Łowiczmiasto w województwie łódzkim, siedziba powiatu łowickiego, nad rzeką Bzurą, na północnym skraju Równiny Łowicko-Błońskiej.
Wczesnośredniowieczny gród obronny przy przeprawie przez Bzurę, wzmiankowany w 1136 r.; obok istniała osada targowa. Od XII (przed 1136) do XVIII w. Łowicz stanowił własność arcybiskupów gnieźnieńskich. W XIII w. pełnił rolę ośrodka kasztelanii. Nadanie praw miejskich nastąpiło pomiędzy 1342 a 1359 r. W XV w. Łowicz zamienił się w duży ośrodek administracyjno-gospodarczy dóbr arcybiskupich (tzw. księstwo łowickie). Rozwojowi miasta sprzyjały przywileje królewskie i nadawane przez arcybiskupów. W XV w. dokonała się rozbudowa przestrzenna Łowicza, m.in. w 1419 r. założono Nowe Miasto. Rozwinął się duży ośrodek rzemieślniczy (m.in. sukiennictwo i kaflarstwo), handlowy i kulturalny (drukarnia założona w 1566 r.). Jednakże rozkwit Łowicza zahamowany został m.in. przez najazd szwedzki w połowie XVII w. Ponowne ożywienie przypadło na drugą połowę XVIII w. W okresie 1785–1794 funkcjonowała manufaktura płóciennicza. W 1793 r. Łowicz znalazł się w zaborze pruskim. W 1795 r. dobra kościelne włączono do dóbr rządowych. Od 1807 r. należała do Księstwa Warszawskiego, gdzie pełnił rolę siedziby powiatu. Księstwo łowickie cesarz Napoleon I podarował następnie francuskiego marszałkowi L.N. Davoutowi. Od 1815 r. Łowicz leżał w zaborze rosyjskim (Królestwo Polskie), a od 1816 r. miał status siedziby obwodu sochaczewskiego. W 1820 r. car rosyjski Aleksander I podarował księstwo łowickie wielkiemu księciu Konstantemu i jego żonie Joannie Grudzińskiej. Później Łowicz wraz z księstwem dziedziczyli kolejni carowie. W XIX w. Łowicz stanowił ośrodek rzemieślniczo-handlowy. Odbywały się w nim jedne z największych w Królestwie Polskim jarmarki bydła i produktów rolnych. Rozwój gospodarczy w drugiej połowie XIX w. związany z uruchomieniem w 1845 r. połączenia kolejowego (Kolej Warszawsko-Bydgoska). Powstał wówczas drobny przemysł spożywczy, metalowy i ceramiczny. W okresie międzywojennym Łowicz stanowił ośrodek regionu rolniczego. We wrześniu 1939 r. w okolicy miały miejsce zacięte walki polsko-niemieckie, toczone w ramach bitwy nad Bzurą. W czasie okupacji niemieckiej, we wrześniu 1939 r. utworzono obóz dla jeńców polskich. W latach 1940–1941 w mieście funkcjonowało getto. Przetrzymywano w nim ponad 8,2 tys. osób, wywiezionych następnie do getta warszawskiego. Łowicz i okolice stanowiły rejon działalności partyzanckiej Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich, Narodowej Organizacji Wojskowej-Narodowych Sił Zbrojnych. W 1945 r. nastąpiły deportacje przez NKWD członków polskich organizacji niepodległościowych w głąb ZSRR. Partyzantka antykomunistyczna funkcjonowała do 1947 r. W okresie 1918–1975 i od 1999 r. w Łowiczu znajduje się siedziba powiatu. Na początku 1971 r. miasto ośrodek ruchu strajkowego.
Układ urbanistyczny miasta - nietypowy i nieregularny, oparty na trzech równoległych ciągach ulic biegnących wzdłuż Bzury i łączących główne place: kwadratowy Stary Rynek i trójkątny Nowy Rynek, a także znacznie mniejszy Przyrynek.
Ratusz - budynek klasycystyczny wzniesiony w latach 1825-1828 według projektu Bonifacego Witkowskiego. Budynek murowany, prostokątny, dwukondygnacyjny, dwutraktowy. Na osi głównej portyk wgłębny o dwóch kolumnach. Nad bramą wieża boniowana z zegarem. Pomiędzy kondygnacjami piękny stiukowy fryz z motywami roślinnymi i gryfami. Na pierwszym piętrze sala posiedzeń bogato zdobiona fryzem malarskim autorstwa Józefa Lamparskiego z 1918 r. przedstawiającym herby 32 województw I Rzeczypospolitej, herby ziem Królestwa Polskiego i miasta Łowicza, oraz portrety: Kazimierza Wielkiego, Jana Łaskiego, Tadeusza Kościuszki, Stanisława Staszica i Henryka Sienkiewicza.
Muzeum – muzeum przybliżające historię Ziemi Łowickiej oraz kulturę Księżaków, mieszczące się pod adresem Stary Rynek 5/7 w Łowiczu. Budowę budynku z przeznaczeniem na seminarium duchowne Księży Misjonarzy ufundował arcybiskup Michał Radziejowski. Rozpoczęła się ona w 1689 według projektu architekta królewskiego - Tylmana z Gameren. Seminarium zostało erygowane przez arcybiskupa w 1700, ale prace architektoniczne trwały do 1730. Po przeniesieniu seminarium do Warszawy w 1820 budynek był w użytkowaniu Szkoły Wydziałowej prowadzonej przez księży pijarów oraz Szkoły Nauczycieli Elementarnych. W późniejszych czasach gmach spełniał różne funkcje (więzienie dla powstańców polskich, cerkiew prawosławna, Szkoła Realna). W latach II wojny światowej budynek został bardzo poważnie uszkodzony. Ocalało tylko jedno skrzydło mieszczące kaplicę św. Karola Boromeusza z freskami Michała Anioła Palloniego. Odbudowę trzech skrzydeł gmachu przeprowadzono w okresie 1950 – 1952. Muzeum ma tu swoją siedzibę od połowy lat pięćdziesiątych XXw. Do 1995 stanowiło oddział Muzeum Narodowego w Warszawie
Bazylika katedralna Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja - kościół znajdujący się przy Starym Rynku, nazywany "Mazowieckim Wawelem", miejsce wiecznego spoczynku 12 arcybiskupów gnieźnieńskich i prymasów Polski, którzy od 1136 często rezydowali w będącym ich własnością Łowiczu. Ponieważ prymasi Polski byli z tytułu pełnionych przez siebie urzędów kościelnych jednocześnie interreksami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, od 1572 w czasach bezkrólewia, kościół pełnił tymczasową funkcję najważniejszej świątyni Rzeczypospolitej.
Pomnik Jana Pawła II - stoi na Starym Rynku obok bazyliki. Jego autorem jest rzeźbiarz Stanisław Słonina.
Kościół Matki Bożej Łaskawej i św. Wojciecha - kościół znajdujący się przy ul. Pijarskiej w Łowiczu, siedziba Ojców Pijarów. Zbudowany został w stylu barokowym w latach 1672 -1680. Do znanych z imienia fundatorów należeli Jan Szamowski – kasztelan gostyński oraz Wojciech Zimny – chłop z Bobrownik. Na przełomie wieków XVII i XVIII został rozbudowany z fundacji arcybiskupa Michała Radziejowskiego. Kościół został uroczyście konsekrowany w lipcu 1749 roku. Od początku gospodarzami kościoła byli Ojcowie Pijarzy. W kościele znajdują się freski przypisywane włoskiemu malarzowi Michelangelo Palloniemu.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016