Margoninmiasto w województwie wielkopolskim, w powiecie chodzieskim nad raeką Margoninką i Jeziorem Margonińskim.
Margonin powstał z niewielkiej osady, która już we wczesnym średniowieczu istniała nad Jeziorem Margonińskim. Znajdujące się tam dwa grodziska dały początek osiedlu miejskiemu. Pierwsza pisana notka pochodzi z 15 maja 1364 roku. Osada prawa miejskie otrzymała przed 1402 rokiem, a w wyniku starań Joanny Gembickiej prawa te odnowiono w 1696 roku. Margonin był wtedy miastem prywatnym. Wiadomo jednak że ok. 1450 roku miasto opasane było fortyfikacjami miejskim. Rok 1772 przyniósł stagnację miasta które zostało wcielone do Prus. Sytuacja ta trwała do roku 1807 kiedy to Margonin zostaje wcielony do Księstwa Warszawskiego i przez następne 8 lat pod jego rządami się znajduje. Wiek XVIII to okres szybkiego rozwoju miasta, rozwija się rzemiosło, handel, usługi. Szczególnie dobrze rozwinęło się sukiennictwo. Obraz tegoż szybkiego rozwoju potwierdza fakt, iż w 1818 roku miasto Margonin zamieszkiwało 1640 mieszkańców. Kolejny rozwój miasto przeżywa w związku z wybudowaniem linii kolejowej łączącej Chodzież z Gołańczą ze stacją kolejową. Fakt ten nastąpił w 1908 roku. Rozwój miasta przerwało powstanie wielkopolskie. Powstańcy wkroczyli do miasta 6 stycznia 1919 roku, jednakże dopiero po ponad roku zakończyły się rządy pruskie w Margoninie. Miało to miejsce 18 stycznia 1920 roku. W okresie międzywojennym miasto rozwijało się wolno i ospale. 5 września wojska niemieckie opanowały Margonin, a dla mieszkańców rozpoczął się okres terroru hitlerowskiego. Miasto Margonin zostało wyzwolone 22 stycznia 1945 roku. Po wojnie nastąpiła odbudowa i rozbudowa miasta, które stało się lokalnym ośrodkiem usługowo-handlowym z rozwiniętymi funkcjami ośrodka turystycznego. Nazwa miasta pochodzi najprawdopodobniej od jakiegoś imienia zaczynającego się od przedrostka Marg-; historykom nie udało się jednak ustalić konkretnej osoby. Według miejscowej legendy nazwa pochodzi od imienia krzyżackiego rycerza Margo, który zachwycił się urodą córki właściciela wsi Sułaszewo - Niny. Po uprowadzeniu dziewczyny osiadł on we dworze nad jeziorem, wokół którego rozwinęła się osada.
W XVI wieku feudalni właściciele Margonina wybudowali w odległości 2 km od miasta dwór – pałac w stylu gotyckim i tę część posiadłości ziemskiej nazwano Margońska Wieś. Byli nimi początkowo Rozdrażewscy, a następnie Gembiccy. W drugiej połowie XVIII wieku posiadłość ziemską otrzymała Marianna Ciecierska, która wyszła za mąż za Franciszka Skórzewskiego. Za staraniem hr. Skórzewskiej, “damy dworu” Fryderyka II Wielkiego, ziemie te w 1772 roku przeszły pod panowanie pruskie. W 1788 roku posiadłość ziemską objął hr. Fryderyk Skórzewski, któremu przypisuje się założenie właściwego parku w stylu krajobrazowym. Najstarszy syn Fryderyka – Heliodor, który prawdopodobnie obawiał się konfiskaty majątku, sprzedał go w 1837 roku bankierowi Ludwikowi Lessingowi z Berlina. W 1842 roku majątek kupił Carl August von Schwichow. Zastał on posiadłość w bardzo złym stanie. W latach 1842-53 pałac został rozbudowany w stylu neogotyckim i przystosowany do potrzeb właściciela zgodnie z projektem Stulera. W tym stylu zachował się do