Oblęgorekwieś położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, w gminie Strawczyn.
W XVI w. wieś należała do H. Odrowąża. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego. Oblęgorek jest punktem początkowym szlak turystyczny czarny czarnego szlaku turystycznego prowadzącego na Baranią Górę. Przez wieś przechodzi szlak rowerowy zielony zielona ścieżka rowerowa do Strawczyna. W Oblęgorku mieści się posiadłość polskiego Noblisty- Henryka Sienkiewicza, którą pisarz otrzymał w darze od społeczeństwa z okazji 25- lecia pracy literackiej. Od 1958 r. w pałacu znajduje się muzeum poświęcone jego życiu i twórczości, stanowi ono oddział Muzeum Narodowego w Kielcach.
Miejscowość nieoczekiwanie stała się istnym uzdrowiskiem dla pisarza. Tak wtedy pisał:
„Oblęgorek oczarował mnie zupełnie. Mało jest w królestwie wiosek tak pięknie położonych. Drzewa bardzo porosły, park jest ogromny, kwiatów mnóstwo, a jabłonie, grusze i śliwy gną się literalnie pod ciężarem owoców. Urodzaj jest wyjątkowy i widok gałęzi obsypanych czerwonymi jabłkami bardzo ładny…”
„…Kwiatów a zwłaszcza drzewek różanych, kwitnących, jest mnóstwo, więc nie tylko płuca oddychają świeżym powietrzem, ale i oczy maja na co popatrzeć.”
Pałacyk został otwarty w 1958 roku, jest najstarszym w Polsce muzeum poświęconym autorowi Quo vadis. Otwarto go w domu pisarza, który kupiono za pieniądze ze składek społecznych „od narodu”. Oblęgorski majątek wraz z pałacykiem przekazano Sienkiewiczowi w 1900 roku podczas obchodów jubileuszu 25-lecia pracy literackiej, co było dowodem niezwykłego uznania dla Jego twórczości. Na ówczesne czasy był to dar wspaniały, dalece hojniejszy niż kamienica w Wiedniu, którą ofiarowano w 1873 roku Józefowi Ignacemu Kraszewskiemu. Majątek kupiono od Mieczysława Halika – kieleckiego rejenta i współpracownika „Gazety Kieleckiej” za cenę 51 259 rubli i 59 kopiejek. Akt własności sporządzony został 18 lipca 1900 roku. Własność obejmowała 285,6 ha. Niestety była ona obciążona długami hipotecznymi, o których pisarz na początku nie wiedział, a które później musiał spłacać. Z pozostałych ze zbiórki funduszy przebudowano pałacyk. Autorem projektu był Hugo Kudera. Oficjalnie autor Trylogii przyjechał do majątku w czerwcu 1902 roku i z entuzjazmem zabrał się do urządzania wnętrz, wyposażając pokoje w meble przywiezione ze zlikwidowanego warszawskiego mieszkania. Pod koniec następnego roku Sienkiewicz podjął decyzję o przeznaczeniu siedziby w Oblęgorku na rezydencję letnią. Pisarz związany był z posiadłością pod Kielcami do roku 1914, tj. do wybuchu I wojny światowej. Opuścił ją powodowany troską o rodzinę. Udał się do neutralnej Szwajcarii. Tam spędził ostatnie dwa lata życia, działając na rzecz rodaków w założonym przez siebie „Generalnym Komitecie Pomocy Ofiarom I Wojny Światowej”. Zmarł 15 listopada 1916 roku w Szwajcarii w miejscowości Vevey. Obecny przy Nim syn przekazał Jego ostatnie wypowiedziane słowa: Mój Boże! Już wolnej Polski nie zobaczę. Zgodnie z testamentem Sienkiewicza majątek w Oblęgorku przypadł trzeciej żonie – Marii z Babskich oraz dzieciom. W 1925 roku po śmierci Marii zarząd nad majątkiem przejął - Henryk Józef z żoną Zuzanną z Cieleckich, który mieszkał i gospodarzył tutaj aż do swej śmierci w 1959 roku. Czas I wojny pałacyk przetrwał dosyć dobrze. Dzięki gospodyni domu Marii Lucie, która zadecydowała, o przekazaniu w depozyt mebli i pamiątek po pisarzu kieleckiemu biskupowi Augustynowi Łosińskiemu. II wojna światowa również oszczędziła pałacyk. Syn pisarza ukrył wyposażenie domu u zaufanych gospodarzy. Po wojnie posiadłość została znacjonalizowana, rodzina otrzymała zaledwie 49 ha. Pałacyk, w stanie wymagającym gruntownego remontu, wrócił do prawowitych właścicieli dopiero w roku 1948. Na przełomie roku 1956/1957 dzieci Sienkiewicza Jadwiga i Henryk Józef zrzekli się notarialnie budynku i dwóch hektarów parku, co umożliwiło rozpoczęcie prac związanych z organizacją muzeum. Dwa lata później, 26 października 1958 roku twórczyni placówki Aleksandra Dobrowolska otworzyła podwoje muzeum, choć budynek nie był w pełni wyremontowany. Pierwsza ekspozycja była skromna: hol, gabinet i salon Sienkiewicza oraz wystawa biograficzna, zajmująca duże pomieszczenie na parterze. Kierownictwo placówki powierzono Zuzannie Sienkiewiczowej. To ona zajęła się kontynuowaniem prac budowlanych tak, aby z okazji przypadających w 1966 roku rocznic zainaugurować w Oblęgorku ogólnopolskie obchody. W kolejnych latach na parterze udostępniono jadalnię i palarnię. Po wyremontowaniu piętra umieszczono tam wystawę biograficzno-literacką. Ostatnim oddanym dla zwiedzających pomieszczeniem była sypialnia urządzona w 1974 roku.
Dworu otacza okazały park z przełomu XIX/XX w. w stylu angielskim, w którym dominują stare dęby i lipy oraz ogród.
Do pałacyku zaprojektowanego przez Hugo Kudera a zbudowanego w 1895 r. prowadzi Czerwona Brama, za którą ciągnie się wspaniała aleja lipowa. Budowla powstała z gustem epoki, posiada charakterystyczną okrągłą basztę, a nad wejściem głównym umieszczono wykuty w kamieniu herb Sienkiewiczów, Oszyk, przedstawiający szyszak, łabędzia, łuk z trzema strzałami i kotwicę. Na szczycie ustawiono kamienną postać husarza. Sam pałacyk otoczony jest parkiem, którego projektantem był znany ogrodnik warszawski, twórca Ogrodu Saskiego, Franciszek Szanior. Jest to bardzo urokliwa okolica, sąsiadująca ze strumykiem zwanym przez miejscowych Gacówką, a także Suchedniowsko- Oblęgorskim Parkiem Krajobrazowym. W obrębie parku znajdują się pomniki przyrody, w postaci dębów, tulipanowców, klonów, modrzewi i innych.
Aleja lipowa 4-rzędowa prowadząca do muzeum.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2011