Nowy Sączmiasto w województwie małopolskim na prawach powiatu, siedziba ziemskiego powiatu nowosądeckiego.
Nowy Sącz został lokowany 8 listopada 1292 przez króla Wacława II. Miasto zawdzięczało szybki rozwój licznym przywilejom oraz położeniu na szlaku handlowym na Węgry. W XIV w. Za panowania Kazimierza Wielkiego, wybudowany został zamek i mury obronne. W zamku sądeckim odbywały się liczne spotkania polskich władców z władcami innych narodów. W 1409 król Władysław Jagiełło oraz książę litewski Witold układali tutaj plany wojny z zakonem krzyżackim. W średniowieczu miasto kilkakrotnie nawiedzały powodzie, pożary oraz epidemie, co częściowo zahamowało jego rozwój. Od początku panowania Jagiellonów aż do rozbiorów, miasto było siedzibą sądów szlacheckich: ziemskiego i grodzkiego. W XVI i XVII w. w okolicach Nowego Sącza rozwijali działalność bracia polscy (m.in. Jonasz i Wespazjan Schlichtyngowie). W mieście w latach 1556-1616 funkcjonowała tu szkoła i zbór ariański ukierunkowane na dyteizm. 13 grudnia 1655 mieszczanie sądeccy, pod dowództwem braci Wąsowiczów i przy wsparciu oddziałów Gabriela Wojniłłowicza, uwolnili miasto (jako jedno z pierwszych w Rzeczypospolitej) od najeźdźców szwedzkich. Tym samym rozpoczął się zryw narodu polskiego przeciwko najeźdźcy z północy. Odwrót Szwedów spod Jasnej Góry rozpoczął się 13 dni po tym fakcie. 3 stycznia 1656 Król Jan Kazimierz przebywający w Krośnie, datował list z podziękowaniem dla ludności Nowego Sącza za obronę Polski. W 1683 odwiedził leżący nieopodal Stary Sącz, powracający do kraju po zwycięskiej bitwie pod Wiedniem Jan III Sobieski. Tam spotkał się ze swoją żoną, królową Marią Kazimierą. W 1770, a więc jeszcze przed I rozbiorem Polski, Austria zaanektowała powiaty spiski, nowotarski i sądecki, w wyniku czego Nowy Sącz znalazł się w granicach Austrii w Galicji – urzędowa niemiecka nazwa miasta brzmiała Neu Sandez. W 1876 utworzono C.K. Warsztaty Kolejowe, a rok później oddano do użytku sądecki odcinek kolei tarnowsko-leluchowskiej. 3 lipca 1893 w Nowym Sączu powstał Związek Stronnictwa Chłopskiego (ZSCh) – pierwsza w Europie polityczna organizacja chłopska. Utworzona została przez Jana i Stanisława Potoczków. W 1889 Nowy Sącz stał się gminą miejską. W 1912 jako w jednym z pierwszych miast w Polsce wybudowano w rekordowym tempie własną elektrownię. 11 marca po raz pierwszy zapaliły się lampy elektryczne. Niemiecka żandarmeria polowa w Nowym Sączu na wiosnę 1915 r. Podczas I wojny światowej, w latach 1914-1915, miasto przejściowo okupowali Rosjanie, następnie ponownie zajęte zostało przez wojska państw centralnych. Wyzwolony w 1918 powrócił do odrodzonej Rzeczypospolitej. 31 października 1918 w Nowym Sączu (3 dni po powołaniu Polskiej Komisji Likwidacyjnej), po raz pierwszy w niepodległej Polsce, orkiestra oficjalnie odegrała Mazurka Dąbrowskiego, który później stał się hymnem państwowym. 21 czerwca 1934 na "Starym Cmentarzu" został pochowany minister spraw wewnętrznych gen. Bronisław Pieracki. W tym dniu Polskie Radio przeprowadziło pierwszą w historii bezpośrednią transmisję wydarzenia spoza Warszawy. 6 września 1939 Nowy Sącz został zajęty przez wojska niemieckie. W latach okupacji niemieckiej przez Nowy Sącz prowadziły szlaki przerzutu żołnierzy na Węgry do organizowanej we Francji a potem Anglii armii polskiej. 20 stycznia 1945, po trzydniowych walkach, do miasta wkroczyły jednostki 38 Armii gen. płk. Kiryła Moskalenki. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 6 września 1946 miasto Nowy Sącz zostało odznaczone Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy za wydatny udział ludności w konspiracji w okresie okupacji. W 1951 Nowy Sącz został uznany za miasto na prawach powiatu. W latach 1958-1975 miał miejsce tzw. „eksperyment sądecki”. W latach 1975-1998 był stolicą województwa nowosądeckiego. W wyniku reformy administracyjnej od 1 stycznia 1999 Nowy Sącz jest powiatem grodzkim, będąc jednocześnie siedzibą powiatu nowosądeckiego ziemskiego.
