Oporówwieś, dawniej miasto, położona w województwie łódzkim, w powiecie kutnowskim, w gminie Oporów.
W XIV, XV i XVI wieku Oporów był siedzibą rodową sławnej rodziny możnowładczej Oporowskich herbu Sulima. Wojewoda łęczycki Mikołaj z Oporowa lokował tu w latach 1399-1424 miasto i zbudował warownię - fortalicjum. Jego syn - Władysław z Oporowa - arcybiskup gnieźnieński wzniósł w Oporowie obronny zamek, istniejący do dziś oraz ufundował w 1453 klasztor oo. paulinów, obecnie w klasztorze przebywa trzech zakonników. Miasteczko Oporów znajdujące się na terenie dzisiejszego cmentarza nie rozwijało się jednak zbyt pomyślnie, licząc w XVI wieku najwyżej 37 domów i około 250 mieszkańców. Z rzemieślników mieszkali tu głównie rzeźnicy, piekarze, piwowarzy i gorzelnicy. Większość mieszczan utrzymywała się jednak z pracy na roli. Podczas potopu szwedzkiego w 1655 roku zostało spalone i w następnych wiekach utraciło prawa miejskie
Muzeum Zamek w Oporowie, zamek Oporowskich – ceglany zamek wzniesiony w stylu gotyckim w latach 1434-1449 we wsi Oporów pod Kutnem przez biskupa kujawskiego Władysława Oporowskiego. Dawniej stanowił centrum rozległych dóbr ziemskich rodu Oporowskich herbu Sulima. W 2007 wpisany do Państwowego Rejestru Muzeów. Zaczątkiem zespołu zamkowego była rycerska wieża mieszkalna, wzniesiona na początku XV w. na sztucznej wyspie, usypanej pośrodku jednej z odnóg rzeki Słudwi. Później powstały mieszkalne budynki otaczające niewielki brukowy dziedziniec, mury obronne oraz półokrągła baszta z kaplicą na piętrze. Nad zamkiem góruje północno-zachodnia narożna wieża ozdobiona gotyckim sztyletem. Mimo wielu przebudów dokonanych w XVII, XVIII i XIX w. nastąpiły tylko niewielkie zmiany. Pozostały po nich renesansowe stropy, barokowe otwory okienne na piętrze, klasycystyczne sztukaterie. Z około 1840 pochodzi przybudówka na dziedzińcu, tzw. "kredens" oraz neogotycki portal bramy wjazdowej i taras przed mostem. Zamek otacza krajobrazowy park założony w pierwszej połowie XIX w.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016