miasto w województwie wielkopolskim, siedziba powiatu jarocińskiego i gminy Jarocin. Położone w Kaliskiem, na Wysoczyźnie Kaliskiej.
Wykopaliska archeologiczne potwierdzają obecność na tutejszych ziemiach wędrujących grup zbieracko – łowieckich już przed 4500 rokiem p.n.e. Ślady pierwszego osadnictwa, związane ze społeczeństwami myśliwskimi i pasterskimi, datuje się na neolit (4500–1800 p.n.e.). W ciągu kolejnych tysiącleci w okolicy pojawiło się kilka grup wysoko rozwiniętej kultury łużyckiej, a później – kultury przeworskiej i wpływów rzymskich. Prawdopodobnie już od wczesnego średniowiecza miejscowe osadnictwo podporządkowane było strukturze grodowej. Pierwsza wzmianka o Jarocinie pochodzi z dokumentu datowanego na rok 1257, nie jest on jednak uznawany za wiarygodny, bowiem zdania dotyczące Jarocina zostały w nim uzupełnione przez XIV-wiecznego fałszerza. Za najwcześniejsze potwierdzenie istnienia osady i jednocześnie posiadania przez nią statusu miasta przyjmuje się więc rzekomy dokument Przemysła II z 1283 – również sfałszowany, ale najprawdopodobniej niedługo po tej dacie, i w związku z tym wykazujący dobrą znajomość realiów Wielkopolski tego czasu. Na tej podstawie jako datę lokacji miasta przyjmuje się ostatnią ćwierć XIII w. Przez długi czas jeden z ważniejszych ośrodków rzemieślniczo-handlowych Wielkopolski (na przełomie XII i XIV wieku 8 jarmarków rocznie). O zamożności mieszkańców w tym okresie (XV wiek) świadczy liczba 23 studentów pobierających nauki w Krakowie. Podupadł w XVII wieku po wojnach szwedzkich. Ponownie zaczął szybciej się rozwijać po powstaniu węzła kolejowego na przełomie XIX i XX wieku. 27 grudnia 1918 wybuchło powstanie wielkopolskie. Powstańcy opanowali punkty strategiczne miasta: pocztę i dworzec kolejowy, uniemożliwiając ewentualne transporty wojsk niemieckich. Jarocin został ostatecznie przejęty przez oddziały polskie 1 stycznia 1919. Przed 1975 i od 1999 siedziba powiatu jarocińskiego. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. kaliskiego. Od lat 70. XX w. miasto znane z festiwali muzyki młodzieżowej – Wielkopolskie Rytmy Młodych (1970–1979), Ogólnopolski Przegląd Muzyki Młodej Generacji (1980–1982), Festiwal Muzyków Rockowych (1983–1994).
Rynek z zabytkowymi kamienicami - rynek w Jarocinie zbudowany jest w postaci czworokąta. Otaczają go pięknie odnowione domy kalenicowe i szczytowe; kilka najstarszych z nich pochodzi już z pierwszej połowy XIX wieku. Na środku rynku znajduje się barokowy ratusz.
Ratusz - podcieniowy barokowy budynek wybudowany w latach 1799-1804, na środku miejskiego Rynku. Poprzednia siedziba władz miejskich spłonęła podczas wielkiego pożaru w 1773 roku. Nowy ratusz został pierwotnie zbudowany jako dwupiętrowy z płaskim dachem. Kolejne przebudowy zmieniały jego wygląd, m.in. w 1854 i 1907 roku. Został wówczas obniżony do piętrowej budowli i zyskał łamany dach. W 1964 roku budynek został wpisany do rejestru zabytków. Ratusz przebudowywano jeszcze w latach 1983-1989, a w 2006 roku odnowiono go. Budynek jest zbudowany na planie kwadratu. Elewacja jest zdobiona pilastrami i szerokim gzymsem. Wszystkie cztery ściany wieńczą neobarokowe wystawki. Stanowi siedzibę władz miasta i jarocińskiego Muzeum Regionalnego.
Kościół parafialny pw. Św. Marcina z 1610, wieża z hełmem z XIX wieku, wyposażenie wnętrz z XVII wieku, barokowe, rokokowe, klasycystyczne, na murze zegar słoneczny. Wzmiankowany już w 1257r., usytuowany w pn-wsch. narożniku rynku. Wzniesiony jako jednonawowy obiekt gotycki z trójkątnie zamkniętym prezbiterium. W 1677r. od strony południowej dobudowano kaplicę Matki Boskiej Bolesnej będącej mauzoleum grobowym Radolińskich. W latach 1773-75 kościół poddano przebudowie barokowej, a od północy wzniesiono kaplicę Św. Stanisława Kostki. W 1838r. od zachodu dobudowano wieżę. Bryła zewnętrzna została ujednolicona w 1910r. Wyposażenie wnętrza barokowe i wczesnoklasycystyczne. W kruchcie tablica upamiętniająca fakt obrania Św. Marcina patronem miasta. Przed kościołem kamienna figura Św. Wawrzyńca z 1744r. Kompleks kościelny otoczony drewnianym krużgankiem z 1910r. W przykościelnym murze od strony rynku znajdują się tablice upamiętniające 13 poległych powstańców wielkopolskich i Kazimierza Barwickiego - działacza chórów ludowych na przełomie XIX i XXw. Od strony ulicy Kardynała Wyszyńskiego pomnikowy jesion wyniosły.