Zabytkowy układ urbanistyczny miasta - z secesyjną zabudową z przełomu XIX i XX w. oraz kilka kamienic w Rynku z gotyckimi, sklepionymi piwnicami z kamienia, elewacjami z końca XVIII stulecia. Okazały nowosądecki rynek o wymiarach 150x120 m, stanowiący dwunastą część miasta lokacyjnego w 1292 r., wraz z wybiegającymi z niego pod kątem prostym 10 uliczkami i z ich przecięciami tworzą zabytkowy, średniowieczny szachownicowy układ miasta. Wybiegające z naroży rynku 8 ulic są przedłużeniem pierzei rynkowych. Na początku XVII w. stało przy rynku 40 domów mieszczańskich. Większość przyrynkowych kamienic posadowiona jest na gotycko sklepionych piwnicach. Po wielkim pożarze miasta w 1894 r. nadbudowano lub przebudowano pierwsze piętra kamienic. Przy rynku pozostały jeszcze kamieniczki, które trzyokiennym frontonem przypominają swój mieszczański rodowód. W najstarszych kamienicach widoczne są przejezdne sienie - charakterystyczne dla miast położonych przy traktach handlowych. Domy te posiadają klatki schodowe ze świetlikami w formie latarń wyprowadzonych ponad dachy. Na wyróżnienie zasługują kamienice pod numerami: 2, 6, 9, 10, 11, 12, 22, 27, 28, 30, 31. Do najstarszych przyrynkowych kamienic należy dwuskrzydłowy dom z oficyną pod nr. 2. Posiada długą przejezdną sień, a w niej XVII-wieczne wejście do gotyckich piwnic. Na piętrze znajduje się Galeria Marii Ritter - Oddział Muzeum w Nowym Sączu. Narożny dom pod nr. 9, to XVII-wieczna okazała kupiecka kamienica przekształcona w XIX w. Dzisiaj jest własnością i siedzibą Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego Oddział Beskid. Położona obok kamienica nr 10 była w XVII w. własnością kupca Jerzego Tymowskiego, którego dwutomowy, kupiecki diariusz z lat 1607-1631 jest nieocenionym świadectwem życia ówczesnego sądeckiego mieszczaństwa oraz jego handlowych i przemysłowych powiązań. Ten zamożny mieszczanin prowadził handel wyrobami rękodzielników sądeckich a także importowanymi z Węgier, rozsyłając je po Polsce, do Skandynawii i na Bałkany. W sieni domu zachował się późnorenesansowy portal zwieńczony gzymsem. Jest na nim wyryta inskrypcja w języku łacińskim: "Nosce te ipsum - Anno Dom: 1606 G.T. - Nobilitas est sola virtus" - co w tłumaczeniu brzmi: "Poznaj samego siebie - Roku Pańskiego 1608 G.T. - doskonałość jest jedynie wartością". Kupiecki dom na narożniku Rynku i ul. Lwowskiej - nr 31 - przekształcony w XVIII w., posiada przejezdną sień, a nad klatką schodową kopułę ośmioboczną przechodzącą z czworoboku ścian, nad którą latarnia wyprowadzona jest ponad dach. Na elewacji bocznej znajduje się płaskorzeźba z XVII w. Pogorzelcom w 1894 r. rada miasta udzieliła pożyczek bezprocentowych w celu odbudowania domów, z wymogiem stylowego formowania ich fasad. Takiż wymóg stawiany był przez magistrat tym, którzy przy końcu XIX w. wznosili nowe domy, nie tylko w centrum miasta. W 1966 r. położona została nowa płyta rynku. Targowy plac - przez wieki ożywający w dni jarmarków, kiedyś wyłożony dunajcowymi otoczakami, zamieniony został w salon miasta.
