabin. W części północnej założenia znajduje się zespół gospodarczy oddzielony od pałacu częścią parku. Rozległy park krajobrazowy, z zachowanym starodrzewem dochodzi do Jeziora Bęskiego znajdującym się w części południowej całego założenia. Korpus główny pałacu wybudowany w latach 1720-1730 powiększony został o później dobudowane skrzydła boczne. Dwukondygnacyjny korpus główny pałacu wzniesiono na rzucie prostokąta z obustronnymi ryzalitami na osi głównej elewacji wzdłużnych. Ryzalit od frontu poprzedzony jest szerokimi schodami, a ryzalit od strony parku poprzedzony był zadaszonym tarasem na poziomie parteru. Skrzydła boczne pałacu wybudowane zostały na rzucie litery L. Jednokondygnacyjne skrzydła od strony frontu pałacu sprawiają wrażenie jakby wzniesiono je na rzucie prostokąta. Gmach główny pałacu i skrzydła boczne przykryte są dachami mansardowymi.
Więcej zdjęć pałacu na stronie: http://majkad.blogspot.com/
Holenderski wiatrak w Bęsi, jeden z ośmiu zachowanych w regionie, został wybudowany w 1810 roku, a dokumentuje to data na metalowej chorągiewce na dachu. Dolna część wiatraka jest ceglana, górna z drewna. Wewnątrz mieścił się bar, mogłem też zwiedzić jedyne w Polsce muzeum młynarstwa. Ale to już historia.
Wiatrak przechodził
z rąk do rąk
. Dzisiaj wiatrak, pozbawiony skrzydeł, z brakującymi drewnianymi klepkami w dachu, jest zabity na głucho deskami. Z boku leży potężne koło zamachowe. Inne metalowe części pewnie trafiły na złom.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016