Poewangelicki kościół św Jerzego - przy ulicy Wrocławskiej znajduje się kościół pw. św. Jerzego. Jest to budowla jednonawowa z wieżą o ażurowym zwieńczeniu ostrosłupowym. Kościół jest nieotynkowany, zbudowany w tzw. stylu okrągłego łuku. Powstał w latach 1847-1848, a gruntownie odrestaurowany i przebudowany na styl neoromański został w 1894 roku. W latach 2002-2003 przeprowadzono remont kościoła, a w oknie wieży pojawił się witraż z patronem kościoła. Pierwotnie ewangelicy z terenów miasta należeli do zboru w Dobrzycy. Początkowo msze dla nich odprawiane były w sali ratusza miejskiego. Kościół pw. św. Jerzego od II wojny światowej jest świątynią katolicką.
Pałac Radolińskich - zbudownay w stylu neogotyku angielskiego w latach 1847-53 dla Władysława Radolińskiego wg projektu Fryderyka Augusta Stülera, a realizowany przez Würtemberga. Pałac wielokrotnie przebudowywany w XIX w. i na pocz. XX w. Ostatni etap przebudowy realizowany był w latach 1911-12 dla Hugona von Radolin-Radolińskiego wg projektów A. Frietschke. Skrzydło zach. i część środkowa pałacu spłonęły w 1917, odbudowane w 1948 r. Pałac złożony na planie prostokąta. Piętrowy, nakryty płaskim dachem, zwieńczony krenelażem. Część środkowa budynku wyniesiona wyżej, w zamierzeniu miała zastąpić wieżę i nadać całości charakter obronny, poprzedzona od frontu gankiem z balkonem. W wyniku przebudowy przekształcono część zachodnią, od wschodu dodano nowe skrzydło mieszkalne. Zmieniono grzebień krenelażowej attyki. Budynek pokryty tynkiem, co ujednolica charakter wszystkich części obiektu. We wnętrzu pałacu centralnie umieszczona sień i wielka sala od ogrodu. Sień dwukrotnie wyższa niż pozostałe wnętrza, była nakryta bogatym, angielskim stropem wspartym na czterech słupach, do pożaru w 1917 r mieściła najważniejsze pamiątki rodowe, portrety itp. W części zachodniej stworzono wspaniałe wnętrze biblioteki. Zachowały się schody i stolarka z neogotycką dekoracją. Pałac położony jest w parku krajobrazowym (pow. 30 ha) z resztkami założenia francuskiego, rozplanowany na nowo w poł. XIX w. wg projektu P. Lenné, (twórca ogrodów poczdamskich). W parku staw, amfiteatr i "Skarbczyk" - pozostałość zamku, przypuszczalnie średniowiecznego, wymienianego w dokumentach przed 1590 r, obecnie odnowiony mieści Muzeum Regionalne ze zbiorami etnograficznymi. W pałacu mieści się Ośrodek Kształcenia Bibliotekarzy Ministerstwa Kultury i Sztuki oraz Biblioteka Publiczna.
Park miejski-krajobrazowy jest jednym z najokazalszych parków w Wielkopolsce, założony został w poł. XIX na terenach ogrodu przyzamkowego - krajobrazowy kompleks o powierzchni ok. 30ha, Zaprojektował go Piotr Józef Lenne, znany projektant parków m.in. w Wiedniu, Berlinie i Wrocławiu. Spiętrzenie przepływającej przez kompleks rzeczki Lipówki pozwoliło na utworzenie malowniczego stawu. W 2002 roku zainstalowano na nim fontannę w kształcie blaszanego kwiatu. Cennym elementem parku jest jego stare zadrzewienie. Znajduje się tu jedna z najdłuższych w Europie alei grabowych oraz wiele drzew o charakterze pomnikowym (dęby, białodrzewy i sosny wejmutki). W głębi kompleksu znajdowało sie niegdyś alpinarium, dziś po nim pozostał jedynie kopiec. Przy parku, od strony ul. Św. Ducha znajduje się miejski amfiteatr, wzniesiony w 1978 roku, znany również z odbywających się tu konkursowych przeglądów zespołów w ramach Festiwali Muzyki Rockowej. Z kolei od ulicy Kasztanowej można oglądać dom ogrodnika wzniesiony w 1910 roku.
Inne zdjęcia zrobione podczas pobytu w Jarocinie.
Umieszczone zdjęcia wykonano: sierpień 2010