Łęczycamiasto w województwie łódzkim, w powiecie łęczyckim, na pograniczu Niziny Mazowieckiej i Niziny Wielkopolskiej nad rzeką Bzurą.
Łęczyca była miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego w starostwie łęczyckim w powiecie łęczyckim w województwie łęczyckim w końcu XVI wieku. W VI–VIII w. gród — XI–XII gród kasztelański — naczelny gród prowincji; 1138–44 siedziba księżnej Salomei, wdowy po Bolesławie III Krzywoustym; miejsce zjazdów świeckich i duchownych, m.in.: 1180 Kazimierz II Sprawiedliwy nadał przywileje ekon. Kościołowi, 1285 synod w Ł. wydał statuty ograniczające wpływy niem. w Kościele pol.; prawa miejskie przed 1267; w XIII–XIV w. stolica księstwa (1352 inkorporowane przez Kazimierza III Wielkiego); od XV w. stolica województwa; siedziba sądów ziemskich; starostwo grodowe; po spaleniu przez Krzyżaków 1331 Kazimierz III Wielki wzniósł tu zamek, rozbudował miasto i otoczył go murami; od XIV w. ośrodek rzemieślniczo-handl.; prawie całkowicie zniszczona w czasie najazdu szwedzkiego w połowie XVII w.; odbudowana w końcu XVIII w.; duże skupisko Żydów; od 1793 w zaborze pruskim, od 1807 w Księstwie Warsz., od 1815 w zaborze ros. (Królestwo Pol.); w XIX w. ośrodek rolno-przem.; 1820–32 przejściowy rozwój przemysłu włókienniczego; 1815–42 miasto obwodowe; ośrodek oświat.; od 1925 połączenie kolejowe. We IX 1939 zacięte walki Armii „Poznań” i „Pomorze” z Niemcami; w czasie okupacji niem. 1939–45 wcielona do III Rzeszy, wysiedlenia ludności do GG, IX–XI 1939 obóz przejściowy dla jeńców pol. (ok. 4,5 tys. osób); 1941–42 getto (ok. 3 tys. osób wywiezionych do ośrodka zagłady w Chełmnie); ośrodek konspiracji AK, BCh, NOW-NSZ; zginęło ok. 60% mieszkańców Ł., miasto zniszczone w ok. 50%, odbudowane; 1945 deportacje członków pol. organizacji niepodległościowych przez NKWD w głąb ZSRR. W 1842–1975 i od 1999 siedziba powiatu.
Zamek Królewski - to budowla obronna wzniesiona przez króla Kazimierza Wielkiego. Nie jest znana dokładna data rozpoczęcia budowy zamku i jej zakończenia. Początek prac budowlanych mógł mieć miejsce już niedługo po roku 1345, kiedy to ziemia łęczycka należała jeszcze do księcia Władysława Garbatego, jednak nie była już jego główną siedzibą. Król Kazimierz Wielki, naturalnie w porozumieniu z księciem, mógł już wówczas przystąpić do realizacji założenia obronnego. Zamek stanął na sztucznym wzniesieniu otoczonym fosą, która zasilana była wodami przepływającej niedaleko rzeki Bzury. Niemal w całości został zbudowany z czerwonej cegły, osadzony na kamiennych fundamentach. W pierwotnej wersji warownię usytuowano na planie czworokąta o wymiarach 43x44x59x66 m i łącznej powierzchni 2600 m². Całość otoczona była murem o wysokości 10 m, z potężną, zwieńczoną blankami, ośmiokątną wieżą w południowo-zachodnim narożu. Na zachodniej ścianie znajdowała się czworoboczna wieża bramna, z więzieniem w dolnej części i pomieszczeniem strażniczym nad sama bramą. Na dziedzińcu zbudowano dwukondygnacyjny budynek mieszkalny, przylegający do wschodniej i południowej części murów (w chwili obecnej, w tym miejscu znajduje się wzniesiona w XIX wieku Prochownia). W dolnych salach tego budynku odbywały się posiedzenia Rady Królewskiej, a w późniejszych czasach sądu grodzkiego. Wyżej, na piętrze znajdował się spichlerz oraz zbrojownia. W 1964 roku rozpoczęto prace remontowe mające na celu zabezpieczenie konstrukcji oraz dobudowano w północno-zachodniej części, trzykondygnacyjny budynek (łącząc go z wieżą bramną), o wymiarach 8x16 m i wysokości ok. 18 metrów, w którym obecnie mieści się Muzeum Ziemi Łęczyckiej. W 1997 roku przeprowadzono wstępne badania archeologiczne w pobliżu domniemanej baszty.
Od strony ul.Belwederskiej do zamku prowadzi parkowa aleja, przy której ustawione są drewniane rzeźby przedstawiające rycerzy i postacie historyczne.
Kościół Świętego Andrzeja Apostoła – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Łęczyca diecezji łowickiej. Obecna świątynia, zbudowana pierwotnie w stylu gotyckim, została konsekrowana w 1425 roku. W późniejszych latach została z barokizowana. Kościół jest murowany, trzynawowy w formie bazyliki, orientowany, posiadający niższe i wielobocznie zamknięte prezbiterium. Ołtarz główny poświęcony jest patronowi świątyni św. Andrzejowi Apostołowi. W przedłużeniu nawy południowej umieszczona jest kopułowa kaplica Matki Bożej wybudowana w pierwszej połowie XVII wieku przez Jakuba Szczawińskiego. Przy nawie południowej jest umieszczona kaplica Pana Jezusa Ukrzyżowanego, natomiast przy nawie północnej jest umieszczona kaplica Serca Jezusowego. Barokową fasadę flankują szkarpy.
Ratusz - budynek został wybudowany w latach 1788–1790 według projektu architekta królewskiego Jakuba Kubickiego w centralnym punkcie rynku. Ratusz jest piętrowy, zbudowany na planie zbliżonym do kwadratu w stylu klasycystycznym, kryty odtworzony w latach 2005-2007 dachem czterospadowym. Na szczycie znajduje się niewielki belwederek, w połaciach dachu facjatki. Jako budulca użyto cegły rozbiórkowej z murów obronnych. Na początku XX wieku podjęto przebudowę, która częściowo odjęła budynkowi oryginalny styl. W latach 2005-2007 przywrócono zbliżoną do pierwotnej formę architektoniczną budynku.
Pomnik Matki Boskiej - przed ratuszem stoi pomnik Matki Boskiej. Dokładnie w tym miejscu po zakończeniu I wojny światowej mieszkańcy Łęczycy rozbrajali żołnierzy niemieckich. Pomnik upamiętnia to wydarzenie i dzień 11 listopada 1918 roku.
Pomnik Bohaterów Bitwy nad Bzurą - na łęczyckim rynku możan zobaczyć Pomnik Bohaterów Bitwy nad Bzurą. Upamiętnia on poległych żołnierzy oraz mieszkańców miasta zamordowanych w okresie okupacji hitlerowskiej.
Dookoła łęczyckiego rynku stoją pięknie odrestaurowane kamienice mieszczańskie z XIX stulecia.
Przy Placu Kościuszki nr 1 znajduje się wspaniały gmach, w którym ma swoją siedzibę Starostwo Powiatowe w Łęczycy. Powiat łęczycki utworzony został w 1999 roku w ramach reformy administracyjnej. W jego skład wchodzi miasto Łęczyca oraz gminy wiejskie : Daszyna, Góra Świętej Małgorzaty, Grabów, Łęczyca, Piątek, Świnice Warckie oraz Witonia.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016