Ratusz – siedziba władz Nowego Sącza. Jest najstarszym budynkiem, pełniącym funkcję ratusza był parterowy, murowany budynek zlokalizowany obok kościoła św. Małgorzaty. Ratusz ten został zakupiony w połowie XV wieku przez kardynała Zbigniewa Oleśnickiego po utworzeniu Kolegiaty. Po sprzedaży budynku ratusza dla wikarych Kolegiaty, wzniesiono nową siedzibę władz miasta na centralnym placu jakim był Rynek. W latach 1486 i 1522 był odbudowywany po częściowych pożarach. W latach 1562-63 został przebudowywany przez muratorów Lodovico Italusa i Tomasza, Alberta Lubelczyka, Krzysztofa Kurzelowczyka i Walentego Barana oraz Mateusza z Krakowa. Na początku XVII wieku po kolejnym pożarze (1611 r.) został odbudowany jako piętrowy budynek z wieżą zegarową. W 1834 r. został przebudowany, otrzymał kolumnowy portyk przed frontową fasadą oraz został nadbudowany o drugie piętro. 17 kwietnia 1894 roku w pożarze północno-zachodniej części miasta, całkowitemu zniszczeniu uległ również barokowy ratusz. Obecny budynek powstał w latach 1895-1897, pomysłodawcą budowy nowego ratusza był ówczesny burmistrz miasta Lucjan Lipiński. Budynek ratusza został zaprojektowany w stylu eklektycznym, wnętrza zostały zaprojektowane w stylu neorenesansowym i neobarokowym. Projektantem ratusza był architekt miejski Jan Peroś. Budową kierował Karol Knaus z Krakowa. Obecny ratusz jest budynkiem piętrowym ze stromym dachem skrywającym poddasze. Parter budynku jest boniowany. Elewacja frontowa jest zaprojektowana symetrycznie, gdzie na osi budynku usytuowano czterokondygnacyjną wieżę zegarową. Główną salą ratusza jest sala posiedzeń z neorenesansowym stropem kasetonowym oraz malowidłami wykonanymi w 1911 r. przez Piotra Spitzmann - Karwosieckiego, przedstawiającymi wydarzenia z historii miasta.
