Morskowieś położona w województwie śląskim, w powiecie zawierciańskim, w gminie Włodowice.
Wieś położona w końcu XVI wieku w powiecie lelowskim województwa krakowskiego była własnością klasztoru kanoników regularnych w Mstowie. Między Morskiem a Podlesicami na skalistym wzgórzu znajdują się ruiny zamku określanego w literaturze jako Morsko. Zamek, zwany w średniowieczu Bąkowcem, wzmiankują źródła po raz pierwszy w 1389 roku. Zamek wzniesiono z łamanego, miejscowego wapienia. Zajmował on wydłużony wierzchołek skalistego wzgórza. Do obecnych czasów zachowały się fragmenty murów. Do południowego zbocza wzgórza zamkowego przytyka budynek mieszkalny, wzniesiony w latach 1923-1933 przez arch. Witolda Czeczotta. Poniżej są współczesne budynki ośrodka wypoczynkowego.
Zamek Bąkowiec - prawdopodobnie został zbudowany w XIV lub na początku XV wieku. Wzmianka o Bąkowcu i jego dziedzicu Mikołaju Strzale, pochodzi z 1390 roku. Wiadomo, że w latach 1418-22 burgrabią zamku był Piotr, a w latach 1413-34 klucz bąkowiecki należał do Jana z Sieciechowic. W 1435 roku zamek wraz z przynależnymi dobrami przejął kasztelan sądecki Krystyn z Koziegłów i jego potomni. Zamek Bąkowiec był zamkiem rycerskim. Powstał na wyniosłej skale na planie nieregularnego, wydłużonego wieloboku (powierzchnia około 500 m2). Od strony wschodniej - łagodnego podejścia znajdowało się podzamcze o pow. 800 m2. Zamek, podobnie jak i inne tego typu obiekty wzniesiono z różnej wielkości kamieni wapiennych. Wewnętrzne partie murów budowano z kamiennego gruzu zalewanego dużą ilością zaprawy wapiennej. Zewnętrzne oblicowanie muru składało się ze starannie dobieranych kamieni. U podnóża skały, w zachodniej części znajduje się kuta w litej skale, prostokątna studnia, obecnie zasypana. Dziedziniec gospodarczy przylegający do zamku od strony wschodniej oddziela fosa i stożkowaty nasyp ziemny, na którym niegdyś stała owalna baszta. Przylegała do niej zapora oddzielająca majdan gospodarczy od zamku. Od strony południowej zamek prawdopodobnie zabezpieczał mur wzniesiony na naturalnym wybrzuszeniu skalnym. Wgłębienie terenowe zamknięte starannie obrobionym progiem skalnym wyznacza kierunek drogi z majdanu na zamek. Dalsza droga do zamku prowadziła przez system drabin i pomostów przymocowanych do skały. System obronny Morska był idealnie dostosowany do sytuacji terenowej, podobnie jak pobliskie zamki w Mirowie, Bobolicach i Ostrężniku, nie uwzględniał jednak zasad obronnych związanych z siłą ognia artyleryjskiego. W 1927 r. wzgórze z ruinami kupił architekt Witold Czeczot i u stóp skały zbudował dom z kamienia (1929-33). Po II wojnie światowej teren ten kupiły Zabrzańskie Zakłady Naprawcze Przemysłu Węglowego i zorganizowały tu ośrodek wypoczynkowy. Na terenie średniowiecznych fortyfikacji zamkowych i przylegającym do nich zbudowano kawiarnię z tarasem. W środkowej części nasypu oddzielającego majdan od zamku w miejscu kolistego wzniesienia, będącego podstawą baszty obronnej systemu dojazdowego do zamku, ustawiono wyciąg narciarski. W 1961 roku przeprowadzono konserwację ruin - podwyższono i zabezpieczono wtedy koronę murów zbudowanych z kamienia łamanego, opasujących szczyt skały. Na przeciwległych stronach skały zachowały się pozostałości zamkowych pomieszczeń na poziomie przyziemia. Od strony zachodniej można zobaczyć ścianę kamienną przylegającą do skały.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2011