Korfantówmiasto w województwie opolskim, w powiecie nyskim, położone na Nizinie Śląskiej, w dolinie rzeki Ścinawy Niemodlińskiej, historycznie na Górnym Śląsku.
W pierwszych wzmiankach historycznych Korfantów występuje jako osada o nazwie Hurthland. W 1347 roku książę Bolko Niemodliński nazywał tę miejscowość Fredeland, co oznaczało "spokojny kraj". Nazwa ta przetrwała do 1945 r., choć na przestrzeni wieków ulegała różnym zmianom: Ferlondt, Friedland, Fyrląd, Fryląd. Obecna nazwa Korfantow nadana została miastu bez historycznego uzasadnienia po II wojnie światowej na cześć Wojciecha Korfantego, działacza śląskiego. Tereny obecnego Korfantowa mają długą historię wywodzącą się jeszcze z czasów prehistorycznych i starożytnych, ale udokumentowane dzieje miasteczka sięgają ponad 600 lat wstecz. Miejscowość ta nigdy nie była obwarowana, a w średniowieczu przeważała tu ludność polska, o czym świadczą polskie nazwiska i uprawiane przeważnie w języku polskim praktyki religijne. Korfantów kilkakrotnie zmieniał swoją przynależność polityczną i status. Prawa miejskie uzyskał prawdopodobnie w 2 połowie XIV. Po przyłączeniu do Prus stracił je na pewien okres i był osada targową. Status miasta odzyskał w 1867 roku, ale po II wojnie światowej utracił go ponownie. W 1993 roku Korfantów po raz trzeci w swojej historii został miastem. Do 1313 r. miejscowość należała do piastowskiego księstwa opolskiego i wraz z nim od 1327 podlegała czeskiemu zwierzchnictwu, a od 1527 r. - monarchii habsburskiej. W roku 1742 Korfantów został przyłączony do Prus. Przez wiele lat wraz z okolicznymi wioskami stanowił własność prywatną. W XV wieku pozostawał w rękach hrabiów Beroschinsky, później stał się znowu miastem książęcym. Od lat trzydziestych XVI w. panem tutejszego zamku był Gotsche Schaf, a w 1594 roku Korfantów sprzedany został Fryderykowi Denewitz za sumę 2 tys. talarów. Później miasto było własnością szlacheckich rodów Mettich, Buchta i Nowagk. W 1681 r. podczas epidemii dżumy zmarł Henryk Wacław Nowagk. Rok później wdowa po nim wyszła ponownie za mąż i w ten sposób majątek wraz miastem przejęła bawarska rodzina Burghausów, panująca tu do 1885 r. Ostatnimi właścicielami dóbr korfantowskich była rodzina Pucklerów, którzy zarządzali majątkiem do 1945 r. Na przestrzeni ponad 600 lat Korfantów wielokrotnie nawiedzały groźne epidemie. Jedna z najstraszliwszych wybuchła w 1560 roku. Stare źródła podają, że wymarła wówczas większość mieszkańców. Ocaleć miało tylko 12 mieszczan i dwie córki właścicieli. Mieszkańców dziesiątkowały też zarazy: dżumy w 1681 roku i cholery w 1885 r. Pięciokrotnie miasteczko zostało zniszczone przez pożary. Korfantowa nie omijały także wojny. Kronika parafialna mówi o "szczególnie ciężkich stratach Starej Jamki, Niesiebędowic i Korfantowa" w okresie wojny trzydziestoletniej. W 1807 roku w mieście zjawili się żołnierze napoleońscy, a w 1812 byli tu Tatarzy i Kozacy. Warto wspomnieć, że w 1741 roku w Korfantowie gościł król Fryderyk II wraz z wojskami pruskimi. Groźne pożary wybuchały kolejno w latach 1675, 1792, 1807, 1812 i 1848. Jeden z pożarów został zaprószony przez stacjonujących w Korfantowie bawarskich żołnierzy służących w armii napoleońskiej. Było to w 1807 roku. Spłonęło wówczas aż 56 drewnianych zabudowań w rynku oraz owczarnia należąca do majątku. Tragiczny rozdział historii Korfantowa i okolic to rok 1945. Miasto zostało kilkakrotnie zbombardowane prze radzieckie samoloty, gdyż wojska niemieckie stworzyły tu mocny punkt oporu. Zginęło 170 żołnierzy radzieckich, do niewoli dostało się 135 żołnierzy i oficerów niemieckich. Dużo ofiar było też wśród ludności cywilnej. Wówczas Korfantów opuściła prawie cała zamieszkująca go dotąd ludność niemiecka.
Kościół Świętej Trójcy stoi na niewielkim wzgórzu, w północnej części Korfantowa - miasta leżącego w powiecie nyskim, w województwie opolskim. Data powstania kościoła nie jest znana. Na podstawie wyglądu portalu wejścia głównego można jednak przyjąć, że został wzniesiony pod koniec XIII w.