Pomnik Papieża Jana Pawła II - został odsłonięty na sądeckim Rynku w Dniu Papieskim, w 27. rocznicę powołania księdza kardynała Karola Wojtyły na Tron Piotrowy, 16 października 2005 r. Pomnik odsłonili prezydent Józef Antoni Wiktor, przewodniczący Rady Miejskiej Jacek Chronowski i Józef Koral. Poświecił ks. biskup Stanisław Budzik (obecny sekretarz generalny Episkopatu Polski). Spiżowy monument jest dziełem artysty rzeźbiarza - prof. Czesława Dźwigaja z krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wzniesieniem pomnika sądeczanie uczcili pamięć Wielkiego Rodaka i upamiętnili Jego bliskie związki z Nowym Sączem i Sądecczyzną. Szczytną ideę budowy pomnika i ubogacenia płyty Rynku podjęli bracia Marian i Józef Koralowie, właściciele znanej firmy KORAL, producenta lodów. Ufundowana przez darczyńców budowla została przekazane nieodpłatnie na majątek miasta. Postać papieża osadzono na cokole, opartym o dwa kręgi o średnicy 8 metrów. Na cokole widnieje napis "Nie bójcie się być świętymi". Dłonie, głowa, krzyż i pastorał papieża wychodzą z tzw. płomienia życia. Posadzkę wokół pomnika wykonano ze strzegomskich granitów, popielatych i czerwonych. Zieleń za pomnikiem uzupełniono o dekoracyjne krzewy. Autor dzieła ideę pomnika tłumaczy następująco: z kręgów, które powstają z ziemi, wyłania się postument - kamień, a z niego wynika płomień życia. Realne są tylko twarz oraz ręce Ojca Świętego. Reszta to płomień życia, który przeszedł przez kulę ziemską. Pomnik jest niczym kropla wody, która spada na tę ziemię. Kropla ożywczej rosy, która zaznacza kręgi.
Obok pomnika znajduje się również Fontanna Papieska, uruchomiona 2 kwietnia 2006 r., ufundowana również przez braci Korali. (Na podstawie opracowania Jerzego Leśniaka).
Synagoga, zwana również Grodzką – synagoga znajdująca się przy obecnej ulicy Berka Joselewicza 12, w pobliżu zamku królewskiego, w centrum dawnej dzielnicy żydowskiej.
Kościół św. Kazimierza - rzymskokatolicki kościół parafialny mieszczący się przy Placu Świętego Kazimierza. Świątynia została wzniesiona w latach 1908-1912 według projektu architekta Teodora Talowskiego. W budowie brali także udział architekci: Michał Morawiecki, Karol Skofleg, Jan Bereś, Zenon Remi. Prace murarskie nadzorował Jan Solecki, kamieniarskie Andrzej Czuba, blacharskie Władysław Zabża. Ludwik Małecki profesor gimnazjum w Nowym Sączu był organizatorem budowy. Kościół został konsekrowany w 1966 przez biskupa tarnowskiego Jerzego Ablewicza. Świątynia neogotycka, murowana z cegły, do budowy użyto również kamienia oraz żelbetu. Budowla ozdobiona jest bogatym detalem kamieniarskim. Posiada trzy nawy z transeptem i węższym prezbiterium, zamkniętym trójkątnie, po bokach którego umieszczone są dwie zakrystie. Z przodu mieści się przedsionek. Fasada frontowa posiada duże ostrołukowe okno, zakończona jest trójkątnym szczytem, ujętym po obu stronach przez dwie smukłe wieżyczki ośmiokątne, pokryte ostrosłupowymi hełmami. W przyziemiu jest umieszczony portal o dekoracji mozaikowej z wizerunkiem Jezusa.
W centrum miasta przy kościele pod wezwaniem św. Kazimierza postawiono kwiat-kwietnik. Wykonany jest z metalu, a wieczorami jest podświetlany. W zamyśle pomysłodawcy ma to być kwietnik całoroczny. W zależności od pory roku mają na nim kwitnąć kwiaty dostosowane do panujących warunków atmosferycznych. Zimą kwietnik ma być udekorowany sztucznymi ozdobami. Jest to kolejny krok w upiększaniu i dekorowaniu stolicy „Ziemi Sądeckiej”.
