Dubieckowieś w województwie podkarpackim, w powiecie przemyskim, w gminie Dubiecko, położona nad rzeką San, na Pogórzu Dynowskim; siedziba gminy Dubiecko. Do 1934 r. miasto.
W 1389 roku Władysław Jagiełło nadał w wieczyste posiadanie wieś królewską Dubiecko Piotrowi Kmicie. Miejscowość prawa miejskie otrzymała 24 sierpnia 1407 przywilejem króla Władysława II Jagiełły dzięki staraniom Piotra Kmity, wojewody sandomierskiego, który przeniósł i lokował miasto z pobliskiej Ruskiej Wsi. Piotr Kmita w roku 1407 ufundował i uposażył w Dubiecku pierwsza parafię i kościół pw. św. Mikołaja, Stanisława i Marcina. Kościół ten oraz następne uposażył jego syn Mikołaj Kmita, a po nim, w roku 1447, Dobiesław Kmita, wojewoda lubelski, wnuk Piotra. Pod koniec XV wieku w Dubiecku funkcjonowały poza kościołem parafialnym kościół, szpital oraz kolegium kapłańskie mansjonarzy. W 1551 roku przeniósł się Stanisław Mateusz Stadnicki z Niedźwiedzia do Dubiecka i zaczął popularyzować reformację w Przemyskim. Jako właściciel Dubiecka skasował dobra katolików, a kościół zamienia na zbór kalwiński. Pierwszym kaznodzieją został mianowany przez Stadnickiego Albert z Iłży, apostata. W Dubiecku znaleźli schronienie i protekcję dwaj reformatorzy, Jerzy Tobołka i Andrzej z Dynowa, obaj wyklęci przez kościół rzymskokatolicki oraz przebywał tu Wojciech z Iłży. W Dubiecku rozpoczęto odprawiać nabożeństwa luterańskie z liturgią po polsku i zaczęto szerzyć żywą propagandę różnowierstwa. W 1552 roku biskup Dziaduski rzucił na Stadnickiego ekskomunikę, pozbawiając go wszelkich dostojeństw i honorów oraz dóbr ruchomych i nieruchomych. W odpowiedzi w 1554 r. Stadnicki zajął kościół katolicki w Dubiecku. Stanisław Diabeł Stadnicki urodził się około 1551 roku w Dubiecku, jako pierwszy syn Stanisława Mateusza Stadnickiego, ożenionego z Barbarą, siostrą Samuela Zborowskiego. Wikary z Niedźwiedzia ochrzcił w obrzędzie luterańskim nowo narodzonego syna Stadnickiego. Po kilkudziesięciu latach dzięki protekcji Stanisława Stadnickiego w Dubiecku powstały szkoły dla młodzieży uczące zasad reformacji. Organizacją szkół zajmuje się w tym czasie przybyły z Krakowa Franciszek Stankar oraz Grzegorz Orszak. Okres reformacji przetrwał tu do roku 1588, kiedy to syn Stanisława Andrzej Stadnicki, pan włości Dubiecka zwrócił dobra kościelne katolikom. W roku 1588 Dubiecko przeszedł również w posiadanie rodu Krasickich z Siecina. Przez pewien czas proboszczem miejscowej parafii oraz przełożonym szpitala był ks. Andrzej Bobola, syn Hieronima i Katarzyny – kuzyn świętego Andrzeja Boboli. Do roku 1624 funkcjonuje w Dubiecku drukarnia kalwińska prowadzona przez Jana Szeligę. W roku 1626 Grzegorz Krasicki, przebudowując zamek, zburzył istniejący kościół, a następnie ufundował nową świątynię pw. Podwyższenia Krzyża Świętego na przedmieściach Dubiecka. Na początku XVIII wieku w jego miejscu powstanie nowy, murowany kościół pw. św. Apostołów Szymona i Judy, którego konsekracji w roku 1755 dokona biskup przemyski Wacław Hieronim Sierakowski. Kościół ten powstał dzięki fundacji Anny ze Starzechowskich Krasickiej, której portret znajduje się w świątyni do dnia dzisiejszego. W połowie XIX wieku właścicielami posiadłości tybularnej w Dubiecku z Czerwonką byli Aleksander i Henryka hr. Krasiccy. W 1893 właścicielem posiadłości tybularnej w Dubiecku był Isak Kanner. Po Krasickich zamek w Dubiecku przeszedł prawem spadku na hrabiów Konarskich. W roku 1880 miasto zamieszkiwało 690 katolików, 700 wyznawców judaizmu oraz 114 unitów. Większość mieszkańców pod koniec XIX wieku trudniła się bednarstwem oraz szewstwem.
Prawa miejskie miejscowość utraciła w roku 1934.
Teren parku i otoczenie zamku są bardzo pięknie utrzymane, widać tam dbałość o szczegóły. Podczas naszego pobytu w zamku zjawiła się wycieczka rowerowa i w ten sposób dowiedzieliśmy się, że obiekt ten posiada rekomendację MPR – Miejsca Przyjaznego Rowerzystom na Wschodnim Szlaku Rowerowym Green Velo.
Średniowieczny zamek szlachecki przebudowany w pałac klasycystyczno-neogotycki. Zamek posiadał kształt czworoboku z dziedzińcem po środku i dwoma równoległymi skrzydłami mieszkalnymi. Całość otaczały mury z 4 basztami i fosa. Obiekt w Dubiecku jest zamkiem tylko z nazwy. Pałac zbudowany w połowie XVI wieku przez Stanisława Stadnickiego był wielokrotnie przebudowywany. Obecny wygląd nadano mu w XIX i XX wieku. Kształt zawdzięcza prywatnemu inwestorowi, który gruntownie wyremontował zniszczoną posiadłość Krasickich. A wnętrza urządzono na nowo w XXI stuleciu. Składa się z głównego piętrowego budynku, zachodniej dobudówki w formie prostokątnej wieży i bocznej parterowej oficyny, zakończonej niewielką basztą. O ile sam korpus posiada cechy stylu klasycystycznego to dobudówka-wieża, oficyna i baszta są neogotyckie. Tylko 2 podpiwniczone izby na parterze od północy posiadają mury XVII-wiecznego zamku Stadnickich, w tym narożny skarbczyk. Poza tym piwnice dawnego skrzydła południowego znajdują się pod ziemią trawnika, przed frontem pałacu.
Wewnątrz pałacu mieści się luksusowy hotel z restauracją i centrum konferencyjne.
W pałacu Muzeum Biograficzne Ignacego Krasickiego, biskupa poety, przed pałacem jego pomnik.
Wokół pałacu znajduje się mała fosa z kamiennym mostem, staw i park z unikatowymi gatunkami drzew założony w XVIII w. przez Różę Charczewską, zonę Antoniego Krasickiego i bratową Ignacego Krasińskiego. Spacerując alejkami parku możemy podziwiać liczne pomniki przyrody m.in. okazałe dęby czy klony. Najokazalszy jest dąb szypułkowy o obwodzie pnia 633 cm w 2013 roku, posiadający wyjątkowo wysoki i walcowaty pień.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2012