Nakło Śląskiewieś sołecka położona w województwie śląskim, w powiecie tarnogórskim, w gminie Świerklaniec.
Nakło Śląskie jest otoczone lasami i znajduje się na zróżnicowanym terenie, co ma korzystny wpływ na krajobraz. Najbliższe miejscowości tej wsi to Świerklaniec (3 km), Orzech (ok. 1 km), Nowe Chechło (ok. 3,5 km), Tarnowskie Góry (4 km), Radzionków (4 km). Walorów naturalnych jest mniej niż nienaturalnych, lecz mimo to wielu młodych mieszkańców walory nienaturalne zalicza do naturalnych gdyż nie pamiętają o przeszłości. Przykładem takich walorów są dwa stawy znajdujące się przy ulicy Głównej, które są pozostałością po zalanych szybach kopalni rud srebra i ołowiu (XVI-XVII w.) oraz kopalni rud żelaza (XVIII-XIX w.). Następnym takim walorem jest znajdujące się w okolicy jezioro Nakło-Chechło, które jest pozostałością po kopalni odkrywkowej piasku. Miejscowość powstała ok. 1481 roku, kiedy tereny te nabył Szczepan. Dnia 6 kwietnia 1695 dobra rycerskie zwane Nakłem nabył Leon Ferdynand Henckel von Donnersmarck. Od 1780 roku Nakło należało do hrabiego Łazarza III Henckel von Donnersmarck, liczyło wtedy 96 mieszkańców. W roku 1845 właścicielem liczącej 608 mieszkańców miejscowości stał się hrabia Hugo I Henckel von Donnersmarck, który w 1856 roku rozpoczął budowę pałacu w stylu neogotyckim. Nakło długo nie miało własnego kościoła i należało do parafii w Żyglinie. 18 sierpnia 1892 roku ruszyła budowa kościoła. Fundatorem świątyni był hrabia Łazarz IV Henckel von Donnersmarck, który opłacił 90% kosztów. Budowa trwała do 24 października 1894 roku. Konsekracji kościoła dokonał kardynał Georg Kopp. Wzmiankowana już była w 1372 r., a należała wtenczas do dóbr rycerskich, jako drewniany gród obronny, otoczony fosą. Od 1671 r. Nakło było siedzibą katolickiej gałęzi rodu Donnersmarcków. W drugiej połowie XIX wieku Nakło stało się słynne dzięki hodowli koni wyścigowych pełnej krwi oraz urządzanych pokazów i wyścigów konnych.
Pałac - budowę pałacu w stylu neogotyckim rozpoczął w 1856 roku Hugo von Donnersmarck, prawdopodobnie w miejscu starszego dworu. Budowę ukończył jego syn Łazarz IV, który zamieszkał w nim jeszcze za życia swojego ojca. Pałac był jedną z głównych siedzib bytomsko-siemianowickiej katolickiej linii Donnersmarcków. W roku 1929 pałac odziedziczył Łazarz V. W 1945 r. dobra Donnersmarcków zostały przejęte przez państwo polskie, a sam pałac przeznaczono na szkołę rolniczą, która mieściła się tam przez sześćdziesiąt lat. Początkowo było to trzyletnie Państwowe Gimnazjum Gospodarstwa Wiejskiego, od 1949 – Liceum Rolnicze, a ostatnio Zespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego. W tym okresie rezydencja Donnersmarcków uległa daleko idącym zmianom. Niektóre sale przedzielono ścianami i przerobiono na klasy, a w dawnej kaplicy, gdy w pałacu działał jeszcze internat (do 1970 r.), mieściły się umywalnie i toalety. W pobliżu pałacu znajduje się park krajobrazowy z połowy XIX wieku z zabytkowym starodrzewiem, trzema bramami i budynkami gospodarczymi. Obecnie pałac z otaczającym parkiem jest wpisany do "Rejestru zabytków województwa śląskiego" i jest własnością Starostwa w Tarnowskich Górach. Od 2006 r. w pałacu mieści się Galeria "Barwy Śląska", prezentująca zbiory malarstwa intuicyjnego, ze zbiorów Gerarda Stanisława Trefonia. Po podjęciu decyzji o utworzeniu w tym miejscu Centrum Kultury Śląskiej mocno podupadły obiekt poddano kompleksowemu remontowi (2010 – 2012), który przywrócił pierwotny wygląd zachowanym we wnętrzach elementom dekoracyjnym, takim jak schody i drewniane balustrady na reprezentacyjnej klatce schodowej, boazeria w sionce, przypadkiem odkryty plafon w jednym z pomieszczeń na parterze oraz słynny sejf Donnersmarcków, w którym prz chowywali pieniądze pochodzące z wyścigów konnych (za Hugona I były to główne zawody tego typu na Śląsku). I etap remontu został ukończony w 2013 r. Od 1 stycznia 2013 r. działa tu Centrum Kultury Śląskiej. Po zakończeniu niezbędnych przygotowań i instalacji pierwszych wystaw Centrum formalnie otworzyło swoje podwoje dla zwiedzających z dniem 2 maja 2013 r.
W parku występuje wiele gatunków drzew i krzewów, wśród których dominują gatunki liściaste, głównie pochodzenia krajowego tj. lipy, buki, klony, jesiony, dęby, kasztanowce. Cenne okazy drzew zgromadzone są przy głównej alei parkowej. Są nimi: dwa buki zwyczajne o obwodzie 380 cm i 390 cm, dąb szypułkowy o obwodzie 350 cm, jesion 370 cm i 340 cm, lipa drobnolistna 350 cm, wiąz górski 350 cm, tulipanowiec o obwodzie 230 cm. Ciekawostką przyrodniczą jest platan klonolistny (o obwodzie 320 cm), który jest symbolem przetrwania. Kilka lat temu został powalony przez piorun, ale wrośnięty gałęziami korony w ziemię, wciąż żyje, kwitnie i owocuje.
Umieszczone zdjęcia wykonano: maj 2014