Bazylika kolegiacka św. Małgorzaty - kościół posiadający tytuł bazyliki mniejszej siedziba Kapituły kolegiackiej w Nowym Sączu. Kościół pochodzi z przełomu XIII / XIV wieku. W roku 1448 podniesiony przez biskupa krakowskiego Zbigniewa Oleśnickiego do rangi kolegiaty. W XV wieku kościół przebudowano, powstały m.in. dwie wieże: północna (1460 r.) i południowa (1507 r.). Ta ostatnia odgrywała rolę dzwonnicy. Przebudowy te doprowadziły do zatarcia dawnych cech stylowych. Dzwony kościelne zostały zarekwirowane przez Austriaków na cele wojenne 10 października 1916 r.; podobnie postąpili Niemcy z 2 dzwonami w roku 1941. W okresie międzywojennym rozpoczęto odnowę i częściową rekonstrukcję dawnego wyglądu kościoła. W latach 1955-59 nastąpiła przebudowa wież, nadająca im dawny wygląd; w latach 1969-73 przebudowano wnętrza. W 1992 r. papież Jan Paweł II nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej.
Zespół franciszkański: kościół (pierwotny z 1297, nowy wzniesiono w XIV w. Zachowana jest tylko renesansowa kaplica (1611), obecnie zbór ewangelicki. Z d. klasztoru zachowana wieża i 2 skrzydła mieszkalne.
Zespół klasztorny jezuitów - składa się z kościoła pw. św. Ducha (wybudowanego w 1400 r., spalonego w 1611 r., obecny pochodzi z l. 1612-1620) oraz zabudowań klasztornych (z XVII w., powiększonych o przyległe kamienice).
Budynek "Sokoła" znajduje się przy ulicy Długosza - zabytkowy obiekt Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół" wzniesiony został w XIX wieku, w roku 1892. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany w XX i na początku XXI wieku. Obecnie w budynku mieści się Małopolskie Centrum Kultury "Sokół". Wewnątrz znajdują się sale kinowe, sala koncertowa, sala taneczna, klub, restauracja i inne.
Tańczące pary na nowosądeckich Plantach pojawiły się rzeźby dwóch tańczących par. Artysta Zbigniew Beca przedstawił tańczące dzieci ubrane w stroje lachowskie. Figurki wykonane z brązu, uprzyjemniają pasażerom stojącym na przystanku przy ul. Konarskiego (biegnącej wzdłuż Plant) czas oczekiwania na autobus.
Zamek wzniesiono w XIV w. w północno-zachodnim narożniku miasta, włączając go w system obronny murów miejskich. Od miasta oddzielony był fosą i prawdopodobnie murem z bramą. W czasach tych był siedzibą kasztelanii, urzędu grodzkiego i starosty grodowego. Gościem zamku w 1370 r. był Ludwik Węgierski, podążający do Krakowa, aby zostać królem Polski. W 1384 r. Nowy Sącz witał kolejną pretendentkę do tronu – przyszłą królową Jadwigę Andegaweńską. Częstym gościem na zamku był król Władysław Jagiełło. W 1409 r. odbyły się tu narady króla z wielkim księciem litewskim Witoldem przed wojną z zakonem krzyżackim. W kolejnych wiekach zamek rzadziej gościł polskich monarchów i był głównie siedzibą starosty. Zniszczenia dokonane w czasie potopu szwedzkiego, pożary i konsekwencje kryzysu gospodarczego w XVII w. spowodowały, iż zamek zaczął chylić się ku ruinie. W 1768 r. wybuchł kolejny pożar, wywołany przemarszem konfederatów barskich i ich nieostrożnością, który zniszczył zamek. W czasach zaborów władze austriackie, które przejęły majątki królewskie, częściowo odremontowały zamek, aby wykorzystać go na biura policji. W sierpniu 1813 r. potężna powódź podmyła zamkową skarpę, w wyniku czego do Dunajca osunęło się zachodnie skrzydło zamku. Pozostałą część zaadaptowano w 1838 na koszary i magazyny wojskowe, a w 1846 r. przekształcono na więzienie. W 1848 r. rząd sprzedał zamek miastu, które z powodu braku pieniędzy na remont wynajęło go wojsku austriackiemu z przeznaczeniem na magazyny mundurów i broni. Do częściowej odbudowy ruin zamku z restauracją baszty doszło w 1905 r. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości prowadzone były dalsze prace konserwatorskie zakończone w 1938 r. otwarciem w murach zamku Muzeum Ziemi Sądeckiej. W czasie okupacji Niemcy zamienili zamek w koszary i skład amunicji. W 1945 r. kilku żołnierzy Batalionów Chłopskich pod dowództwem Tadeusza Dymela wysadzilło niemiecki skład amunicji zmagazynowanej na zamku, na skutek czego zabytek ten uległ prawie całkowitemu zniszczeniu. W latach 50. odrestaurowano renesansową Basztę Kowalską oraz fragment murów obwodowych z attykami.