- Projekt kościoła - pierwszy projekt przebudowy kościoła pochodził z 1900 r., a jego autorem był miejscowy architekt Kuschel. W 1904 r. projekt przygotowuje Ludwig Schneider z Opola lecz zostaje odrzucony. Radca Schalk był autorem trzech kolejnych wizji przebudowy: 1904, 1907, 1908. Do realizacji przyjęto projekt z 1908 roku. Według niej do barokowej wieży z 1751 r., miał być dobudowany neobarokowy budynek nawowy. Został on zaprojektowany na planie krzyża łacińskiego. Dominującą bryłą nowego kościoła stała się nawa główna (długość 37, 7 m., szerokość 12, 5 m.).
- Portal wejścia głównego - u podstawy wieży znajduje się granitowy portal wejścia głównego. Jest to najstarsza część kościoła, pochodzi z końca XIII w. O profilu uskokowym, ozdobionym dekoracją z kolumienek, kapiteli i archiwoltą w kształcie łuku ostrego.
- Wieża kościelna - do połowy XVIII w. wieża kościelna w połowie była murowana, posiadała drewnianą nadstawę z zegarem i trzema dzwonami. W 1751 r. przebudowano górną część wieży nadając jej barokowy charakter.
- Chrzcielnica - marmurowa chrzcielnica oparta o plan ośmioboku. Odbiega od wystroju neobarokowego świątyni (przełom XVIII i XIX w.).
- Rzeźba „Chrystusa ukrzyżowanego” - rzeźbę wykonano pod koniec XIX w. w Oberammergau (Bawaria). Do kościoła trafiła w latach 20. XX w. jako dar miejscowej rodziny Thielmann.
- Świeczniki procesyjne - W zachodnim krańcu naw bocznych możemy obejrzeć świeczniki procesyjne cechów rzemieślniczych: piekarzy, kuśnierzy, masarzy, szewców, stolarzy i krawców. Pochodzą z XVIII i XIX w. (najstarszy z 1778 r.).
- Prezbiterium - w 1925 r. rozpoczęto przebudowę tylnej ściany prezbiterium i nastawy ołtarza głównego. Projektodawcą i głównym wykonawcą przedsięwzięcia był Hans Schlicht z Wrocławia. Centralna częścią zespołu figuralnego prezbiterium jest motyw Trójcy świętej w otoczeniu 11 aniołów. Obok (od lewej): „Powrót syna marnotrawnego”, posąg Piusa X, św. Piotr i Paweł oraz św. Bonifacy, dalej „Uzdrowienie Tobiasza”. Powyżej figury dziesięciu apostołów.
- Wystrój kościoła - obok obrazów drogi krzyżowej istotnym elementem dekoracyjnym kościoła są ołtarze boczne i figury przyścienne. Ołtarzy, oprócz głównego, jest 4: (od ściany północnej) Serca Jezusowego, Świętego Józefa, Matki Boskiej Różańcowej i Świętej Teresy, natomiast figur 9: (od ściany północnej) św. Jan Nepomucen, św. Joachim, św. Anna, św. Alojzy, św. Elżbieta z Turyngii, św. Antoni, św. Jadwiga Śląska, św. Roch i św. Józef.
Pałac został wzniesiony w 1616 r. z fundacji Pilchnera. Przebudowywano go dwukrotnie: w XVIII i w II połowie wieku XIX. Budowla usytuowana jest na północno zachodnim skraju miasta, na niewielkim wzgórzu, na rzucie podkowy o trzech skrzydłach zamykających czworoboczny dziedziniec wewnętrzny, otwarty od zachodu. Od wschodu układ pałacowy zamyka dziedziniec z budynkiem bramnym i oficynami. Po wojnie opustoszały pałac stał się łatwym łupem dla wszelkiego rodzaju szabrowników. W latach 60. XX w. pałac był już ruiną. Po zakończeniu II wojny światowej mieściła się w nim siedziba polskiej grupy administracyjnej. Obecnie pałac wraz z kompleksem współczesnych budynków szpitalnych mieści Opolskie Centrum Rehabilitacji. Pałac, do 1945 roku, był siedzibą właścicieli majątku Friedland, rodów: Beroschinsky, Schaff Gotsch, Redern, Denewitz, Mettich, Buchta, Nowagk, Burghauss i Pückler. Z pałacu widać w oddali Kościół Trójcy Świętej w Korfantowie.Park krajobrazowy wraz z kompleksem leśnym przylega do zamku od północy. Założony ok. 1800r, a przebudowany w 2. poł XIX w. pierwotnie dzielił się na dwie części, Jeleni Ogród i Starą Bażanciarnię. Na terenie parku rosną trzy pomniki przyrody- dęby szypułkowe liczące ok. 350-450 lat.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2010