czasów obecnych. Wybudowano również szklarnie, zabudowania gospodarcze, spichlerz. Ówczesny właściciel zaopiekował się we właściwy sposób parkiem, znacznie go poszerzając, a przez odpowiednie nasadzanie przekształcił go w park leśny. W 1898 roku majątek przejęła komisja kolonizacyjna, przeprowadzając parcelację gruntów dla niemieckich kolonizatorów. Pałac z parkiem został wydzielony z parcelacji i przydzielony zakonnikom z Hanoweru. W roku 1905 zakonnicy opuścili pałac. Obiekt został przeznaczony wraz z pałacem na Królewską Szkołę Leśną, która istniała do roku 1916. Na cele szkolnictwa dobudowano od strony zachodniej skrzydło oraz gruntownie przebudowano pałac od wewnątrz. Przypuszczać należy, że również park został odpowiednio przystosowany do potrzeb szkolnictwa leśnego. Po I wojnie światowej, jesienią 1921 r., w pałacu otworzono Państwową Szkołę dla Leśniczych. Do pałacu dobudowano część przeznaczoną na mieszkania dla personelu. Druga wojna światowa spowodowała dotkliwe straty. Uległo zniszczeniu 30% zbiorów szkolnych, biblioteka oraz powstały straty w drzewostanie. W latach 1945-1957 w pałacu działały kolejno: Gimnazjum Leśne, Liceum Leśne I i II stopnia oraz Technikum Leśne. Park traktowany był jako baza dydaktyczna i służył szkoleniu młodych leśników. Po likwidacji szkół pałac pełnił funkcję ośrodka szkoleniowego dla kadry leśnej.
Park - w parku występowanie 61 gatunków i odmian drzew oraz 17 gatunków krzewów. Pomierzono ogółem 1755 drzew. Gatunkiem ilościowo najbardziej rozpowszechnionym na terenie parku jest klon pospolity stanowiący 17% ogólnej liczby drzew. Do gatunków dominujących należą również: lipa drobnolistna 14%, grab pospolity 9%, kasztanowiec zwyczajny 7%, robinia biała 6%. Wymienione drzewa stanowią powyżej 70% drzew w parku. W dalszej kolejności występują: świerk pospolity, buk pospolity, klon jawor i modrzew europejski. Aktualnie zarejestrowanych jako pomniki przyrody jest 6 okazów: dąb bezszypułkowy (o pierśnicy 345 cm), żywotnik olbrzymi (65 cm), modrzew europejski (121 cm), świerk pospolity (110 cm), buk pospolity z licznymi konarami (260 cm) oraz platan zachodni (117 cm). Proponuje się do zaliczenia w poczet pomników przyrody kolejnych 24 drzew z następujących gatunków: lipa drobnolistna, dąb szypułkowy, buk pospolity, klon pospolity, grab pospolity, żywotnik olbrzymi i jesion wyniosły. Starsze drzewa rosnące w otoczeniu pałacu pochodzą z wcześniejszego okresu, tj. założenia właściwego parku krajobrazowego przez hr. Skórzewskiego. Dużą ozdobą parku są występujące w nim krzewy kwitnące w różnych porach roku, np.: jaśminowiec wonny, głóg, dzika róża, śnieguliczka biała czy też lilak pospolity, a także stanowiska roślin zielnych zwiastujących wiosnę. Są wśród nich: zawilec żółty, przylaszczka pospolita, fiołek wiosenny, śnieżyczka przebiśnieg. Park nie jest pozbawiony również świata zwierzęcego. Można w nim spotkać np. wiewiórki, dzięcioły, sarny oraz wyjątkowo dużych rozmiarów ślimaki winniczki. Park jest ozdobą pałacu oraz pełni funkcję dydaktyczną dla młodzieży regionu. Jest jednym z atrakcyjnych obiektów wyznaczonych na szlakach turystycznych oraz dumą całej okolicy.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2010