Baszta Kowalska (XIV w.) - stojąca w bliskiej odległości od zamku rozpoczynała mury obronne w stronę północno - wschodnią. 17 stycznia 1945 o godzinie 5 wysadzono pobliski zamek w powietrze uszkadzając przy tym basztę. W 1959 roku rozpoczęto odbudowę baszty wg. XVII wiecznych planów. 15 lipca 1960 roku na ocalałym fragmencie murów miejskich odsłonięto pamiątkową tablice Oddziału PTTK "Beskid" upamiętniająca 550-lecie zwycięstwa pod Grunwaldem.
Siusiający rycerzyk -w osobnej kategorii pomników "z przymrużeniem oka” można umieścić zlokalizowaną od kwietnia 2008 r. pod Basztą Kowalską rzeźbę zbrojnego rycerza wzorowaną na figurze małego - siusiającego chłopca - Manneken Pis - znajdującej się w Brukseli. Postać rycerzyka nawiązuje do legendy o cudownym źródełku wypływającym spod królewskiego zamku. Spod zbroi wytryska strumień wody. Dzieło, autorstwa Zbigniewa Beca, absolwenta Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wywołało kontrowersyjny odbiór wśród mieszkańców miasta, ale z biegiem miesięcy stało się częstym tłem do pamiątkowych fotografii mieszkańców i turystów. Dziś to oryginalna atrakcja miasta.
Zegar kwiatowy położony u podnóża baszty kowalskiej zaczyna odmierzać czas wiosną a kończy jesienią. Tarcza zegara o średnicy 5 m wypełniona jest kwiatami przez co zdobi wjazd do centrum miasta. Wraz ze zmianą pór roku mieni się innymi barwami. Na okres zimy zegar zamiera, demontowane są jego wskazówki, które wrócą na miejsce wiosenną porą.
Skwerek kwiatowy i park przy Zamku.
Mury obronne - ciąg murów miejskich wraz z budowlami o charakterze obronnym (m.in. bramami i basztami), otaczający niegdyś Nowy Sącz, a którego niewielkie fragmenty zachowane zostały do dziś. Wacław II był twórcą pierwszych umocnień miasta. Obwarowania te rozbudował Kazimierz Wielki, łącząc w jeden system umocnień ze wzniesionym przez siebie zamkiem. Wysokość murów była różna i zależała od ukształtowania terenu i konsekwencji obronności danego miejsca. Sięgały 8 metrów wysokości i niemal 2 metrów grubości, ich dawny obwód szacuje się dziś na 1700 metrów. W XVI w. miasto wkraczało otoczone już podwójnym murem, ubezpieczonym wałem ziemnym w mniej obronnych miejscach i wzmocnionym basztami. W przyziemiu baszt mieściły się składy broni, zachowane nazwy baszt wskazują, który z cechów powinien bronić konkretnej baszty. Najważniejsze znaczenie miały Baszta Kowalska w pobliżu zamku, Baszta Szewska przy Bramie Krakowskiej, piwowarska i sukiennicza przy klasztorze franciszkanów i Garncarska przy Bramie Młyńskiej. Mury posiadały cztery bramy – Węgierską (południową), Krakowską (północną), Młyńską (wschodnią) i Grodzką wiodącą ku zamkowi. Z końcem XVIII w. mury podzieliły los wielu innych budowli nowosądeckich i popadły w ruinę. W 1793 r. władze podjęły decyzję o rozbiórce. Materiał z rozbieranych umocnień trafił w ręce prywatne i był wykorzystywany przez mieszkańców do budowy domów. W 1804 r. baszty i mury niemal przestały istnieć. Niechcianymi resztkami zasypano istniejącą przed murami fosę. Dziś pozostały tylko niewielkie fragmenty niegdyś potężnych, lecz zarazem krępujących miasto murów. Przy zamku dziś mamy więc fragment z basztą Kowalską, obok bazyliki św. Małgorzaty mur o długości ok. 20 metrów, włączony w ogrodzenie kościoła, ułomek muru w ogrodzie klasztoru jezuitów, wreszcie część wału ziemnego na placu targowym w pobliżu ul. Matejki. Istnieją jeszcze przebudowane resztki przy ul. Zakościelnej i św. Ducha.
