Nowy Duninówwieś w województwie mazowieckim, w powiecie płockim, w gminie Nowy Duninów.
Na terenie Nowego Duninowa znajduje się port rzeczny na Wiśle. Zaglądają tu przede wszystkim wodniacy żeglujący po Jeziorze Włocławskim. Duży i niemal zawsze pustawy port jest dogodnym schronieniem podczas sztormowej pogody. Nowy Duninów stanowi też doskonały punkt wypadowy do wędrówek po pobliskich Lasach Gostynińskich. Historia Nowego Duninowa i okolicznych osad sięga prawdopodobnie XII – XIII wieku. Ciągle żywe pozostaje świadectwo bytności na tych ziemiach, wielu znakomitych polskich rodów i ślad czasów gdy tworzyła się tu historia polskiego przemysłu. Twórcami jej były m.in. rodziny Ike Duninowskich, Epsteinów, Goldstandów. To w Duninowie, w roku 1846 powstała, jako jedna z pierwszych w Królestwie Polskim, cukrownia „Leonów”. Kolejka i port na Wiśle z flotą fabryczną zapewniały wtedy sprawny transport buraków. W 1832 r. dobra duninowskie obejmowały m.in.: Goreń, Krzewent, Nową Wieś, Osiecko, Glinki, Karolewo, Środoń, Stary Duninów, Wistkę Królewską itd. Karol Albrecht rozpoczął tu inwestycje na dużą skalę. Prowadzono hodowlę rasowych koni, bydła i owiec. Powstały: gorzelnie, cegielnia, tartak i młyn. Urządzone na różnych poziomach stawy (dziś odrestaurowane) napędzały nie tylko koła młyńskie i urządzenia cukrowni, ale prowadzono w nich także hodowlę ryb. Lasy duninowskie były źródłem surowca dla okolicznych tartaków, fabryki celulozy we Włocławku i dla pobliskiej papierni w Soczewce. Papiernia w Soczewce działała już na początku XIX w. Właścicielami w jej początkach byli m.in. Jan Rasch i Antoni dal Trozzo. Szmaty na papier przerabiano m.in. za pomocą maszyn o napędzie wodnym, wykorzystując nurt Skrwy Lewej, który wraz z rozwojem papierni okazał się być niewystarczający. Stąd wynikły dalsze inwestycje – budowa zbiornika wodnego zwanego dziś jeziorem Soczewka. Wkrótce papiernia w Soczewce stała się największą i najnowocześniejszą w Królestwie Polskim. W murach zameczku, pałaców i dworku oraz w parkowych alejkach, nad koronami wiekowych drzew, wciąż brzmi pogłos świetności majątku Duninów i rodziny Ike oraz papierni w Soczewce i rodziny Epsteinów. Warto odwiedzić te miejsca, poczuć oddech historii i powiew dobrej przyszłości duninowskiej ziemi, ziemi płockiej, mazowieckiej.
Neogotycki kościół z początku XX w. pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. Wybudowany dzięki rodzinie Ike-Duninowskich, która współfinansowała prace. W pobliżu kościoła cmentarz z kaplicą z XVII w.
W Nowym Duninowie sąsiadują ze sobą trzy pałace. Łączy je nazwisko fundatorów – rodziny Ike-Duninowskich i to, że wszystkie wzniesiono w XIX wieku.
Cały zespół pałacowo-parkowy został wybudowany staraniem właścicieli rodziny Ike-Dunikowskich. W ich rękach pozostawał aż do 1939 roku. W skład zespołu wchodzą trzy obiekty architektury. Pałac właściwy wzniesiony w latach 1862-76, Pałacyk Myśliwski, którego ostateczny kształt został nadany po wielu przebudowach w latach 1932-33 oraz Zameczek wybudowany pod koniec XIX wieku. Pałac właściwy to budynek wzniesiony na planie prostokąta, murowany z cegły i otynkowany, podpiwniczony, piętrowy z poddaszem przekrytym dwuspadowym dachem o połaciach z blachy. Elewacja frontowa 10 osiowa o ramowym podziale z 6 osiową częścią umieszczoną symetrycznie wysuniętą lekko przed lico ściany, ze schodami prowadzącymi do wejścia i balkonem z żeliwną balustradą umieszczonym bezpośrednio nad wejściem. Nad ryzalitem żeliwna balustrada i trójkątny szczyt. Na elewacji tylnej piętrowa wnęka, wypełniona 4 filarami podtrzymującymi balkon pierwszego piętra. Wystrój elewacji utrzymany w duchu neorenesansu.
Pałacyk myśliwski - dwór przebudowany na pałacyk myśliwski z lat ok. 1750-1760, w 1829 r.powiększony przez Ike-Duninkowskich. W latach 1932-33 przebudowany do dzisiejszej formy, do 1945 r. własność Ike-Duninkowskich. Wchodzi w skład zespołu pałacowego Ike-Duninkowskich. Pałacyk zbudowany z cegły na kamiennym cokole, tynkowany. W piwnicach sklepienia kolebkowe. Więźba dachowa stolcowa o stolcach stojących. Nad wieżami więźby słupowo - zastrzałowe, pokryte łukami. Okna skrzynkowe zdwojone, czterodzielne, czteropoziomowe. Obecna forma pałacyku posiada cechy wielu stylów. Założony na planie prostokąta z odchylonym prawym skrzydłem o 60 stopni do frontu w kierunku północno zachodnim, z częścią środkową cofniętą w głąb, poza fronton. Trójtraktowy asymetryczny z dwoma wejściami od frontu, jednym w elewacji bocznej wschodniej i jednym od traktu ogrodowego. Skrzydła boczne jednokondygnacyjne z mieszkalną mansandrą, część środkowa dwukondygnacyjna, wieże trójkondygnacyjne. Bryła zwarta, skrzydła boczne o dachu mansandrowym, środkowe kryte dachem dwuspadowym, wieże wielospadowymi.
Zameczek neogotycki - powstał w pierwszej połowie XIX wieku (1835 - 1840). Nigdy całkowicie nieukończony. Nieregularny, dwukondygnacyjny z mieszkalnym poddaszem, podpiwniczony. Zbudowany na planie litery T z kolistą czterokondygnacyjną wieżą od wschodu, połączoną korpusem krótkim prostopadłym łącznikiem. Kondygnacje zameczku rozdzielone są gzymsami kordonowymi, poza tym detal zastosowany jest bardzo oszczędnie. Znamiona stylu gotyckiego to przede wszystkim ostro łukowe otwory, schodkowy szczyt w fasadzie zwróconej na południe i zwieńczona pseudo machikułami wieża. Wewnątrz na parterze sklepienia kolebkowe, w wieży klatka schodowa. Otoczony stawami stanowi wyjątkową część zespołu pałacowo parkowego. Zameczek w przeszłości spełniał wiele funkcji. I tak m.in sala na piętrze użytkowana była jako kaplica ewangelicko - augsburska. Po II wojnie światowej zaś był wykorzystywany jako hotel PTTK i kino. Wpisany do rejestru zabytków w 1959 roku. Od 1992 roku zameczek jest własnością prywatną i pełni funkcję mieszkalną.
Umieszczone zdjęcia wykonano: lipiec 2016