Pozostałe zdjęcia zrobione podczas zwiedzania Nowego Sącza.
Srauss Cafe.
Nocne zdjęcia z Nowego Sącza.
Sądecki Park Etnograficzny - skansen regionalny prezentujący architekturę drewnianą i tradycyjną kulturę ludową historycznej Sądecczyzny. Region ten obejmuje cztery grupy etnograficzne: Lachów Sądeckich, zachodnią część Pogórzan, Górali Sądeckich i Łemków Nadpopradzkich. Na ok. 20 hektarowym obszarze parku znajduje się 68 obiektów, zgrupowanych w kilkunastu zespołach. Jest to 9 wielobudynkowych zagród chłopskich, 4 zagrody jednobudynkowe, XVII-wieczny dwór szlachecki, folwark dworski, XVIII-wieczna cerkiew łemkowska, fragment osady Cyganów Karpackich, luźno stojące budynki przemysłu wiejskiego (kuźnia, olejarnia, wiatrak itp.), mała architektura (kapliczki, krzyże przydrożne, studnie, pasieki, suszarnie owoców itp.). W większości obiektów znajduje się stała ekspozycja wnętrz mieszkalnych, gospodarczych i przemysłowych, zróżnicowanych chronologicznie, majątkowo i społecznie. Odtworzone zostały stare, wiejskie warsztaty rzemieślnicze. Wiedzę o kulturze regionu wzbogacają ponadto tematyczne wystawy etnograficzne: „Izba weselna” i wystawa maziarstwa łemkowskiego. Ekspozycje wnętrz obejmują łącznie 58 pomieszczeń. Charakter tradycyjny ma również zieleń i całe otoczenie zagród. Sektor Sądeckiego Parku Etnograficznego „Miasteczko Galicyjskie” jest rekonstrukcją galicyjskiej, małomiasteczkowej zabudowy z przełomu XIX i XX wieku[3][4]. Miasteczko Galicyjskie, w odróżnieniu od pozostałych części Sądeckiego Parku Etnograficznego, stanowi przede wszystkim zaplecze konferencyjne, hotelowe, gastronomiczne, handlowe, a także wystawiennicze dla istniejącego muzeum skansenowskiego, gdzie znajdują się oryginalne obiekty przeniesione z różnych stron Sądecczyzny.
Miasteczko Galicyjskie zlokalizowane jest na terenie osiedla Piątkowa w Nowym Sączu, docelowo stanowi główne wejście do Sądeckiego Parku Etnograficznego. Budowa budynków została ukończona na przełomie marca i kwietnia 2011 roku, a oficjalna inauguracja odbyła się 2 maja 2011 roku.
Sektor Kolonistów Józefińskich - zabudowania kolonistów Józefińskich to sektor Sądeckiego Parku Etnograficznego prezentujący kulturę kolonistów józefińskich zwanych Niemcami Galicyjskimi (kolonizacja józefińska). W latach 1781–1786 zostali sprowadzeni do Galicji przez cesarza Józefa II.
Umieszczone zdjęcia wykonano: czerwiec 2012